Η κλιμάκωση της έντασης στα Ίμια, αλλά και στην κυπριακή ΑΟΖ, από τον απρόβλεπτο και επικίνδυνο κ.Ερντογάν οδηγεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε μια νέα περίοδο αναταράξεων. Από την εμπρηστική ρητορική των τελευταίων εβδομάδων περάσαμε στον εμβολισμό του σκάφους του Λιμενικού και στις ευθείες απειλές από τον ίδιο τον τούρκο πρόεδρο.
Την ίδια σχεδόν ώρα που ο τούρκος πρωθυπουργός κ.Γιλντιρίμ, διαβεβαίωνε τον έλληνα ομόλογο του ότι το επεισόδιο δεν ήταν εσκεμμένο, το υπουργείο Εξωτερικών της γειτονικής χώρας «ενσωμάτωνε» τα Ίμια στην τουρκική επικράτεια. Είναι προφανές ότι 22 χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα στην περιοχή, ότι η Τουρκία δεν χάνει ευκαιρία να προκαλεί και να αμφισβητεί το καθεστώς των νησιών.
Με τις αυτοκρατορικές αρμοδιότητες που έχει πλέον αποκτήσει ο Ερντογάν μετά το πραξικόπημα, αφού ισοπέδωσε αντιπάλους και όποιους δημοκρατικούς θεσμούς υπήρχαν στην Τουρκία ,συμπεριφέρεται ως… σουλτάνος της ευρύτερης περιοχής. Εισέβαλλε στη Συρία για να κατατροπώσει τους Κούρδους, χωρίς να τα καταφέρει προς το παρόν, αμφισβητεί παραδοσιακές συμμαχίες της χώρας του και τώρα ανοίγει ξανά μέτωπο με την Ελλάδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τούρκος πρόεδρος είναι ένας επικίνδυνος και αδίστακτος ηγέτης. Δεν διστάζει προκειμένου να ξεπεράσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και για να συσπειρώσει τους οπαδούς του, να υιοθετεί μια ακραία εθνικιστική ρητορική και πρακτική. Χρησιμοποιεί τις προκλήσεις στο Αιγαίο αλλά και στην Κύπρο, με αφορμή τις έρευνες για υδρογονάνθρακες, ως μοχλό πίεσης προς το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, για να διεκδικήσει και να κατοχυρώσει ευρύτερο ρόλο στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοήσει τις προκλήσεις του, αλλά ούτε και να πέσει στην παγίδα του, ακολουθώντας μια επιθετική ρητορική, όπως αυτή στην οποία αρέσκεται ο άφαντος σήμερα κ.Καμμένος. Με ψυχραιμία αλλά και συνέπεια στην εθνική στρατηγική, οφείλει να αναζητήσει υποστήριξη και στηρίγματα στις διεθνείς συμμαχίες της χώρας, καταδεικνύοντας την τουρκική επιθετικότητα.
Έχει υποχρέωση επίσης να ενημερώνει την αντιπολίτευση και να μην επαναλάβει τις μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν στην ιστορία του «Μακεδονικου». Η συνεννόηση και η συναίνεση σε μείζονα εθνικά θέματα, είναι όχι απλώς απαραίτητη, αλλά απολύτως αναγκαία. Όσο και να μην την διευκολύνει το πολωτικό και διχαστικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί …
ΤΟ ΒΗΜΑ
