Αμερικανική μελέτη έρχεται να ενισχύσει τη θεωρία ότι ο πόνος ξεκινά από διαφορετικό σημείο στους άνδρες και τις γυναίκες, τουλάχιστον σε κυτταρικό επίπεδο, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Journal of Neuroscience.
Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Τέξας, στο Ντάλας ανακάλυψε πρόσφατα ότι η στοχευμένη χειραγώγηση υποδοχέων του νευρικού συστήματος για τη ντοπαμίνη (νευροδιαβιβαστής) εξασθενούσε τον χρόνιο πόνο στα αρσενικά ποντίκια, αλλά δεν είχε καμιά επίδραση στα θηλυκά.
Αυτό κάνει τους ερευνητές να πιστεύουν ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές ως προς το σημείο από το οποίο πηγάζει ο πόνος μεταξύ των δύο φύλων, όπως έχει υπαινιχθεί και από άλλες μελέτες.
«Για ιδιας έντασης πόνο σε αρσενικά και θηλυκά, οι μηχανισμοί που κατευθύνουν τον πόνο φαίνεται να είναι διακριτά διαφορετικοί. Κάναμε μια κυτταρική αλλαγή που αντέστρεψε πλήρως την γένεση του χρόνιου πόνο μόνο στα αρσενικά πειραματόζωα. Αυτό δηλαδή που μάθαμε είναι ότι υπάρχουν διαφορετικοί τύποι κυττάρων που κατευθύνουν την εκδήλωση του πόνου», εξηγεί ο Δρ Τεντ Πράις, επίκουρος καθηγητής Νευροεπιστήμης στη Σχολή Συμπεριφορικών και Εγκεφαλικών Επιστημών του αμερικανικού πανεπιστημίου.
Το πείραμα εστίασε σε ένα νεοανακαλυφθέντα μηχανισμό του πόνου που σχετίζεται με τους υποδοχείς της ντοπαμίνης D5, μια από τις πέντε γνωστές ομάδες υποδοχέων του νευροδιαβιβαστή. Τα ποντίκια που είχαν τροποποιηθεί γενετικά να μην έχουν υποδοχείς D5 είχαν σημαντικά μειωμένες αντιδράσεις στον πόνο, αλλά μόνο τα αρσενικά.
«Αν παρατηρήσουμε τα ίδια αποτελέσματα και στους ανθρώπινους ιστούς, τότε ενισχύεται η θεωρία ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε αγωνιστές D5 για την αντιμετώπιση του πόνου στους άνδρες», λέει ο Δρ Πράις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρχική αφορμή για την θεωρία ότι η πηγή του πόνου διαφέρει μεταξύ ανδρών και γυναικών προέκυψε από την αποτυχία επαλήθευσης των αποτελεσμάτων των κλινικών μελετών. Κι αυτό αποδίδεται στο γεγονός ότι πολλές προκλινικές μελέτες χρησιμοποιούν κυρίως άνδρες, ενώ οι κλινικές μελέτες γίνονται κυρίως σε γυναικές καθώς αυτές υποφέρουν συχνότερα από χρόνιο πόνο.
«Και τα διαρκώς αυξανόμενα στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα, μπορεί στο μέλλον να θέσουν τις βάσεις για ένα νέο μοντέλο ανακούφισης του πόνου», ευελπιστεί ο ερευνητής.
Προβλέπει δε ότι, δεν αποκλείεται στο μέλλον να υπάρχουν διαφορετικά φάρμακα για την ανακούφιση του χρόνιου πόνου για άνδρες και γυναίκες, ενώ αν αυτό δεν καταστεί εφικτό ο Δρ Πράις λέει ότι θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα διαγνωστικό εργαλείο σε κυτταρικό επίπεδο ώστε εστιάζει στον υποκείμενο μηχανισμό και να διευκολύνει την θεραπευτική αντιμετώπιση του πόνου.
Και καταλήγει λέγοντας ότι, εκτός από την ανακάλυψη του μηχανισμού του D5 αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι η ξεκάθαρη ένδειξη των εξαιρετικά ισχυρών μηχανιστικών διαφορών του φύλου στο πως ο πόνος γίνεται χρόνιος.
Μαίρη Μπιμπή
