Η συμμετοχή και μόνο του Γιώργου Νταλάρα σε μία δισκογραφική δουλειά αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού. Πολύ περισσότερο δε όταν είναι ο βασικός ερμηνευτής. Οπως για παράδειγμα συμβαίνει με τη νέα δισκογραφική παραγωγή «Ερωτας ή Τίποτα» (MINOS – EMI).
Θα μου επιτρέψετε όμως να ασχοληθώ πρώτα από όλα με τον συνθέτη. Ο Γιώργος Καζαντζής ένας από τους συνθέτες – «ζωγράφους», της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, παρουσιάζει δέκα συνθέσεις, άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, δέκα μικρά έργα απολύτως ισορροπημένα, ευαίσθητα που ενίοτε έχουν και τις… γωνίες τους. Αυτό που κάνει άλλωστε από την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, την ανεξάρτητη παραγωγή «…ήταν μια στιγμή». Ισως το γεγονός ότι ζει και εργάζεται μακριά από τα…. κέντρα των αποφάσεων – γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης – τον έχουν κρατήσει… καθαρό από μόδες και απαιτήσεις. Κάνει την δουλειά του έτσι όπως εκείνος ξέρει και τον ξέρουν εκείνοι που πρέπει να το ξέρουν. Εχει κατορθώσει να δημιουργήσει τον ήχο του, αγκαλιάζοντας την παράδοση, δίνοντάς της παράλληλα έναν λόγιο τόνο, χωρίς να γίνεται ακαδημαϊκός.
Πάνω εκεί σε αυτή την ελληνική μουσική του Γ. Καζαντζή, αυτή τη μουσική με τη λαϊκότητα της, μια λαϊκότητα που πατά γερά στην παράδοση και στην έμπνευση, βάδισαν και οι στίχοι της Ελένης Φωτάκη, του Μάνου Ελευθερίου, του φίλου τους και συνοδοιπόρου Γιώργου Ανδρέου, του Ιωάννη Πανουτσόπουλου και της Ναντίνας Κυριαζή. Υμνούν τον έρωτα, υμνούν αυτούς που αγαπούν χωρίς αύριο, υμνούν τους ατελέσφορους έρωτες. Τα λόγια τους απλά, χωρίς να είναι απλοϊκά, καθημερινά αλλά και σκληρά. Για να γράψεις άλλωστε στίχους – ποίηση πρέπει να έχεις ματώσει.
Και φθάσαμε στον τρίτο κατά σειρά, που απαιτείται για να επικοινωνηθεί ένα τραγούδι. Στον ερμηνευτή. Ωριμος, όχι φωνητικά, αλλά συναισθηματικά ο Γιώργος Νταλάρας, ερμηνεύει τα τραγούδια με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να αναπνέουν και να υπηρετούν το όραμα του συνθέτη και των στιχουργών. Οχι ότι ο ερμηνευτής δεν βάζει το δικό του όραμα, όχι ότι δεν έχει κάνει αυτά τα 9 τραγούδια (ένα ερμηνεύει η Φωτεινή Βελεσιώτου) κτήμα του αλλά έχει προσέξει να μην τα πνίξει. Δικαιωματικά το «Ενα γράμμα» (στίχοι Ι. Πανουτσόπουλος) θα έπρεπε να το ερμηνεύσει ο ίδιος. Φθάνουν οι δύο πρώτες στροφές για να γίνει αντιληπτός ο λόγος: «Επιστρέφω στο Κατά Λουκά/ Σαν παιδί γυρίζω/ πρώτη μνήμη και ιδανικά / ψάχνω δανεικά και Ο πατέρας ήταν αοιδός / Μάνα ήταν η Σουλτάνα / Ισως να μην μοιάζω κανενός / Νιώθω ορφανός». Ναιμ, μιλά για κείνον, για την οικογένειά του. Το τραγούδησε όμως η Φ. Βελεσιώτου. Σοφές επιλογές και οι δύο. Δεν χρειαζόταν να το ερμηνεύσει ο Γ. Νταλάρας. Θα πνιγόταν το τραγούδι από την προσωπική του συναισθηματική φόρτιση
Το «Ερωτας ή Τίποτα» είναι μια δουλειά που απευθύνεται σε όσους ακροατές έχουν ανοιχτά αυτιά, καρδιά και ψυχή. Δέκα τραγούδια που φέρνουν με εμφατικό τρόπο στο προσκήνιο τον συνθέτη. Ενα άλμπουμ αλά παλαιά.
Μετά το τέλος της ακρόασης του «Ερωτα ή Τίποτα» στις «καθιερωμένες» δηλώσεις όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν από τους συντελεστές με άλλα… λόγια όμως. Κάποια στιγμή ο Γ. Νταλάρας τρολάρισε τον εαυτό του με κάποιες επιλογές του παρελθόντος, μίλησε για την σημαντικότητα του συνθέτη και του στιχουργού, αναφέρθηκε σε κτήνη όχι μόνο στο τραγούδι αλλά και στην πολιτική και κατέληξε τονίζοντας ότι το τραγούδι (πρέπει να) ενώνει τους ανθρώπους σε μια διχαστική εποχή.
Δεν ξέρω αν το τραγούδι ή η μουσική μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους. Και πόσους από αυτούς. Το «Ερωτας ή Τίποτα» πάντως που κυκλοφορεί επισήμως από τις 23 Φεβρουαρίου σε όλα τα δισκοπωλεία – ούτε σαράντα δεν έχουν μείνει σύμφωνα με τον Μ. Ελευθερίου – και τα ψηφιακά καταστήματα μουσικής αφορά όλους όσοι έχουν ερωτευτεί έστω και μία φορά στη ζωή τους.
