Το ΝΑΤΟ, έστω και κατ’ υπόθεσιν φύλακας της Ευρωπαϊκής χερσαίας και θαλάσσιας επικράτειας, στην οποία αυτοδικαίως εντάσσονται η Ελλάδα και η αδελφή Κύπρος, ή αδυνατεί ή δεν προτίθεται να υπερασπίσει από τον παράνομο τουρκικό επεκτατισμό τόσο το ελληνικό αρχιπέλαγος, όσο και την κυπριακή αιγιαλίτιδα ζώνη και ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Εκτός βέβαια από το ότι το ΝΑΤΟ ουσιαστικά υποβοήθησε την εισβολή και κατοχή της ΒΑ Κύπρου με έμψυχο υλικό (τούρκους στρατιώτες) και συμμαχικά όπλα την υποδούλωση του 40% της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία είναι κράτος-μέλος της ΕΕ.
Όταν επομένως το ΝΑΤΟ βοηθά καθ’ οιοδήποτε τρόπο, (ή με όπλα και στρατιώτες ή με την αλά Πόντιο Πιλάτο αδιαφορία του), ένα κράτος μη μέλος της ΕΕ, να επιβουλεύεται και να προσβάλλει την εθνική κυριαρχία δύο υποδειγματικών κρατών-μελών της ΕΕ όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, τότε καλείται αυτοδικαίως η Ευρωπαϊκή Ένωση να ενεργοποιήσει πάραυτα τους λόγω του ΝΑΤΟ ανενεργούς αμυντικούς οργανισμούς της, όχι απλώς για την παρεμπόδιση των τουρκικών πειρατικών επιδρομών (αλά Χαρεϊντίν Μπαρμπαρόσα), αλλά και την παραδειγματική εξουδετέρωση και τιμωρία τους.
Ένας επιπλέον λόγος που συνηγορεί για την με αμιγώς ευρωπαϊκά μέσα απομόνωση και αποδυνάμωση του Τούρκου αρχιταραξία είναι τα περίπου 20 ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (από το 1975 έως τις ημέρες μας), με τα οποία τα Ηνωμένα Έθνη:
α) Θεωρούν παράνομη τη διπλή εισβολή του τουρκικού Αττίλα Ι και ΙΙ και την τουρκική κατοχή του 40% της Κυπριακής επικράτειας.
β) Δεν αναγνωρίζουν ως νόμιμη κρατική οντότητα την ψευδώνυμη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου στο κατεχόμενο από τουρκικά στρατεύματα εισβολής 40% της Κυπριακής επικράτειας.
γ) Καλούν την Τουρκία να εκκενώσει τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη.
Το ΝΑΤΟ όχι μόνον δεν πειθανάγκασε την Τουρκία ν’ αποχωρήσει από τα κατεχόμενα της Κύπρου, αλλά και σχεδόν αποδέχθηκε αυτή την de facto εισβολή και κατοχή και μάλιστα με όπλα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, πληρωμένα και από την ίδια την Ελλάδα με το αναλογικό μερίδιο του 7 (Ελλάδα) και του 10 (Τουρκία)!.
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής στην προκλητική αυτή αναλγησία της Νατοϊκής ηγεσίας απάντησε με την έξοδο της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ! Η υποδειγματική αυτή συμπεριφορά δημοκρατικής και πατριωτικής ευθιξίας του Κων. Καραμανλή οδήγησε στο δίδαγμα, σύμφωνα με το οποίο η πατριωτική ευθύνη δεν έχει κομματική εμβλήματα και χρώματα παρά μόνον αυτό που λοιδορούν «οι εθνομηδενιστές επαναστάτες του τριγώνου Κολωνάκι-Μύκονος-Μαξίμου, ως ακροδεξιά εθνοκαπηλεία: Δηλαδή το πατριωτικό χρέος». (Τα τελευταία αυτά λόγια ανήκουν στον κοινοτάρχη του ακριτικού χωριού Καστανιές του Έβρου) και αποτελούν κραυγή διαμαρτυρίας για τους άκαπνους αμφισβητίες.
Θα ήταν όμως απαράδεκτη παράλειψη εάν δεν μνημονεύαμε τον πρώτο διδάξαντα την πατριωτική ευθιξία στον μείζονα ευρωπαϊκό χώρο: Τον στρατηγό και πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Καρόλο ντε Γκόλ, που στις 5 Μαρτίου 1957 αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, καταδικάζοντας έτσι τις αντιευρωπαϊκές και αμερικανοκίνητες ενέργειες της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Ο Ντε Γκολ ανήκε τυπικά στο συντηρητικό μέτωπο των τότε κρατών-μελών της Κοινής Αγοράς. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να λάβει ριζοσπαστικότερες αποφάσεις, όπως ο τερματισμός του γαλλικού αποικισμού στην Αλγερία (1962).
Από τις σύντομες αυτές ιστορικές αναδρομές προκύπτει ότι στους αγώνες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1950, με πρωτεργάτες όχι ουτοπιστές αλλά ρεαλιστές οραματιστές, όπως τους Ρομπέρ Σουμάν, Κόνραντ Αντενάουερ, Ντε Γκάσπερι, Πολ Ανρί Σπάακ, Ζαν Μονέ κ.α., στις πράγματι ευεργετικές και γεμάτες αυτοθυσία προσπάθειες αυτών των προσωπικοτήτων το ΝΑΤΟ διεδραμάτισε πάντοτε διαλυτικό ρόλο.
Αυτό δε προκύπτει από την επιμονή της κατά καιρούς ηγεσίας του ΝΑΤΟ να θεωρεί ως υπάλληλο των αμερικανικών συμφερόντων την Ευρώπη.
Όμως η διαρκής ανοχή της Νατοϊκής αμερικανοκίνητης ηγεμονίας δεν βαρύνει το σύνολο των κρατών-μελών της ΕΕ, αλλά κυρίως τις ευρωπαϊκές και υπερπόντιες χώρες με επικερδέστατες πολεμικές βιομηχανίες, όπως τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Οι χώρες αυτές συστηματικά εξοπλίζουν τα μόνιμα «κορόιδα» της ευρωπαϊκής τράπουλας δηλαδή την Ελλάδα και την Τουρκία, που με τη διαβολική ανάμιξη των εκάστοτε γεν. γραμματέων του Βορειοατλαντικού Συμφώνου εμπλέκονται σε ατέρμονες διενέξεις και πολυδάπανα καθημερινά μεθοριακά επεισόδια. Και όσον αφορά την Τουρκία, αυτό τον αδιόρθωτο ταραξία της ΝΑ Ευρώπης, το ΝΑΤΟ της αναγνωρίζει, για τους λόγους που προαναφέραμε, το ρόλο του χωροφύλακα των υπερατλαντικών συμφερόντων στην Ευρώπη, έστω και αν αυτά τα συμφέροντα δρουν διαλυτικά για την ΕΕ.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι στις χιλιάδες από αέρος και θαλάσσης παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας από την Τουρκία, το ΝΑΤΟ συνεχίζει ανάλγητα το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου, τότε επιβάλλεται ν’ αναζητηθούν οι ευθύνες για την ανοχή αυτών των παραβιάσεων που τιμωρούνται με το νόμο περί εσχάτης προδοσίας.
Μάλιστα, τα τελευταία κρούσματα με τα συλλαλητήρια των μίσθαρνων οργάνων του Τζορτζ Σόρος στην Αυστραλία και τα Σκόπια με το μαζικό κάψιμο της ελληνικής σημαίας και τα πανό με τους χάρτες της ΠΓΔΜ να επεκτείνουν την επικράτειά της μέχρι τη Λάρισα, όλες αυτές οι αθλιότητες αυτής της μερίδας των ελεεινών γειτόνων μας και της Σκοπιανής ελεεινότερης διασποράς νομίζω ότι νομιμοποιούν την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να διακόψει πάραυτα όλες τις non paper και πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού «διαπραγματεύσεις» με τα Σκόπια.
Η οποιαδήποτε συνέχιση της ανοχής αυτών των αθλιοτήτων θα κορυφώσουν τον ατιμώρητο από το ΝΑΤΟ επεκτατισμό του ημιπαράφρονος νεο-σουλτάνου. Και δεν αποκλείεται η χώρα μας να γνωρίσει έναν Αττίλα 3 στο Αιγαίο, μετά την de facto ονομασία των Ιμίων ως εδάφους της Τουρκίας και την απειλή για κατάληψη δεκάδων ελληνικών νησιών από την τουρκική πειρατεία…
