Η φωνή των εκατοντάδων χιλιάδων λαού που διήγειρε το πανελλήνιο και εξέπληξε τη διεθνή κοινή γνώμη δεν αρκεί. Η λύση του Μακεδονικού, την οποία ελπίζω ότι δεν έκαψαν οι επιπολαιότητες και ο ιδιοτελής καιροσκοπισμός της κυβέρνησης, μπορεί να επιτευχθεί μόνο υπό συνθήκες πλήρους εθνικής ομοψυχίας. Δηλαδή μιας αρετής που είναι εν πλήρει ανεπαρκεία στους Ελληνες. Τέτοιες σπάνιες στιγμές στη μακραίωνα ιστορία μας απαντώνται, π.χ., την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος ένωσε όλους τους Ελληνες, όπως και στην ομόψυχη επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης το 1940. Η λοιπή ιστορία μας κυριαρχείται κατά κανόνα από αλλεπάλληλες καταστροφές που προκάλεσε το εθνικό σπορ της διχόνοιας και της αλληλοεξόντωσης. Ακόμα και η εθνεγερσία του 1821 διασώθηκε από τις ξένες υπερδυνάμεις στο Ναβαρίνο, οι οποίες επέβαλαν στους αλληλοσπαρασσόμενους και εξαντλημένους αγωνιστές μας να υποταγούν στις επιταγές τους, σώζοντάς μας από τον επικρατούντα πανίσχυρο Ιμπραήμ.
Το κοντινό παράδειγμα της Κύπρου μπορεί να μας διδάξει. Ο διχασμός που και εκεί, και πριν, αλλά κυρίως με ελληνική παρέμβαση από τη διχαστική χούντα, οδήγησε στην τουρκική εισβολή, είχε ευεργετική κατάληξη. Εκτοτε στις κρίσιμες στιγμές αναδεικνύεται ως προέχουσα αξία η εθνική ομοψυχία. Είναι εκπληκτικό το πώς μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή παραμερίστηκαν αμέσως τα εμφύλια πάθη και οι πολιτικές ιδιοτέλειες και ως υπέρτατος πια οδηγός επικράτησε η ομοψυχία στα εθνικά θέματα.
Το Εθνικό Συμβούλιο πια αποφασίζει. Εμπρακτη απόδειξη η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία υποστήριξαν όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ. Κάτι αδιανόητο για την Ελλάδα, όπου το ΚΚΕ πάντα διαχωρίζει τη θέση του σε κάθε εθνικό θέμα. Δεν δίστασε μάλιστα να πολεμήσει και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, μολονότι ακόμα και το αδελφό ΑΚΕΛ αγωνίστηκε για αυτήν.
Αυτή η εθνική ομοψυχία εξασφάλισε στην Κυπριακή Δημοκρατία και την ταχεία έξοδο από την πολύ σοβαρότερη απ’ ό,τι η ελληνική αντίστοιχη οικονομική κρίση. Ολοι θυμόμαστε ότι η πρώτη εν θερμώ αντίδραση των κυπριακών κομμάτων ήταν να αντισταθούν απέναντι στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η κυπριακή Βουλή ομόφωνα απέρριψε το πρώτο προτεινόμενο μνημόνιο. Οταν όμως η ΕΕ επανήλθε με νέο, πολύ σκληρότερο, τότε προ του εθνικού κινδύνου όλα από κοινού τα κόμματα προσέφυγαν στην υπεράνω όλων αξία της εθνικής ομοψυχίας, αποδέχθηκαν ομόφωνα το δεύτερο σκληρότερο μνημόνιο και εν συνεχεία εργάστηκαν ομονοούντα για να το εφαρμόσουν το ταχύτερο. Και μέσα σε δύο χρόνια πέτυχαν έξοδο από την κρίση. Και τώρα απαλλαγμένοι από τις μνημονιακές υποχρεώσεις διαθέτουν και πάλι την πολυτέλεια να παραδοθούν στην πολιτική αντιδικία, μολονότι η επανεκλογή Αναστασιάδη στην προεδρία αποδεικνύει και πάλι σύνεση.
Αντίθετα, ο εθνικός διχασμός στην Ελλάδα ούτε έξοδο από τα μνημόνια επέτρεψε ακόμη, αλλά, αντίθετα, οδήγησε σε παρατεταμένη οικονομική εξαθλίωση. Η καθυστερημένη ελπιζόμενη έξοδος παραμένει φαλκιδευμένη από νέες υποχρεώσεις, ενώ η άκαιρη ανακίνηση του Μακεδονικού αλλά και η εσπευσμένη και διαβλητή ανάδειξη του σκανδάλου για τη Novartis από την πανικόβλητη κυβέρνηση απειλεί πέραν του διχασμού και την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Βενεζουέλα και Ερντογάν εμπνέουν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
