Η κανονικότητα φαίνεται ότι είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση για την Ελλάδα. Σε μια περίοδο που έδειχνε ότι η χώρα αναζητεί βηματισμό για να περάσει στο επόμενο στάδιο των μνημονίων, ένα πλήθος ανοικτά μέτωπα διαταράσσουν την όποια ομαλότητα,είχε διαμορφωθεί. Γιατί δεν είναι μόνο η έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας των τελευταίων ημερών, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο τη διαχρονική αβεβαιότητα που καθορίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με τις γνωστές συνέπειες που μας ταλαιπωρούν εδώ και δεκαετίες.
Έχει παράλληλα ανοίξει το μέτωπο του «Μακεδονικού» με τη γνωστή προχειρότητα που χαρακτηρίζει την κυβερνητική τακτική, προκαλώντας πολιτικούς, αλλά κυρίως κοινωνικούς κραδασμούς που παραπέμπουν και πάλι σε προβληματικές εποχές. Σε εξέλιξη, σε χαμηλότερους τόνους, είναι και το επίσης προβληματικό μέτωπο των σχέσεων με την Αλβανία ,που εδώ και κάμποσα χρόνια δεν μπορεί να επιλυθεί.
Και βέβαια έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου με την ιστορία του σκανδάλου Νovartis που έχει ήδη προκαλέσει μια τεράστια πολιτική πόλωση, ενώ τροφοδοτεί παράλληλα τη διαχρονική απαξία της κοινής γνώμης απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς. Είναι η πολλοστή φορά τις τελευταίες δεκαετίες που η πολιτική και κοινωνική ζωή περιστρέφεται γύρω από ένα υπαρκτό μεν σκάνδαλο, αλλά με αναπόδεικτες κατηγορίες κατά πολιτικών. Αποτέλεσμα να ενισχύεται η μάλλον να διογκώνεται η γενικευμένη αίσθηση περί καθολικής διαφθοράς.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που αναζητούμε τη διέξοδο από την ασφυκτική επιτήρηση των δανειστών και υποτίθεται ότι επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, που θα αποτελέσει το αντίβαρο στα μνημόνια με τα οποία συμβιώνουμε μέχρι τώρα.
Σε μια κανονική χώρα, με όλα αυτά τα ανοικτά μέτωπα, θα υπήρχε τουλάχιστον ένα πλαίσιο συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, μια μίνιμουμ εθνική στρατηγική μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας. Αντί για συνεννόηση βρισκόμαστε για μια φορά ακόμα μπροστά σε πολωτικό και διχαστικό κλίμα που δυναμιτίζει οποιαδήποτε προσπάθεια συμπόρευσης.
Με βασική φυσικά ευθύνη της κυβέρνησης, που αντί να επιδιώκει κάποιας μορφής συναίνεση, αναζητά μονίμως τρόπους για να διεμβολίσει και να απαξιώσει την αντιπολίτευση. Την ώρα που η χώρα χρειάζεται μια στιβαρή, αποφασιστική ηγεσία που να βλέπει μπροστά, κάποιοι επιλέγουν να πολιτευτούν με στόχο πρόσκαιρα κομματικά οφέλη,να καλλιεργήσουν τα πάθη και τη διχόνοια .
Ούτε τα χρόνια της κρίσης και τα βάρη που συσσώρευσαν και στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα, ούτε τα προηγούμενα παθήματα έχουν γίνει μαθήματα. Δυστυχώς τα συγκυριακά πολιτικά παιγνίδια εξακολουθούν να υπερισχύουν απέναντι στο γενικότερο συμφέρον της χώρας, της κοινωνίας, αλλά και των ίδιων των πολιτικών.
ΤΟ ΒΗΜΑ
