Πώς ήρθαν οι δύσκολες στιγμές στον Ολυμπιακό

Οταν μια ομάδα δεν κερδίζει ένα ντέρμπι, πέρα από την ικανότητα του αντιπάλου της που είναι πάντα δεδομένη, μπορεί να πληρώσει ακριβά τρία πράγματα: την ατυχία της, την απερισκεψία της και την κακή της εμφάνιση. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε σε τρία σερί ματς την ΑΕΚ γιατί ήταν άτυχος στο πρώτο (αυτό που έληξε 0-0), απρόσεκτος και απερίσκεπτος στο δεύτερο (αυτό που έχασε για το πρωτάθλημα στο «Καραϊσκάκης» με 1-2, όταν κέρδιζε με 1-0 στο 85′) και κακός στο τρίτο (αυτό στο οποίο ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ με 2-1). Και στα τρία ματς έγιναν πολλά και εν μέρει ανεξήγητα: Ο Ολυμπιακός πλήρωσε ακριβά λανθασμένες διαιτητικές αποφάσεις, δέχτηκε γκολ από λάθη αμυντικών που σπανίως γίνονται, έχασε ευκαιρίες, έχασε ποδοσφαιριστές από ξαφνικούς τραυματισμούς της τελευταίας στιγμής και έπαιξε στο τρίτο παιχνίδι χωρίς τον προπονητή του, τον κ. Οσκαρ Γκαρσία, που μπήκε στο νοσοκομείο με κρίση σκωληκοειδίτιδας. Αλλά υπάρχει και ένα δεδομένο που δεν μπορεί να μην προβληματίζει: ο Ολυμπιακός δεν στραβοπάτησε μόνο στα τρία ματς με την ΑΕΚ –έχει γενικά κακή απόδοση εφέτος σε όλα τα κρίσιμα ματς που έχει δώσει στο πρωτάθλημα. Και είναι και αυτός ένας λόγος που βρίσκεται στην τρίτη θέση της βαθμολογίας και αν σήμερα ηττηθεί στο Περιστέρι από τον φιλόδοξο εφέτος Ατρόμητο, θα χάσει κάθε επαφή με την κορυφή.

Ο Ολυμπιακός έχει δώσει εφέτος έξι ματς με τους ιστορικούς ανταγωνιστές του (τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ) και έχει κερδίσει μόνο τον ΠΑΟΚ στο «Καραϊσκάκης» –χωρίς εντυπωσιακή απόδοση. Δεν κέρδισε ούτε τα δύσκολα ματς με τον Αστέρα Τρίπολης και την Ξάνθη (εκτός έδρας), ενώ έχει χάσει στο «Καραϊσκάκης» και από τον αποψινό του αντίπαλο, τον Ατρόμητο. Ολα αυτά έχουν συμβεί μολονότι στον πάγκο του υπήρξαν τρεις διαφορετικοί προπονητές. Ισως μάλιστα αυτά να συνέβησαν ακριβώς για αυτόν τον λόγο.

Η τωρινή κρίση του Ολυμπιακού έχει τις ρίζες της στο περασμένο καλοκαίρι. Για τον Ολυμπιακό η πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ο πρώτος (αλλά φυσικά όχι ο μοναδικός…) στόχος στη σεζόν που διανύουμε. Ο πρώτος προπονητής του στη σεζόν, ο Μπέσνικ Χάσι, προερχόμενος από μια εφιαλτική επαγγελματική εμπειρία στη Λέγκια Βαρσοβίας, πίστευε πως για να αντεπεξέλθει η ομάδα στους πολλούς στόχους της πρέπει απλά να έχει πολλούς παίκτες. Για να τον ικανοποιήσουν στον Ολυμπιακό έκαναν του κόσμου τις μεταγραφές το καλοκαίρι, ξοδεύοντας πάρα πολλά χρήματα: το μπάτζετ του Ολυμπιακού ξεπερνά τα 35 εκατ. ευρώ! Αλλά οι αγορές υπήρξαν σχεδόν ασταμάτητες και σαφώς πιο πολλές από όσες έπρεπε: ο Ολυμπιακός βρέθηκε καλοκαιριάτικα με τέσσερα φορ (Εμενίκε, Μπεν, Ανσαριφάρντ και Τζούρτζεβιτς), ενώ αγόρασε και τέσσερις κεντρικούς αμυντικούς (Σισέ, Ρισβάνη, Βούκοβιτς, Ενγκελς) μολονότι κράτησε και τον Μποτία και τον Νικολάου!

Ο Χάσι πήρε τις προκρίσεις με την Παρτιζάν και τη Ριέκα, αλλά πέταξε ένα ολόκληρο καλοκαίρι: είναι ενδεικτικό ότι από τους 14 ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν εναντίον της Παρτιζάν στο πρώτο ματς της σεζόν σήμερα 8 δεν υπάρχουν στο ρόστερ –ο Καπίνο, ο Φιγκέιρας, ο Ρέτσος, ο Σιώπης, ο Καρσελά, ο Μπεν, ο Ζντιέλαρ και ο Εμενίκε έφυγαν! Ο Χάσι ήταν συνεπής στην εξαγγελία του: στα δέκα ματς που ο Ολυμπιακός έδωσε με αυτόν στον πάγκο χρησιμοποίησε συνολικά 26 (!) διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Ισως αποτελεί ρεκόρ: σίγουρα δεν αποτελεί τον ενδεδειγμένο τρόπο για να δημιουργηθεί καλοκαιριάτικα μια ομάδα.

Οταν ο Χάσι έφυγε και ανέλαβε ξανά ο Τάκης Λεμονής, έστω ως υπηρεσιακός, ο Ολυμπιακός πήγε στο άλλο άκρο: ο έλληνας προπονητής προσπάθησε να σταματήσει το εκτεταμένο rotation ώστε η ομάδα να αποκτήσει μια κάποια ομοιογένεια, όμως, ειδικά όταν έπαψαν να υπάρχουν και τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, προέκυψαν κάμποσοι δυσαρεστημένοι και οι γκρίνιες άρχισαν να φουντώνουν.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού, για να κάνει το χατίρι του προπονητή, του επέτρεψε να αφήσει στο περιθώριο παίκτες που τελικά έφυγαν έχοντας αγωνιστεί ελάχιστα, όπως ο Μίλιτς, ο Βούκοβιτς, ο Καρσελά. Μολονότι το εύκολο πρόγραμμα στο πρωτάθλημα επέτρεψε στον Ολυμπιακό να επιστρέψει με μια σειρά από εύκολες νίκες στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, τα παράξενα και τα ανεξήγητα δεν σταμάτησαν: είδαμε τον Οτζίτζα Οφόε να αγωνίζεται ως σέντερ φορ στη Λισαβόνα, είδαμε τον Ζντιέλαρ να κρίνεται κατάλληλος για τα ματς με την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους αλλά όχι και για τα ματς του πρωταθλήματος, είδαμε ποδοσφαιριστές να γίνονται βασικοί σε θέσεις που δεν γνωρίζουν και μάλιστα σε ματς δύσκολα (όπως ο Ανδρούτσος που χρησιμοποιήθηκε ως αριστερό εξτρέμ) και στη συνέχεια να εξαφανίζονται.

Ο Λεμονής δεν μπόρεσε να βελτιώσει πολλά από τα στραβά που βρήκε και αντικαταστάθηκε από τον Οσκαρ Γκαρσία κυρίως για να σταματήσουν οι γκρίνιες των ξένων παικτών που ολοένα και μεγάλωναν, αλλά η μεγάλη ζημιά είχε γίνει το καλοκαίρι: η προσπάθεια του Χάσι να κάνει προετοιμασία με πάνω από 30 ποδοσφαιριστές είχε ως αποτέλεσμα να προκύψει μια ομάδα κακοπροπονημένη, χωρίς αγωνιστική ταυτότητα και χωρίς εσωτερική ιεραρχία. Μια ομάδα με πολλές καλές μονάδες, που όμως δεν έγινε ομάδα.

Ο πήχης είναι πάντα ψηλά

Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί φυσικά να παραιτηθεί από τον στόχο του, που είναι πάντα η κατάκτηση του πρωταθλήματος: οφείλει να παλέψει για να το διεκδικήσει. Η ερώτηση είναι αν έχει δυνάμεις και ηθικό και μια πρώτη απάντηση θα την έχουμε στο Περιστέρι, όπου θα πάει να αντιμετωπίσει τον Ατρόμητο χωρίς τον προπονητή του: ο Γκαρσία είναι ακόμα στο νοσοκομείο. Η δουλειά του Καταλανού από εδώ και πέρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα: στα ματς που απομένουν θα πρέπει να ξεκαθαρίσει σε ποιους παίκτες μπορεί του χρόνου να βασιστεί, να κρίνει πού η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση, να δημιουργήσει το απαραίτητο τεχνικό σχέδιο που τόσο έχει λείψει. Πρέπει επίσης να δείξει στοιχεία καλής δουλειάς ώστε να κερδίσει την παραμονή του. Σε μια ομάδα που έχει αλλάξει οκτώ προπονητές σε δύο χρόνια, αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Ο πήχης των απαιτήσεων θα ανεβεί κι άλλο: οι ασυγχώρητες αποτυχίες το επιβάλλουν.