«Φιλική Εταιρεία» πέρα από κόμματα για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας

Ενα φιλόδοξο εγχείρημα για μια ευρεία συνάντηση δυνάμεων της εργασίας, της διανόησης και της επιστήμης, ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες και με διαφορετικές πολιτικές προελεύσεις, αλλά με κοινό στόχο την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι εμπνευστές του σχεδίου αυτού, με μια δόση ρομαντισμού, το παρουσιάζουν ως μια νέα «Φιλική Εταιρεία», με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα για την επίλυση άμεσων κοινωνικών προβλημάτων και παράλληλα τη δημιουργία των βάσεων για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για την Ελλάδα, το οποίο απέτυχαν να δημιουργήσουν οι δανειστές.

Αυτή είναι η ιδέα που έχει τεθεί στο τραπέζι και μορφοποιείται αυτή την περίοδο, όπως αποκαλύπτει ο Αλ. Αλαβάνος, διευκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται για νέο πολιτικό φορέα, αλλά για μια «ένωση ανθρώπων», τονίζοντας μάλιστα ότι το εν λόγω εγχείρημα «δεν έχει καμία σχέση με κομματικά παζάρια, με αρχηγικούς ανταγωνισμούς, με ζητωκραυγές ή γιουχαΐσματα». «Η διεργασία έχει ξεκινήσει. Εχει δημιουργήσει έναν μεγάλο πλούτο ιδεών και συμβολών. Εχει αισιοδοξία. Και έχει ήθος» δηλώνει ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας στο «Βήμα».

«Η ιδέα αυτή δεν γεννήθηκε σε κάποιο κομματικό γραφείο. Ηρθε από κύκλους ανήσυχων και δημιουργικών επιστημόνων. Με αυτή την έννοια, κι εγώ και άλλοι, είμαστε περισσότερο παραλήπτες της πρότασης παρά πρώτοι αποστολείς» εξηγεί, σημειώνοντας μάλιστα ότι κάποιος από αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία «χρησιμοποίησε μια ρομαντική κάπως, αλλά όχι άστοχη, έκφραση, μιλώντας για «μια νέα Φιλική Εταιρεία» δύο ακριβώς αιώνες μετά –με την έννοια της ένωσης ανθρώπων από διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, σε έναν κοινό στόχο, που είναι η αναγέννηση και η ανασυγκρότηση της Ελλάδας». Μάλιστα προτρέπει: «Ας θυμηθούμε, επειδή πολλοί στον τόπο μας μέσα από πικρές εμπειρίες και απανωτές διαψεύσεις έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στον λαό μας, αυτό που έγραφε ο Ξάνθος στα απομνημονεύματά του: «διά να ενεργήσωσιν οι Ελληνες μόνοι των ό,τι ματαίως από πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων»».

Για τον κ. Αλαβάνο «το ζητούμενο είναι η χωρίς καμία καθυστέρηση επίλυση άμεσων κοινωνικών προβλημάτων, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ή η τόνωση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης ή ειδικές ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της διαρροής εγκεφάλων». Και παράλληλα, «η δημιουργία βάσεων για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο του 21ου αιώνα για την Ελλάδα, πράγμα που απέτυχαν 100% να δημιουργήσουν οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» των δανειστών, που οδήγησαν σε ασφυξία τόσο τον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο τομέα».

Ποια είναι όμως η θέση της Αριστεράς σε αυτό το πεδίο διεργασιών; «Η Αριστερά, με την έννοια όχι της ετικέτας αλλά της προσήλωσης στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας και του αγωνιστικού ήθους, μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στη γέννηση και στη συγκρότηση μιας τέτοιας κίνησης» επισημαίνει ο κ. Αλαβάνος. Δηλώνει όμως ότι «με κανέναν τρόπο, κατά την γνώμη μου, δεν περιορίζεται η ενότητα σε αυτήν». «Αν θέλουμε μια ευρεία συνάντηση δυνάμεων που δεν επιζητούν καιροσκοπικά μια απλή παρουσία σε μια νέα Βουλή, αλλά επιδιώκουν ένα εναλλακτικό συνολικό πρόγραμμα για τη χώρα, χρειάζεται ένα πολυάριθμο, πολύχρωμο και δημιουργικό ανθρώπινο δυναμικό που δεν μπορεί μια μόνο ιδεολογική παράταξη να εξασφαλίσει μέσα από τις γραμμές της» εξηγεί. Ενώ σημειώνει με νόημα: «Εξάλλου οι συνήθως οικογενειακές πολιτικές ταυτότητες και δεσμεύσεις έχουν σχεδόν σβήσει μπροστά σε έναν νέο προβληματισμό που δημιουργεί η σύγχρονη ελληνική τραγωδία». Και καταλήγει: «Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σαράφης, αρχηγός του ΕΛΑΣ, ήταν προηγουμένως βενιζελικός αξιωματικός. Ας μην ξεχνάμε το εύρος που επιδίωκε και πέτυχε για το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο ο Νέλσον Μαντέλα».

«Ούτε, κατά τη γνώμη μου, η πρωτοβουλία θα περιορίζεται σε μια λίστα πολιτικών προσώπων. Οσες και όσοι είναι στη συνείδηση του κόσμου καταγραμμένοι στην κομματική επετηρίδα δεν μπορεί παρά να είναι ένα κλάσμα μιας τέτοιας συσπείρωσης. Και να πλημμυρίσει αυτή η συνάντηση από ανθρώπους της εργασίας, της διανόησης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της τέχνης, της οικολογίας, του συνεργατισμού και, πρώτα και κύρια, της νεανικής δημιουργίας» προσθέτει. Πάντως πιστεύει ότι η πρωτοβουλία αυτή «μπορεί να συμπεριλάβει και πρόσωπα που θεωρούν ότι ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης απαιτεί την έξοδο από την ευρωζώνη, όπως είναι και η δική μου σκέψη», καθώς και πρόσωπα «που δεν συμφωνούν με αυτή τη γνώμη και έχουν ως προτεραιότητα την προώθηση του εθνικού παραγωγικού σχεδίου». «Ούτε οι μεν ούτε οι δε ξεχνάμε τα κωμικοτραγικά περιστατικά του 2015 σε σχέση με αυτό το θέμα. Γι’ αυτό κοινός παρονομαστής μας μπορεί να είναι η συμφωνία ότι οι κεντρικοί στόχοι μας δεν είναι διαπραγματεύσιμοι, δεν θα καμφθούν από οιανδήποτε πίεση, όποια κι αν είναι η συνέπεια» υπογραμμίζει.