Είμαστε όλοι Πικραμμένοι

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για την παραπομπή του Παναγιώτη Πικραμμένου στην Προανακριτική Επιτροπή, ίσως γιατί η περίπτωσή του συμβολίζει κατά τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το τέλμα στο οποίο έχει οδηγήσει τη χώρα η σημερινή κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να μην αφήσει τίποτε όρθιο προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών όχι μόνο από τα τραγικά καθημερινά προβλήματα, αλλά και από τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα και τους κινδύνους που εγκυμονούν λόγω των απαράδεκτων χειρισμών της. Και αυτός είναι ο λόγος που προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση η ομιλία του στη Βουλή, καθώς προερχόταν από ένα άτομο με άμεμπτο παρελθόν που τίμησε την πατρίδα του κατά τον καλύτερο τρόπο στο αξίωμα τόσο του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας όσο και του Πρωθυπουργού. Υπερασπίστηκε έτσι όχι μόνο τη δική του φήμη, αλλά και τους βαλλόμενους δημοκρατικούς μας θεσμούς.

Το ερώτημα είναι τώρα αν θα υπάρξει στο μέλλον άλλος έντιμος άνθρωπος με αξιόλογο παρελθόν να συμβάλει στα κοινά, όταν βλέπει αυτά που συμβαίνουν. Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι ο κ. Πικραμμένος βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού της υπηρεσιακής κυβέρνησης όχι από καμιά προσωπική πολιτική φιλοδοξία, αλλά λόγω της συνταγματικής επιταγής, ως ο αρχαιότερος Πρόεδρος Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Αντίθετα, η άλλη Πρόεδρος, η κυρία Θάνου, μία ημέρα μετά την αποχώρησή της από την προεδρία του Αρείου Πάγου προσελήφθη ως επικεφαλής του Νομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού. Και ο νοών νοείτω. Ηδη η χώρα στερείται της προσφοράς των καλύτερων νέων ανθρώπων που κατά χιλιάδες καταφεύγουν στο εξωτερικό για εξεύρεση εργασίας και οι περισσότεροι διακρίνονται για τις επιδόσεις τους, με κίνδυνο να μεταμορφωθούμε σε μια χώρα των μετρίων και άρα και με μέτριους πολιτικούς. Αν δεν είναι ήδη αυτός ο στόχος των κυβερνώντων, με τα όσα συμβαίνουν στην Παιδεία.

Και όλα αυτά τη στιγμή που η Ελλάδα, παρά τις ρητορικές εξάρσεις ενός έξαλλου εθνικισμού, βρίσκεται αντιμέτωπη με την επιθετική πολιτική της Τουρκίας, η οποία τείνει να βρεθεί πλέον εκτός ελέγχου σε όλα τα μέτωπα. Από τη Συρία και την Ανατολική Μεσόγειο έως το Αιγαίο και τον Εβρο. Με κύριο όπλο την ισχύ των Ενόπλων της Δυνάμεων, άρα το δίκαιο του ισχυροτέρου, εμποδίζει τις νόμιμες γεωτρήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, εμβολίζει τα σκάφη της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ανακηρύσσει επισήμως τα Ιμια τουρκικό έδαφος και πραγματοποιεί αποβατικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά στον Εβρο.

Ενώ τα έχει βάλει με όλον τον κόσμο, θέτοντας σε δοκιμασία ακόμα και την ενότητα του ΝΑΤΟ, προκειμένου προφανώς να ενισχύσει το κύρος του ο γνωστός μας Νεοσουλτάνος, εν όψει των προεδρικών εκλογών το 2019. Και εμείς τα παρακολουθούμε όλα αυτά χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση, διότι, όπως φαίνεται, έχουμε με άλλα, πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε.