Ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι ένας άνθρωπος που ασκήθηκε χρόνια σε πολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Μπορεί ο χώρος της Αριστεράς στην οποία ανήκε να ήταν μικρός, οι αγώνες επικράτησης εντός του όμως ήταν σκληροί, συχνά εξοντωτικοί, πανεπιστήμιο μέγα ήταν, για την όξυνση του πολιτικού ενστίκτου, για την ανάλυση του αντιπάλου, για τις κινήσεις τακτικής. Νομίζω ότι μέχρι στιγμής έχει αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας τις ικανότητές του.

Επικράτησε στο κόμμα του διαλύοντας τον άνθρωπο που τον είχε αναδείξει, οδήγησε έναν αριστερό σχηματισμό, που επιβίωνε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στην εξουσία μέσα σε μία πενταετία. Κατάφερε βήμα-βήμα να κεφαλαιοποιήσει υπέρ του την αγανάκτηση των εμβρόντητων από τη χρεοκοπία Ελλήνων, διέλυσε το ΠαΣοΚ, υποσχέθηκε πυρηνική αλλαγή για την έξοδο από την κρίση, απέτυχε, αλλά εκμεταλλεύθηκε την αποστροφή των πολιτών για το παλαιό πολιτικό σύστημα, για να κερδίσει την ανοχή τους. Τελικώς κέρδισε τρεις κρίσιμες εκλογές. Αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτε αν σκεφθεί κανείς ότι η ευρωπαϊκή ελίτ πίνει νερό σήμερα στο όνομά του, ομοίως βεβαίως και η μεγάλη πλειονότητα της εγχώριας οικονομικής ελίτ, που είδε με την κυβέρνηση Τσίπρα να υλοποιούνται για πρώτη φορά αλλαγές, με μια αρραγή Κοινοβουλευτική Ομάδα και τις πλατείες άδειες από αγανακτισμένους. Επιθυμούν μάλλον τον Τσίπρα στην κυβέρνηση παρά στα πεζοδρόμια.

Σε όσους τον χαρακτηρίζουν πρωτοφανώς κυνικό, πολιτικό που πήγε πίσω τη χώρα δύο χρόνια και τη χρέωσε κάμποσα δισεκατομμύρια, υπάρχει απάντηση, η οποία μπορεί να μην πείθει όλους αλλά αρκεί σε πολλούς: Η κυβέρνησή του θα βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, πέτυχε εκεί που απέτυχαν όλοι οι άλλοι. Σκληρό, άδικο, αλλά αληθές, άλλωστε και από τέτοιες αδικίες είναι γραμμένη η πολιτική ιστορία.

Κανονικά λοιπόν ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να πετάει. Να είναι στην καλύτερη στιγμή του, να ετοιμάζει τη χώρα για το μεγάλο άλμα της ανάπτυξης, δημιουργώντας χωρίς χρονοτριβή τις προϋποθέσεις που απαιτούνται, για μια ταχύρρυθμη δικαιοσύνη, σταθερότητα, ήρεμο πολιτικό κλίμα, σταθερή και λογική φορολόγηση. Αντί για αυτό, επιχειρεί την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων, ποινικοποιώντας σε βαθμό υπερθετικό την πολιτική ζωή, δυναμιτίζοντας το κλίμα, δημιουργώντας περιβάλλον ανασφαλές και ακατάλληλο για όσους επενδύουν για να παράγουν. Θα έπρεπε να δρα θετικά, οραματικά, αλλά είναι ελάχιστα ασκημένος σε αυτό, μοιάζει να λειτουργεί ως κατακτητής παρά ως ηγέτης. Πιασμένος στα δίχτυα των δικών του τακτικισμών κάνει σημαία πολιτική, χάριν του υποτιθέμενου κομματικού οφέλους, μια υπόθεση που αυτή τη στιγμή μοιάζει καταγέλαστη. Δυναμιτίζει και την ελάχιστη πιθανότητα συναινέσεων.

Το συναισθάνεται το λάθος, η ομιλία του στη Βουλή περί πολιτικής ευθύνης το μαρτυρεί. Νιώθει επίσης ότι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ, απαραίτητος απολύτως για την ύπαρξη του κόμματος, αποστρέφεται σφόδρα την ποινικοποίηση της πολιτικής, δυσανασχετεί, σέρνεται απρόθυμος. Μοιάζει όμως εγκλωβισμένος. Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν αν θα βαδίσουμε προς τις εκλογές κλείνοντας πληγές ή ανοίγοντας και άλλες.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ