Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να υποβαθμίσει το μέγεθος του συλλαλητηρίου η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας είναι ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά και συμβολικά με όλα όσα συνδέονται με το «μακεδονικό» ζήτημα. Οι πολίτες που συγκεντρώθηκαν είχαν προφανώς το δικαίωμα να εκδηλώσουν την αντίθεση τους, ουσιαστικά σε κάθε είδους διαπραγμάτευση, αγνοώντας διπλωματικές, πολιτικές παραμέτρους και τελικά το ευρύτερο συμφέρον της χώρας.
Ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης, στα χρόνια της κρίσης έχει διαμορφώσει μια αντίληψη απομονωτισμού, μια αρνητική στάση σε παραδοσιακούς συμμάχους της χώρας, ενώ παράλληλα επικρατεί μια λογική συνωμοσιολογίας και θυματοποίησης. Νοιώθουν προδομένοι και από τους ευρωπαίους εταίρους μας αλλά και από το πολιτικό σύστημα με αποτέλεσμα να εκφράζουν απόψεις και θέσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Την ευθύνη για το χειρισμό των εθνικών θεμάτων δεν την έχουν όμως οι πολίτες, αλλά η πολιτική ηγεσία που οφείλει να παίρνει μεν υπόψη της τις τάσεις της κοινής γνώμης, αλλά και να μην υποτάσσεται σε αυτές, όταν συγκρούονται με το ευρύτερο συμφέρον της χώρας. Είτε μας αρέσει είτε όχι εδώ και χρόνια το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας, έχει προκρίνει τη λύση της σύνθετης ονομασίας για τη γειτονική χώρα, προκειμένου να μην καταλήξουμε στη χειρότερη εκδοχή.
Η πλήρης άρνηση για να συμπεριλαμβάνεται η λέξη Μακεδονία, που εκφράστηκε από το συλλαλητήριο της Αθήνας, μπορεί να δικαιολογείται από τη συναισθηματική φόρτιση των συμμετεχόντων, αλλά δεν δίνει καμιά διέξοδο λύσης στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Έχουμε άλλωστε ως χώρα πικρή εμπειρία από αδιάλλακτες θέσεις και τακτικές που διαμορφώθηκαν, όταν η πολιτική ηγεσία υποτάχθηκε στις απαιτήσεις μιας εκρηκτικά φορτισμένης κοινής γνώμης.
Η άγνοια των διεθνών συσχετισμών,αλλά και των διαδρομών της ιστορίας δεν υπήρξε ποτέ καλός σύμβουλος. Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να γίνει το γειτονικό κράτος μια κανονική χώρα, που θα ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα εγκαταλείψουν κι αυτοί κάθε είδους αλυτρωτισμούς και παραχαράξεις της ιστορίας.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ασχολείται με το μέγεθος του συλλαλητηρίου οφείλει να εξηγήσει με καθαρότητα και υπευθυνότητα τόσο τις δικές μας θέσεις,όσο και το τι επιβάλλει το ευρύτερο εθνικό συμφέρον. Και η πλειοψηφία των πολιτών που διαμαρτύρονται σήμερα θα αντιληφθούν ,έστω και με καθυστέρηση, ότι το συμφέρον της χώρας προηγείται οποιονδήποτε συναισθηματικών εκρήξεων.
ΤΟ ΒΗΜΑ
