Το σημερινό σημείωμα θα μπορούσε να είναι και συνέχεια του «Δει δε συμμάχων» για το οποίο έλαβα πολλά και αξιόλογα σχόλια που από μόνα τους θα μπορούσαν να αποτελέσουν χωριστές, υπεύθυνες τοποθετήσεις. Θα προσπαθήσω να συνοψίσω τα σχόλια, κάποιες απαντήσεις και συμπληρωματικές σκέψεις.
Συνέπεσε και η ορκωμοσία του Προέδρου, πριν από λίγο, ο οποίος ευτυχώς ξεκαθάρισε ότι yπό καθεστώς φόβου και με πολιτική κανονιοφόρου δεν είναι δυνατόν να διεξαχθούν συνομιλίες με προοπτική επιτυχίας.
Οι κινήσεις των πολεμικών σκαφών της Τουρκίας, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβητήσεως ότι η εισβολή του 1974 εισέρχεται σε μία νέα φάση που αποβλέπει σε διατήρηση και επέκταση του καθεστώτος κατοχής. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι, οι γνωστοί κύκλοι θα διαμαρτυρηθούν πάλι για τις πιο πάνω δηλώσεις του Προέδρου, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι σήμερα έθεσε τα θεμέλια για μία πανστρατιά, που θα τους υπερκεράσει πανηγυρικά.
Υποστηρικτές και μη, αμφισβητούντες ή και πολέμιοι, οφείλουμε να ευχηθούμε επιτυχία στο έργο του, να υπερασπίσουμε την οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να ενισχύσουμε τον Πρόεδρο των επόμενων 5 χρόνων σαν εκπρόσωπο ολόκληρης της Κύπρου.
Οι δολιχοδρομίες στα αχαρτογράφητα νερά των αδέσμευτων και η υποτιθέμενη υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης είδαμε που μας οδήγησαν. Πόσοι αλήθεια θυμούνται και μπορούν να αξιολογήσουν το γεγονός ότι η ιδέα της Ομοσπονδιακής λύσης προήλθε απ’ αυτήν, την δεκαετία του 1960. Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ότι στόχος ήταν η δημιουργία προβλημάτων και συγκρούσεων μεταξύ των εταίρων και συνεπακόλουθη διάσπαση του αντίθετου συνασπισμού;
Η δικαία αναβάθμιση του νέου υπουργού εξωτερικών δημιουργεί ιδιαίτερες ελπίδες, αφενός γιατί η παρουσία του τα τελευταία χρόνια άφησε άριστες εντυπώσεις και αφετέρου, γιατί είναι από τους λίγους ίσως που έχουν μελετήσει τα διάφορα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού, συνέγραψε δε αξιόλογο βιβλίο σε ανύποπτο χρόνο.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την αψυχολόγητη και βεβιασμένη κίνηση της αποχωρήσεως της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 και μπορούμε με ψυχραιμία πλέον να δούμε τι μας εστοίχισε και πόσο μειωτικό ήταν να εξαρτάται η επανένταξη… από την Τουρκία.
Η Ελλάδα, μοναδικό διαχρονικά στήριγμα της Κύπρου, κρατά αυτή τη στιγμή τα κλειδιά για την είσοδο άλλων κρατών στη Συμμαχία. Γιατί να μην υποστηρίξει και την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ας μην επικαλεστούν κάποιοι ότι θα αντιδράσει το ΑΚΕΛ (γιατί άραγε;) ούτε ότι η Ρωσία είναι σταθερή σύμμαχος. Βλέπουμε τι κάνει με το Ισραήλ, τη Συρία και την Τουρκία και είναι προφανές ότι μοναδικό κίνητρο έχει το δικό της συμφέρον.
