Παρουσιαστής στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha, αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ρεπόρτερ και παρουσιαστής της «Αυτοψίας» (πάλι του Alpha)… Οι επτά ημέρες της εβδομάδας ενίοτε φαίνονται λίγες στον Αντώνη Σρόιτερ, ο οποίος παράλληλα με το εξαιρετικά φορτωμένο επαγγελματικό πρόγραμμά του πρέπει να βρει χρόνο για να αφιερώσει στην οικογένειά του, αλλά και για να ξεκουραστεί, έστω λίγο. «Με έναν σχετικό προγραμματισμό όλα γίνονται» λέει ο ίδιος καθησυχαστικά, για να προσθέσει αμέσως μετά: «Αν όμως μου βρίσκατε τον τρόπο να κάνω τα πράγματα που πρέπει σε πέντε ώρες και να πηγαίνω σπίτι μου, θα σας ήμουν υπόχρεος».
Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας εργασιομανή;
«Εργασιομανή… εξ ανάγκης. Δεν ήταν όνειρο ζωής να δουλεύω όλη τη μέρα, απλώς δεν βγαίνει η δουλειά αλλιώς. Είναι και το δελτίο ειδήσεων μια υπόθεση που «τρέχει» διαρκώς και που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις».
Εχετε πάντα τρακ πριν από το δελτίο ή το τρακ ξεπερνιέται με την εμπειρία;
«Υπάρχει τρακ σε κάποιες περιπτώσεις. Οταν έχουν προκύψει γεγονότα της τελευταίας στιγμής που έχουν ανατρέψει όλο το δελτίο και αισθάνεσαι πως πηγαίνεις απροετοίμαστος. Οταν στη διάρκεια του δελτίου περιμένεις ένα μεγάλο θέμα και δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Μετά την εμπειρία αρκετών χρόνων, το τρακ περιορίζεται εκεί. Παλαιότερα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Τώρα έχω αναπτύξει αντισώματα».
Υπάρχει τεχνική; Πράγματα που προσέχετε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του δελτίου;
«Τεχνική δεν ξέρω αν υπάρχει… Υπάρχουν πράγματα που ξέρεις πως δεν τα κάνεις όσο σωστά θα έπρεπε και προσπαθείς να τα βελτιώσεις. Αλλοτε τα καταφέρνεις, άλλοτε όχι».
Πρέπει όμως να είστε ευχαριστημένος, εφέτος το δελτίο σας πηγαίνει πολύ καλά.
«Είναι η τρίτη χρονιά που είμαστε πρώτοι στα νούμερα, εφέτος μάλιστα κάνουμε αριθμούς πάνω από κάθε προσδοκία. Φτάνουμε 25% στο σύνολο, νούμερα που νομίζω πως θυμίζουν μια συγκεκριμένη περίοδο του Mega. Το θεωρώ μια αναγνώριση και προς το πρόσωπό μου και προς όλον αυτόν τον μηχανισμό του Alpha που κοπιάζει για αυτό το δελτίο».
Λέτε τις ειδήσεις όρθιος. Σας αρέσει; Δεν είναι κουραστικό;
«Το όρθιο μου πάει, επειδή είμαι…».
Ψηλόλιγνος.
«Δεν θα έλεγα αυτό, επειδή είμαι υπερκινητικός. Δεν μπορώ να σταθώ σε μια θέση πολλή ώρα. Είμαι από εκείνους τους μυστήριους τύπους που και όταν τηλεφωνούν κάνουν βόλτες. Αν τώρα μου ζητήσουν να καθίσω στο δελτίο, θα αισθανθώ πως περιορίζομαι. Και τις συνεντεύξεις θα μου άρεσε να τις κάνω όρθιος, όμως αυτό δεν βολεύει πάντα τους καλεσμένους ούτε είναι εύκολο σκηνοθετικά, ειδικά αν υπάρχουν διαφορές ύψους».
Τα παρακολουθείτε τα δελτία σας;
«Αυτή την τραυματική εμπειρία την αποφεύγω».
Γιατί τραυματική;
«Θεωρώ εξαιρετικά βαρετό να βλέπω τον εαυτό μου να λέει πράγματα που ήδη ξέρω πως τα είπα. Αν αυτό ικανοποιεί την αυταρέσκεια κάποιου, για εμένα είναι σκέτη πλήξη. Δεν βλέπω ποτέ τα δελτία μου. Ούτε το πρώτο δεν είχα καθίσει να παρακολουθήσω, εκείνο για άλλους λόγους, υποθέτω από το τρακ».
Το θυμάστε το πρώτο δελτίο σας;
«Πώς δεν το θυμάμαι! Μάρτιος του 2009. Και το πρώτο κεντρικό δελτίο Σαββατοκύριακου ήταν τον Οκτώβριο του 2008».
Ηταν στόχος σας η εκφώνηση ειδήσεων;
«Ξεκίνησα τη δημοσιογραφία το 1992 βαθιά επηρεασμένος από την εικόνα των καινούργιων τότε στη χώρα ιδιωτικών καναλιών. Σε αυτή τη δουλειά όμως ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε πάει η βάρκα. Δούλεψα πολλά χρόνια σε εφημερίδες, στην «Απογευματινή», στην «Ισοτιμία», στο «Πρώτο Θέμα», οπότε δεν είχα πια στο μυαλό μου την τηλεόραση. Τυχαία προέκυψε η πρόταση, και ήταν και μεγάλο ρίσκο, γιατί με έριξαν αμέσως σε κεντρικό δελτίο».
Ποια ήταν η αίσθηση;
«Η αίσθηση ενός ανθρώπου που τον πετάνε στον Ατλαντικό, ρίχνουν και καμιά εκατοστή καρχαρίες, και περιμένουν να δουν ποιος θα τον φάει πρώτος».
Βουτήξατε όμως.
«Επειδή είχα άγνοια κινδύνου. Μου άρεσαν οι προκλήσεις. Το είδα και ως ευκαιρία να ακουστώ επαγγελματικά. Ηταν όμως ένα τεράστιο ρίσκο που μπορεί και να με κατέστρεφε. Αν βγεις στο γυαλί και αποτύχεις σε επίπεδα τηλεθέασης ή συντριβείς από τους ανταγωνιστές, τελειώνεις. Είναι σαν να μην έχεις υπάρξει ποτέ».
Λένε πως η τηλεόραση μπορεί να σε «τρελάνει». Πως σε παρασύρει ο ναρκισσισμός της εικόνας.
«Για να σε παρασύρει, πρέπει να είσαι νάρκισσος. Εγώ δεν αισθάνομαι ωραίος. Καταλαβαίνω την έπαρση που μπορεί να σου δημιουργήσει, ειδικά όταν είσαι νέος και ξαφνικά σε γνωρίζουν όλοι. Τότε εύκολα καβαλάς καλάμι. Εγώ βγήκα στην τηλεόραση αρκετά μεγάλος, ήμουν τριάντα πέντε ετών, είχα αναπτύξει τις άμυνες που βοηθάνε να μην παρασυρθείς».
Σας αρέσει να σας αναγνωρίζουν στον δρόμο;
«Δεν είμαι από αυτούς που χαίρονται. Ομως το παιχνίδι της δημοσιότητας είναι παρενέργεια της δουλειάς».
Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την παρενέργεια;
«Απλά την αποδέχεσαι. Δεν σε ευχαριστεί. Δεν βελτιώνει τη ζωή σου. Δεν την κάνει πιο εύκολη. Είναι όμως μέρος του παιχνιδιού. Ως δημοσιογράφος, από τη στιγμή που δουλεύω σε μια εφημερίδα που ασχολείται με δημόσια πρόσωπα, δεν μπορώ τη μία να είμαι με τη μία πλευρά και την άλλη με την άλλη, είναι υποκριτικό. Επομένως το αποδέχομαι ως κομμάτι της δουλειάς. Από εκεί και πέρα ξεχωρίζω ποιοι είναι οι άνθρωποι που με ενδιαφέρει η άποψή τους και ποιοι είναι αυτοί που δεν με ενδιαφέρουν. Μπορεί καθένας να γράψει ό,τι θέλει, κρίνεται εξάλλου για όσα γράφει».
Οταν βγαίνετε π.χ. για φαγητό, είστε χαλαρός όπως ήσασταν παλιά ή προσέχετε; Ανησυχείτε για την εικόνα που μπορεί να παρουσιάσετε;
«Χαλαρός όπως ήμουν δεν μπορώ να είμαι. Ομως δεν έχω αλλάξει κάτι. Θα πάω για μπάσκετ, θα πάω στο γυμναστήριο, συχνάζω στα ίδια μέρη με τους ίδιους πάνω-κάτω ανθρώπους… Εξάλλου δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά αν δεν είσαι και εσύ μέσα στον κόσμο. Οι άνθρωποι της τηλεόρασης που ζούσαν σε ένα γυάλινο κλουβί το πλήρωσαν. Βεβαίως, από τότε που είμαι πιο αναγνωρίσιμος είναι μερικά πράγματα που τα προσέχω ιδιαίτερα».
Η «Αυτοψία» πρέπει να είναι μια ιδιαίτερα απαιτητική εκπομπή…
«Είναι, γιατί θέλουμε να κάνουμε θέματα που δεν γίνονται από άλλους, θέματα δύσκολα. Δουλεύω, επιπλέον, αρκετές ώρες, και αρκετά Σαββατοκύριακα για να τα καταφέρω».
Χρόνο για την προσωπική σας ζωή έχετε;
«Θα ήθελα να έχω περισσότερο, ψάχνω τον τρόπο».
Πώς σχολιάζετε την κρίση στον Τύπο;
«Ο έντυπος Τύπος καταρρέει, όχι επειδή έχουμε κακές εφημερίδες στην Ελλάδα, καταρρέει παγκοσμίως. Αναδεικνύεται ο ηλεκτρονικός Τύπος. Την αλλαγή εμείς τυχαίνει να τη βιώνουμε μέσα στη βαθύτατη κρίση της χώρας, με δραματικές συρρικνώσεις μέσων ενημέρωσης, με μπαράζ απολύσεων, με χρεοκοπίες… Στο εξωτερικό δεν συντελείται με τόσο δραματικό τρόπο, η μετάβαση γίνεται πιο ομαλά. Θεωρώ πάντως πως και να τελειώσει η οικονομική κρίση, η κρίση στον Τύπο δεν θα τελειώσει, θέλει ακόμη δουλίτσα, έχει δρόμο μπροστά της».
«Η απόσταση βοηθάει να είσαι πιο αντικειμενικός»
Πολλοί δημοσιογράφοι ασχολούνται κάποια στιγμή με την πολιτική. Κάτι τέτοιο είναι και στα δικά σας σχέδια;
«Οχι, δεν θα ήμουν καλός ως πολιτικός. Δεν είμαι των δημοσίων σχέσεων, δεν θα μου ήταν εύκολο να τρέχω σε κηδείες, γάμους, βαφτίσια. Δεν είμαι, επίσης, τόσο διπλωμάτης όσο χρειάζεται».
Συμφωνείτε με τους έντονα πολιτικοποιημένους δημοσιογράφους;
«Δεν συμφωνώ, γι’ αυτό και δεν είμαι πολιτικοποιημένος. Μου αρέσουν εκείνοι που δεν κρύβονται, για να μπορούν να κριθούν πιο σωστά. Μου αρέσουν όμως κυρίως όσοι καταφέρνουν να κρατούν μια απόσταση και από τον χώρο της πολιτικής και από τον χώρο των επιχειρήσεων και από τον χώρο του αθλητισμού. Η απόσταση αυτή βοηθάει να είσαι πιο αντικειμενικός».
Θα αποκαλύπτατε δημοσίως ποιο κόμμα υποστηρίζετε;
«Δεν ήμουν ποτέ οπαδός κανενός. Θεωρώ πως έχουν δίκιο όλοι σε κάποια πράγματα, και άδικο σε κάποια άλλα. Υπό αυτό το πρίσμα παίρνεις αμέσως την απόσταση που χρειάζεται».
Φαντάζεστε τον εαυτό σας να εγκαταλείπει κάποια στιγμή τη δημοσιογραφία;
«Επειτα από 23 χρόνια σε αυτή τη δουλειά τι μπορώ να γίνω όταν μεγαλώσω, πολιτικός μηχανικός; Πού καταλήγουν οι δημοσιογράφοι;».
Γράφουν βιβλία.
«Ναι, ή γράφουν βιβλία, που συνήθως δεν είναι πολύ καλά, ή γίνονται κομματικά στελέχη. Τον τελευταίο καιρό, δυστυχώς, αρκετοί αποχαιρετούν πρόωρα όχι το επάγγελμα αλλά τον μάταιο τούτο κόσμο…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
