11 ερωτήσεις στην Ερση Νιαώτη

Μιλήστε μου για το βιβλίο σας «Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα άδειο κουτί πίτσας» (εκδ. Καλειδοσκόπιο). Η ηρωίδα σας ταλαιπωρείται από διατροφικές διαταραχές. «Το βιβλίο αφορά τη ζωή µιας γυναίκας που το ένα δευτερόλεπτο δεν µπορεί να φάει ούτε µισή ντοµάτα και το άλλο θέλει να καταβροχθίσει έξι πίτσες. Τη δική µου ζωή δηλαδή. Τη ζωή µε την ανορεξία και τη βουλιµία. Τις λεγόµενες διαταραχές πρόσληψης τροφής. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό κείµενο».

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; «Εγραψα το κείµενο πρώτα στα αγγλικά. Μια γλώσσα που δεν είναι η µητρική σου σού δηµιουργεί ένα είδος αποστασιοποίησης. Βρισκόµουν σε µια κατάσταση ψυχικής εγρήγορσης. Εγραφα σχεδόν ένα κοµµάτι καθηµερινά. Οταν τέλειωσα, δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω µε το κείµενο. Εχω µια σταθερή συνεργασία µε τη σκηνοθέτιδα Στέλλα Κρούσκα, υπεύθυνη του Studio Mαυροµιχάλη στα Εξάρχεια. Θέλησε να το ανεβάσει ως µονόλογο. Εκεί το είδαν και οι άνθρωποι του εκδοτικού οίκου Καλειδοσκόπιο. Μου πρότειναν να γίνει βιβλίο».

«Nαι, σε µετάφραση, µε τον τίτλο «Stegosaurus», από την ελληνίδα ηθοποιό Ελπίδα Σταθάτου. Τιςεπόµενες ηµέρες, 28 Φεβρουαρίου µε 4 Μαρτίου, θα παρουσιαστεί ξανά στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του Vault Festival».

Περιγράφετε με σκληρό ρεαλισμό και χιούμορ ακραίες καταστάσεις. Ηταν επίπονη η διαδικασία της γραφής; «Οχι. Οπως δεν λειτούργησε και θεραπευτικά. Δεν λυτρώθηκα. Απλώς είχα µεγάλη ανάγκη να καταγράψω όλες αυτές τις στιγµές. Και µετά το έργο να πάρει τον δρόµο του».

Ενώ η ηρωίδα, εσείς αν θέλετε, φαίνεται να έχει καθαρή αντίληψη της πραγματικότητας, συνεχίζει να κάνει κακό στον εαυτό της… «Πρόκειται για µια διαρκή πάλη του λογικού µε το παράλογο. Εχεις µπροστά σου µια ντοµάτα. Ξέρεις πόσες θερµίδες έχει, ξέρεις ότι αν τη φας δεν θα πάθεις τίποτα, και όµως αρνείσαι. Νοµίζω ότι πλέον έχω µεγάλη αντίληψη της νόσου. Με ευκολία και ακρίβεια την περιγράφω. Βιώνω ακόµη και το απρόσµενο χιούµορ της κάποιες φορές. Υπάρχουν όµως στιγµές που η λογική σου σε εγκαταλείπει και αυτή είναι πάντα η παγίδα».

Με εξέπληξε που γράφετε πάντως ότι η ανορεξία δημιουργεί αισθήματα ευφορίας… «Ακούγεται ίσως αρρωστηµένο, αλλά έτσι είναι. Μετράς τα κόκαλα να ξεπροβάλλουν κάθε µέρα από το δέρµα σου και αισθάνεσαι ευτυχισµένη. Λανθασµένα θεωρείς ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο του κορµιού σου. Οταν περνάς στη φάση της βουλιµίας, βέβαια, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Η βουλιµία οδηγεί σε µεγάλη κατάθλιψη και αποµόνωση. Δηµιουργεί πολύ δύσκολα συναισθήµατα ενοχής. Σπαταλάς ώρες τρώγοντας και ώρες για να αποβάλεις το φαγητό που έφαγες. Να κάνεις τα πάντα για να κρύψεις τις αποδείξεις της πράξης σου. Ωστε κανείς από τους δικούς σου ανθρώπους να µην καταλάβει τι συµβαίνει. Και αυτό είναι δύσκολο για όλους. Και επίπονο. Οι άνθρωποί σου υποφέρουν µε τον τρόπο τους µαζί σου».

Ο υπέροχος γάτος της ηρωίδας του βιβλίου, ο Μάλοξ, είναι πραγματικός; «Ναι, είναι ο γάτος µου. Το alter ego µου. Είναι και ο πρωταγωνιστής του επόµενου παιδικού βιβλίου µου, το οποίο σήµερα βρίσκεται στο στάδιο της εικονογράφησης. Μάλλον θα τιτλοφορείται «O φανταστικός κύριος Μαµαλούξ»: Μια αναφορά στον χρόνο, στις γάτες και στη λατρεία».

Το τέλος του βιβλίου παραμένει μετέωρο. Η ηρωίδα σας μοιάζει να αποδέχεται την κατάσταση στην οποία ζει… «Δεν ξέρω αν είναι ήττα, αποδοχή ή µειωµένη προσπάθεια. Υπάρχουν άνθρωποι που το ξεπέρασαν και οι άνθρωποι που πέθαναν από αυτό. Νοµίζω ότι εγώ το έχω αποδεχθεί. Αυτό που µε ενδιαφέρει και µε βοηθάει είναι να είµαι λειτουργική και δηµιουργική ακόµα και αν δεν βιώσω το happy end».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018.