Βίκυ Βολιώτη: «Να μη συνηθίσουμε στο άσχημο»

Η Βίκυ Βολιώτη θα ερμηνεύσει την Πενθεσίλεια στο ομώνυμο έργο του Χάινριχ Κλάιστ, διακόπτοντας για τρεις εβδομάδες τη συμμετοχή της στον «Αύγουστο». Στο θέατρο «Χορν» θα επιστρέψει μετά τις παραστάσεις στη Στέγη.

«Η Πενθεσίλεια είναι ένα σπάνιο πλάσμα. Τελευταίος εκπρόσωπος μιας φυλής με ρίζες που φτάνουν ως τη μητριαρχία. Η μοναδική σχέση των Αμαζόνων με τον πόλεμο ήταν ότι για να αναπαραχθούν έπρεπε να αιχμαλωτίσουν τα αρσενικά με τα οποία θα ζευγάρωναν. Ειρηνική φυλή γυναικών, που ζούσε με βάση τις αισθήσεις. Και αυτό απασχολεί τον Κλάιστ. Η διαφορά ενός κόσμου όπου οι αισθήσεις, το ένστικτο, η σχέση με τη φύση είναι πιο δυνατά από το μυαλό, τον ορθολογισμό, τη λογική.

Κράμα παιδιού, που δεν έχει ζήσει ποτέ τον έρωτα και ζει στη σφαίρα της εφηβείας, και γυναίκας, βασίλισσας και πολεμίστριας. Γνωρίζοντας τον έρωτα αποσυντονίζεται. Γι’ αυτό και είναι τόσο εκδηλωτική. Γίνεται αντικείμενο χλευασμού στο στρατόπεδο των ανδρών και γίνεται ακόμα πιο επιθετική.

Μέχρι που καταλαβαίνει την πλάνη της. Γιατί νομίζει ότι έχει αιχμαλωτίσει τον Αχιλλέα, ο οποίος είναι επίσης ερωτευμένος μαζί της. Αλλά όταν μαθαίνει ότι έχει συμβεί το αντίστροφο, ο κόσμος της καταρρέει. Γιατί έχει ευθύνη απέναντι στον νόμο και στις υπόλοιπες Αμαζόνες. Δεν μπορεί να αφεθεί στον έρωτα αν δεν έχει επιτελέσει τον στόχο, να έχει δηλαδή εκείνη αιχμαλωτίσει τον άντρα».

«Στο έργο ο έρωτας είναι σαφέστατα πόλεμος. Είναι η διεκδίκηση και η κατάκτηση του άλλου. Σε μια μικρότερη κλίμακα πολλές φορές ο έρωτας είναι και πόλεμος. Η ανάγκη του να εξουσιάσουμε τον άλλον σε όλες τις σχέσεις είναι δεδομένη –δυστυχώς.

Ο ρόλος της Πενθεσίλειας είναι έξω από τα συνηθισμένα. Ο Κλάιστ είχε μεγάλη διορατικότητα και ψυχαναλυτική ματιά, και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για έναν ρομαντικό συγγραφέα εκείνης της εποχής.

Για να την ερμηνεύσω έχω χρησιμοποιήσει όλο το οπλοστάσιο που διαθέτω. Τα βασικά μας πατήματα στην παράσταση είναι μέσα από τη σχέση μας με τον έρωτα: από εκεί αντλούμε. Ο σκηνοθέτης, ο Παντελής Δεντάκης, θέλει να μιλήσουμε γι’ αυτό που συμβαίνει σε εμάς σε μια μεγαλύτερη κλίμακα.

Η Πενθεσίλεια ξέρει ιππασία, ρίχνει άριστα το τόξο. Εκεί που τη φαντάζεσαι σαν ένα κορίτσι, μπαίνει στη μέση η Λάρα Κροφτ.

Βλέπει τον Αχιλλέα σαν τον απόλυτο θεό. Παράλληλα τον θεωρεί έναν αλαζόνα που προσπαθεί να την ταπεινώσει. Στην παράσταση υπάρχει έντονη σωματικότητα.

Φέτος έτυχε να κάνω δύο έργα μαζί ή, πιο σωστά, να είμαι σε μια παράσταση και να κάνω πρόβα στο δεύτερο. Δεν το κάνω συχνά. Είναι πολύ κουραστικό. Είμαι όμως ευγνώμων και για τα δύο».

«Μεγαλώνοντας έχω κατακτήσει μια ωριμότητα στον τρόπο δουλειάς.

Υπήρχαν άνθρωποι που με βοήθησαν στην πορεία μου, αλλά το θέατρο είναι κυρίως ένας προσωπικός δρόμος.

Ευτύχησα να βρεθώ δίπλα στη Μάγια Λυμπεροπούλου, η οποία μου άλλαξε τον τρόπο αντίληψης στο θέατρο, φωτίζοντάς μου με διεισδυτικό τρόπο όσα υποψιαζόμουν και ήλπιζα να συναντήσω.

Είμαι άνθρωπος με μεγάλη περιέργεια για το καινούργιο, το διαφορετικό και αυτό με κάνει να θέλω να συναντώ καινούργιους ανθρώπους, διαφορετικές νοοτροπίες.

Μικρότερη ήμουν πιο απόλυτη, πιο τετράγωνη. Νομίζω ότι αυτό άλλαξε και προσπαθώ να μην έχω γωνίες. Σαν να έγινε, πρώτα, μια ιδεολογική ανατροπή μέσα μου και να κατάλαβα ότι αυτό που ήμουν δεν με προχωρούσε, πρώτα ως άνθρωπο και μετά ως ηθοποιό. Είχα ένα κράτημα. Τώρα, όχι πάντα, είμαι πιο χαλαρή».

«Προσπαθώ να αντισταθώ στην εποχή, αλλά φοβάμαι ότι δεν αποφεύγω το να βουλιάζω κι εγώ λίγο-λίγο. Με στενοχωρεί. Αλλά δεν μπορείς να είσαι μόνος σου στη μάχη της αντίστασης, μια αντίσταση ηθική και αισθητική. Να μη συνηθίσουμε στο άσχημο. Προσπαθώ να μη χάσω την αθωότητα με την οποία αντιμετωπίζω τα πράγματα. Και βρίσκω συνοδοιπόρους.

«Το θέατρο είναι μια δουλειά που έχει έναν βαθμό δυσκολίας σε ό,τι αφορά την αποδοχή –όχι από το κοινό αλλά από τους συντεχνίτες σου. Είναι μια δουλειά που κάθε τρεις και λίγο πρέπει να αποδεικνύεις ότι είσαι εδώ, παρών και παρούσα, ότι έχεις να δώσεις, ότι είσαι δημιουργικός. Περνάς λίγο από εξετάσεις. Οταν είσαι μικρός είναι ΟΚ. Οταν όμως μεγαλώνεις γίνεται λίγο εξουθενωτικό και μερικές φορές ταπεινωτικό. Οπότε η στάση σου έχει να κάνει με το αν θα αποφασίσεις να παίξεις το παιχνίδι με τους όρους που εσύ ορίζεις. Αν αυτοί γίνουν αποδεκτοί, τότε είσαι μια χαρά. Αν όμως δεν γίνουν, τι κάνεις; ή πρέπει να αποχωρήσεις ή να το παίξεις με όρους που δεν θέλεις. Και αυτό πρέπει να είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις. Γιατί παίζεις με αυτό που είσαι και με αυτό που φαίνεται ότι είσαι. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν ρόλοι που έχουν γραφτεί για μεγαλύτερης ηλικίας ηθοποιούς ή για νέους που όμως δεν παίζονται από νέους».

Πού και πότε

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Μικρή Σκηνή. Από 14 ως 23/2, στις 21.00 (εκτός Δευτέρας & Τρίτης).

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας. Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης.
Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Θάνος Τοκάκης, Αργύρης Ξάφης, Σύρμω Κεκέ, Αλκηστη Πουλοπούλου, Ηρώ Μπέζου, Κώστας Κορωναίος, Αινείας Τσαμάτης