Το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων
Πριν από μερικές ημέρες απεδείχθη για άλλη μια φορά μέσα από μια νέα μελέτη πόσο μεγάλο κίνδυνο αποτελούν για τον πληθυσμό τα μικροσκοπικά βακτήρια, αλλά και πόσο μικροί –στο μερίδιο που μας αναλογεί –έχουμε αποδειχθεί όλοι μας (από τους αρμόδιους οργανισμούς, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό ως τον καθέναν μας) στο να ανακόψουμε την πορεία των «μικρομέγαλων» εχθρών που στερούν ανθρώπινες ζωές.
Η μελέτη αυτή ουσιαστικά ανέφερε ότι ένα βακτήριο ανθεκτικό στα αντιβιοτικά, συγκεκριμένα ο ανθεκτικός στη βανκομυκίνη εντερόκοκκος (VRE), που μεταξύ άλλων μπορεί να προκαλέσει λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος, βακτηριαιμία, βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα και μηνιγγίτιδα, έχει καταστήσει τα απολυμαντικά των χεριών με βάση το οινόπνευμα σχεδόν άχρηστα εναντίον του.
Να σημειώσουμε ότι αυτού του είδους τα απολυμαντικά είναι αυτά που βλέπουμε μέσα στα νοσοκομεία, όπου τα φαρμακοανθεκτικά βακτήρια σκοτώνουν. Είχαν εισαχθεί στα νοσηλευτικά ιδρύματα από τις αρχές του 2000, καθώς πιστευόταν ότι το οινόπνευμα που περιέχουν μπορεί να εξολοθρεύσει τους βακτηριακούς εν δυνάμει δολοφόνους αφού έχει την ικανότητα να διαλύει τις εξωτερικές μεμβράνες τους. Ως φαίνεται, όμως, τα βακτήρια είναι εκείνα που συνεχίζουν να νικούν κατά κράτος τα όπλα που χρησιμοποιούμε εναντίον τους και τελικώς εμάς τους ίδιους.
Και τι να κάνουμε; Αυτή είναι η φύση τέτοιων μικροοργανισμών, μεταλλάσσονται συνεχώς προσπαθώντας να επιβιώσουν, θα αντέτασσε κάποιος. Η απάντηση είναι ότι είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνουμε και δεν τα κάνουμε, αλλά και ακριβώς το αντίστροφο, με αποτέλεσμα να έχουμε παίξει σημαντικό ρόλο στην επέλαση των υπερβακτηρίων. Επειδή θα χρειαζόμασταν ατελείωτες σελίδες για να τα αναλύσουμε, ας αναφερθούμε στα βασικά:
Δεν φταίει το (εκάστοτε) βακτήριο που έγινε υπερβακτήριο όταν εμείς με τον παραμικρό βήχα ή πυρετό πηγαίνουμε μέχρι τον γνωστό μας φαρμακοποιό (ούτε καν μέχρι τον γιατρό) και παίρνουμε αντιβίωση. Αυτή μάλιστα η άκρως επικίνδυνη τακτική μας αποδεικνύεται από τα επίσημα στοιχεία: η χώρα μας κρατά ευρωπαϊκή πρωτιά στην υπερκατανάλωση αντιβιοτικών στην κοινότητα, σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Πρόληψη και τον Ελεγχο Νοσημάτων (ECDC) με 36,1 DDD (Defined Daily Dose, Καθορισμένη Ημερήσια Δόση) ανά 1.000 κατοίκους, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 22,4 DDD ανά 1.000 κατοίκους.
Δεν φταίει το βακτήριο όταν ο εκάστοτε γιατρός συνταγογραφεί αντιβιώσεις ωσάν να ήταν καραμέλες.
Δεν φταίει το βακτήριο όταν εντός νοσοκομείων κάποιες φορές γιατροί αλλά και νοσηλευτικό προσωπικό δεν τηρούν τα μέτρα υγιεινής, όπως το να απολυμαίνουν τα χέρια τους, να φορούν γάντια, να απομονώνουν τα επικίνδυνα με λοιμώξεις περιστατικά.
Δεν φταίει το βακτήριο όταν εμείς, οι επισκέπτες των νοσοκομείων, επίσης δεν φροντίζουμε για την προστασία των ασθενών αλλά και τη δική μας, τηρώντας τα απλά αλλά ουσιαστικά μέτρα υγιεινής.
Δεν φταίει το βακτήριο όταν η πολιτεία δεν κάνει επαρκή ενημέρωση για τους κινδύνους που εγκυμονεί η υπερκατανάλωση αντιβιοτικών, όταν δεν «νοικοκυρεύει» τα νοσοκομεία, όταν έχει κλειστούς (ως ανύπαρκτους κάποιες φορές) θαλάμους μόνωσης.
Και δεν θα φταίει το βακτήριο και το κάθε βακτήριο αν γίνει κάποια ημέρα ανθεκτικό σε όλα τα υπάρχοντα αντιβιοτικά. Και τότε θα επιστρέψουμε σε μια εποχή προ αντιβιοτικών, στην οποία οι μεταμοσχεύσεις, οι χημειοθεραπείες, η νοσηλεία σε ΜΕΘ, ακόμη και μια απλή επέμβαση, δεν θα είναι δυνατόν να γίνουν αφού οι βακτηριακές λοιμώξεις δεν θα αφήνουν τίποτα (και κανέναν) όρθιο στο πέρασμά τους.
Και δεν θα φταίνε τα βακτήρια που κάνουν τη δουλειά τους για να επιβιώσουν. Θα φταίμε εμείς που δεν κάναμε σωστά τη δική μας (με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται τελικώς για τη δική μας επιβίωση)!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
