Οι βολεμένοι…

Η ιστορία με την επιδότηση ενοικίου της κυρίας Αντωνοπούλου, είναι μια ακόμα επιβεβαίωση του αποφθέγματος ότι το νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Ιδιαίτερα από στελέχη μιας κυβέρνησης που έχει αναγάγει την ηθικολογία σε προνομιακό πεδίο άσκησης πολιτικής. Όταν κουνάς διαρκώς το δάχτυλο στους πολιτικούς σου αντιπάλους, όταν επαίρεσαι ότι «είσαι φτιαγμένος από άλλα υλικά», όταν το βασικό σου πολιτικό επιχείρημα είναι ότι διαφέρεις από το παλιό πολιτικό συστημα, οφείλεις και να το αποδεικνύεις εμπράκτως.

Η αλαζονεία της εξουσίας πληρώνεται ακριβά, ιδιαίτερα όταν παριστάνεις μονίμως το αδιάφθορο, τον υπεράνω, τον τιμητή των πάντων. Από μικρά και ασήμαντα ίσως περιστατικά αποδεικνύεται πολλές φορές η αξιοπιστία, το ήθος και η συνέπεια των πολιτικών. Και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται εκτεθειμένα για πράξεις, παραλείψεις τους ή για εκμετάλλευση της εξουσίας τους.

Μια κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία υποσχόμενη ότι πρώτο και μοναδικό μέλημα της είναι η προστασία των φτωχών και αδυνάτων, δεν μπορεί να νομοθετεί για λογαριασμό των προνομιούχων στελεχών της. Υποτίθεται ότι ιδιαίτερα για την αριστερά, η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, αλλά προσφορά και αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία. Πέρα από τη δεδομένη οικονομική επιφάνεια της η κυρία Αντωνοπούλου, αλλά και ο επίσης υπουργός σύζυγος της, δεν είχαν καμιά απολύτως ανάγκη να διεκδικούν επιδότηση ενοικίου.

Όπως δεν θα έπρεπε να είχαν και άλλοι υπουργοί που φαίνεται ότι έπαιρναν το αντίστοιχο επίδομα. Την ώρα που δοκιμάζονται χιλιάδες πολίτες, την ώρα που αμειβόμενοι με 700 ευρώ, όπως οι αναπληρωτές καθηγητές για παράδειγμα, που καλούνται να επιβιώσουν από πόλη σε πόλη, είναι πρόκληση υπουργοί να διεκδικούν επιδόματα και αμοιβές, πέρα από την υπουργική τους αποζημίωση.