Η μακρά οικονομική κρίση έφερε, είναι αλήθεια, πολλές καταστροφές. Χάθηκαν εισοδήματα, συμπολίτες μας βρέθηκαν ξαφνικά στον δρόμο χωρίς δουλειά, οικογένειες γονάτισαν στην κυριολεξία και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι χρειάστηκε να μεταναστεύσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν εισόδημα και ευπρεπέστερη ζωή.
Ταυτόχρονα, ειδικά τα πρώτα τρία-τέσσερα χρόνια, πάμπολλες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, ορισμένες κατέβασαν ρολά και άλλες πουλήθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί. Επίσης, δραστηριότητες εγκαταλείφθηκαν, σπίτια ρήμαξαν και η χώρα ολάκερη μπήκε σε βαθύ πηγάδι.
Ωστόσο μετά το πρώτο σοκ, άρχισαν δειλά-δειλά πρώτα να γεννιούνται ιδέες και στη συνέχεια να αναπτύσσονται πρωτοβουλίες και να αναλαμβάνονται προσπάθειες.
Οσοι κινούνται εκτός των στενών πολιτικών πλαισίων και έρχονται σε επαφή με την κοινωνική δυναμική διαπιστώνουν ότι εκεί έξω εξελίσσονται ενδιαφέροντα, νοικοκυρεμένα σχέδια και σχήματα, που πολύ απέχουν από εκείνα της προηγούμενης καταστροφικής περιόδου.
Νέοι επιχειρηματίες και συστηματικοί παραγωγοί ξεπηδούν σε όλη την επικράτεια, φέροντας το σπέρμα της νέας, πραγματικής αλλαγής.
Εξοπλισμένοι με γνώση, στηριγμένοι στις νέες τεχνολογίες και με το βλέμμα στραμμένο στη διεθνή αγορά, παράγουν νέα μοντέρνα σε σύλληψη, ελκυστικά σε εμφάνιση και συσκευασία ανταγωνιστικά προϊόντα, αναδεικνύουν νέες χρήσιμες υπηρεσίες, ικανές να εφαρμοστούν παντού στον κόσμο και γενικώς αποδίδουν δυνατότητες μοναδικές, τις οποίες κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει ότι υπάρχουν στη χώρα.
Πάμπολλα είναι πλέον τα παραδείγματα τέτοιων προσπαθειών. Στις τράπεζες εκπλήσσονται από το αναδεικνυόμενο νέο παραγωγικό δυναμικό, που στηρίζεται σε ίδιες δυνάμεις και καθοδηγείται από άλλα πρότυπα, μέχρι πρότινος δυσεύρετα στον ελληνικό χώρο.
Εχει δε εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι τέτοιες ξεχωριστές προσπάθειες ανελήφθησαν σε περιβάλλον απολύτως αντιοικονομικό και αντιεπιχειρηματικό, σε χρόνους κατά τους οποίους οι φόροι είναι δυσβάσταχτοι και η πολιτεία εχθρική, έτοιμη να ορθώσει κάθε λογής εμπόδια, γραφειοκρατικά και άλλα.
Με άλλα λόγια, εν μέσω θυέλλης, πάμπολλοι συμπολίτες μας δεν κάμφθηκαν, δεν παραδόθηκαν στης μοίρας τα γραμμένα, παρά πήραν τη ζωή στα χέρια τους και άλλαξαν μονοπάτι. Και σήμερα μπορούν να υπερηφανεύονται ότι δεν έχουν ανάγκη κανέναν, απέδειξαν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πέρα από τη μοιρολατρία και την παραίτηση.
Σε αυτόν τον κόσμο που αναγεννήθηκε και έχτισε σε καιρούς καταστροφής οφείλουν άπαντες σεβασμό.
Και πρώτη απ’ όλους η πολιτική μας ηγεσία, η κυβέρνησή μας, που είναι έτοιμη για ακόμη μία φορά να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα.
Εχει υποχρέωση αν μη τι άλλο να τιμήσει την προσπάθεια και τους κόπους όλων αυτών που μόχθησαν πραγματικά σε τέτοιες συνθήκες. Επειτα από οκτώ χρόνια κρίσης και ανείπωτων θυσιών δεν επιτρέπονται άλλες παλινδρομήσεις, ούτε οπισθοχωρήσεις.
Ο δρόμος είναι δρόμος, έχει πια χαραχθεί και η Ελλάδα πρέπει να τον βαδίσει χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Η χώρα έπειτα απ’ όσα πέρασε δεν χρειάζεται ούτε πάθη, ούτε μίση, ούτε διώξεις ανώφελες.
Καταλλαγή, ηρεμία, σταθερότητα, σαφείς στοχεύσεις και πίστη στις δυνατότητές της οφείλει να αποκτήσει.
Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού, για την εξουσία και μόνο για αυτήν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
