Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: ο φόβος. Ο φόβος του αύριο, καθώς βήμα-βήμα, οπισθοχωρούντες, εθελοτυφλούντες όπως οι στρουθοκάμηλοι, παραιτούμεθα και από την ελπίδα. Διαδηλώσαμε με πάθος και αποφασιστικότητα κατά της απροσδιόριστης και προς το παρόν ανύπαρκτης απειλής από τα Σκόπια, αλλά παραμένουμε αμήχανοι και αδρανείς, κλείνοντας αφτιά και μάτια, απέναντι στην εν εξελίξει απειλή από τον ανατολικό γείτονα.
Είναι νωπές οι τραγικές συνέπειες από την αναμέτρηση μαζί του στη Μικρά Ασία και πιο πρόσφατα στην Κύπρο. Οταν πια υπό καθεστώς χούντας είδαμε ανήμποροι την Τουρκία να απαντά στους ασύνετους λεονταρισμούς μας με την κατάληψη της μισής σχεδόν Κύπρου χωρίς να πέσει σχεδόν ούτε μία τουφεκιά, μετά από μια τραγικά αποτυχημένη επιστράτευση. Οταν έκτοτε κλείνουμε τα μάτια στην παγίωση της κατοχής στην Κύπρο, στην πληθυσμιακή αλλοίωση με τούρκους εποίκους και στη δημιουργία τουρκοκυπριακού κράτους, και με πάντοτε παραμένοντα τον φόβο ότι αναμένεται η κατάλληλη ευκαιρία για να καταλάβουν ολόκληρο το νησί, είναι φυσικό να χάνουμε τον ύπνο μας στη σκέψη πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα ακόμα πιο προκλητικό περιστατικό από τον εμβολισμό του περιπολικού μας από πολεμικό πλοίο της γείτονος στα Ιμια. Θα ανταποδώσουμε φθάνοντας σε πόλεμο; Αλλά και σε απίθανη νικηφόρα εκδοχή του, θα είναι πύρρεια σε βάρος μας.
Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι καθημερινά πολεμικά αεροπλάνα της Τουρκίας παραβιάζουν ατιμωρητί τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, ενώ τα πολεμικά της πλοία αλωνίζουν όλο το Αιγαίο αμφισβητώντας την ελληνική κυριαρχία και εμείς αρκούμεθα να τιμούμε τα θύματα με ρίψεις στεφάνων. (Αλήθεια, δεν έχω ακούσει ποτέ να ανταποδίδει η ελληνική Αεροπορία με αντίστοιχες παραβιάσεις. Μήπως επειδή θα τα κατέρριπταν αμέσως οι Τούρκοι;) Είναι άλλωστε ντροπή η εθνική αδιαφορία στην από υπουργικά χείλη δήλωση ότι δεν πειράζει αν μας πάρουν οι Τούρκοι μερικά νησιά και να παραμένει ο κ. Ζουράρις υφυπουργός Παιδείας, για να απολέσει το εξευτελισθέν αξίωμά του μόνο επειδή ενόχλησαν κάποιες δηλώσεις του οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων.
Δυστυχώς, γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και στρατηγικοί ανταγωνισμοί, τους οποίους αξιοποιεί ο αδίστακτος Ερντογάν, συμμαχώντας με τη Ρωσία, μολονότι εταίρος του ΝΑΤΟ, και απειλώντας τους πάντες με το θράσος που του δίνουν η πολεμική δύναμη και η γεωστρατηγική θέση της χώρας του, προκαλούν εφιάλτη. Το μεν ΝΑΤΟ αποκλείει εκ του καταστατικού του ανάμειξη σε πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ κρατών-μελών του, η Ευρωπαϊκή Ενωση το μόνο που μπορεί είναι να εκφράσει ανησυχία και να προβεί σε άσφαιρες συστάσεις, ενώ οι ΗΠΑ, μπλεγμένες στη Συρία σε ρόλο εχθρού και συμμάχου των Τούρκων ταυτόχρονα, και υπό τον απρόβλεπτο Τραμπ, είναι άγνωστο αν ενδιαφέρονται και μπορούν να παρέμβουν προληπτικά και αποτελεσματικά. Και εμείς περίφοβοι φαίνεται να παραλύουμε και έναντι της εσωτερικής απειλής κατά της πάντοτε επισφαλούς δημοκρατίας μας που κατά το Σύναγμα οφείλουμε να υπερασπιστούμε. Ας θυμηθούμε πως όταν έγινε το πραξικόπημα της χούντας δεν ετόλμησε κανένας να αντισταθεί παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα κατέβει ο λαός στην πλατεία Συντάγματος και θα την ανατρέψει.
ΥΓ.: Για κάποιους κακόβουλους: από το 1999 αρθρογραφώ στο «Βήμα» χωρίς να αμείβομαι.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ