Ηλίθιοι Γονείς ΑΕ (Μέρος Β’)

Το δεύτερο μέρος των «Ηλίθιων Γονέων» έχει ως σκοπό να συμπληρώσει τα όποια κενά τού, τολμώ να πω, λαλίστατου Α’ Μέρους (ΒΗΜΑgazino 31/10/2017). Η απύθμενη γονεϊκή μωρία (επενδεδυμένη με φρούτα νέας εσοδείας, όπως το «attachment parenting», ήτοι η «γονεϊκότητα της προσκόλλησης») δεν ήταν δυνατόν να καλυφθεί μια και έξω. Επιστρέφω λοιπόν, ελπίζω δριμύτερη, με φρέσκες κατηγορίες (για τους κακεντρεχείς, σπεύδω να υπενθυμίσω εκ νέου πως είμαι πεπεισμένη ότι για κάποιους άλλους έχω σίγουρα καπαρώσει τη δική μου ξεχωριστή κατηγορία).

Στο πάνθεον των εκνευριστικών και αφόρητων γονέων (άλλων παιδιών) υπάρχουν διαρκώς νέες προσθήκες. Σε κάθε διαφορετική ηλικία του παιδιού σου μια καινούργια φουρνιά καραδοκεί να καταστρέψει ολοσχερώς αυτό που εσύ επιμελώς χτίζεις. Στην προεφηβεία π.χ. καιροφυλακτούν σε κάθε γωνία οι σούπερ «άνετοι» («Είχα αφήσει τον μικρό από τις 10 το πρωί του Σαββάτου μπροστά στον υπολογιστή και όταν γύρισα το απόγευμα ήταν ακόμα εκεί») αλλά και οι σούπερ «σπασίκλες» («Δεν πήρες 20 στα μαθηματικά! Το 18 δεν είναι αρκετό. Το Σαββατοκύριακο δεν θα πας σινεμά»).

Υπάρχουν βέβαια και άλλες συνομοταξίες που ελλοχεύουν σε όλα ανεξαιρέτως τα αναπτυξιακά στάδια. Οι παθολογικά αποφασισμένοι να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες για την ανατροφή του παιδιού σου ενώ εσύ έχεις εκφράσει ποικιλοτρόπως την απροθυμία σου να τις μοιραστείς (από το πόσα λεφτά δίνεις μηνιαίως στον παιδικό σταθμό μέχρι «Πόσο έβγαλε τελικά μέσο όρο η κόρη σου στο α’ τετράμηνο;»). Οι γονείς-θύματα που έχουν αναγάγει την ανατροφή των τέκνων τους στο πανίερο και μοναδικό καθήκον τους απέναντι στον εαυτό τους και στην ανθρωπότητα (σε πόσες χιλιάδες παιδικά πάρτι για τρίχρονα πρέπει να πάει αγγόγυστα κανείς στη ζωή του;). Οι laissez-faire γονείς. Αδυνατούν να δουν οποιαδήποτε ατέλεια του παιδιού τους, π.χ. ότι είναι αγενές / πλακώνει στο ξύλο τα άλλα παιδιά / του τρέχουν μονίμως οι μύξες κ.ο.κ. Θεωρούν ότι καλό είναι να αφήσουν τη φύση να κάνει τη δουλειά της (και βεβαίως τους άλλους γονείς που θα σπεύσουν πυροσβεστικά να βελτιώσουν τις όποιες ατασθαλίες της φύσης). Οι γονείς που μισούν οιονδήποτε δεν έχει φροντίσει, όπως αυτοί, για τη διαιώνιση του είδους· ο άτεκνος και (κυρίως) η άτεκνη ανήκουν στον Καιάδα. Οι γονείς hooligans που είναι ικανοί να τα κάνουν λαμπόγυαλο ακόμη και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων στο μπάσκετ.

Ειδική μνεία πρέπει αναμφιβόλως να γίνει στους χρόνια βαρετούς. Βαρετοί για μια τεράστια γκάμα από λόγους: α) Για την εμμονική προσκόλληση στoυς απογόνους (όχι, όταν βγαίνεις για ποτό, δεν θέλεις να συζητήσεις τι έχουν να διαβάσουν τα παιδιά για το διαγώνισμα της Φυσικής την Τρίτη). β) Για την ανελέητη γκρίνια τους (γιατί είναι δύσκολο σήμερα να μεγαλώνεις παιδιά, γιατί η μικρή βγάζει δοντάκι, γιατί ο 15χρονος γιος σκορπάει τις κάλτσες του σε όλο το σπίτι). γ) Γιατί ζουν με τη φαντασίωση ότι θα αποκτήσουν γιους και κόρες high achievers –θεμιτή η φαντασίωση, αλλά οι λοιποί δεν χρωστούν τίποτε να ακούν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Τέλος, στο σύμπαν των Ηλιθίων περίοπτη θέση κατέχουν οι γονείς που θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι πάνω από όλα (τους έχω βαφτίσει, κάπως αυθαίρετα, «fox catchers» εκ της ομώνυμης ταινίας). Δεν το έχουν σε τίποτα να «την πουν» στον δάσκαλο, στους ηλικιωμένους παππούδες ή σε οιονδήποτε ενήλικο τολμήσει να συνετίσει το παιδί τους. Θυμάμαι που είχα πάει καλεσμένη σε ένα σπίτι γνωστών. Ο 10χρονος μικρός έπαιζε PlayStation και δεν γύρισε ούτε να κοιτάξει (ούτε εμένα ούτε βέβαια τους λοιπούς καλεσμένους που αφικνούνταν σιγά-σιγά). Κάποιος που τόλμησε να σχολιάσει κάπως πειρακτικά την παντελή αδιαφορία του ανηλίκου για τα τεκταινόμενα δέχθηκε τα πυρά του οικοδεσπότη μπαμπά. Θεώρησε υπερβολικό και άσκοπο να βγάλει το παιδί του από την «ανεμελιά» του για «μικροαστικές ψευδοευγένειες».

Πολύ φοβούμαι ότι το Μέρος Γ’ είναι σχεδόν αναπόφευκτο.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018.