Η οπωσδήποτε περίεργη βιασύνη του Αλέξη Τσίπρα και του Σκοπιανού ομολόγου του Ζόραν Ζάεφ, να αναθερμάνουν το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, ενώ στην πραγματικότητα αυτό το θέμα ξεφύτρωσε με απώτερο στόχο του κυβερνο-ΣΥΡΙΖΑ ν’ αποπροσανατολίσει την ελληνική Κοινή Γνώμη από την αμαχητί παράδοση της Ελλάδας στο νέο, Γολγοθά του 4ου Μνημονίου-έστω και με το οποιοδήποτε αρνητικό κόστος από το … παράθυρο, έξοδό μας στις αγορές-αυτή λοιπόν η καλπάζουσα σπουδή για το «Μακεδονικό» ανοίγει την πόρτα για μια καθ’ ολοκληρίαν και όχι τμηματική… με δόσεις «απομακεδονοποίηση» του Σκοπιανού αλυτρωτισμού.
Με τη γενναία αυτή λύση, τα Σκόπια θα αποβάλλουν το στίγμα ενός εγκάθετου αλυτρωτικού ταραξία στα σπλάχνα των Βαλκανίων και θα αυτοαναδειχθούν σε αυτοδύναμη προοδευτική χώρα με κοσμοπολιτικό χαρακτήρα.
Ο νεαρός Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, κατά τα φαινόμενα, εκφράζει, έστω και μειοψηφικά, στο κοινοβούλιο της ΠΓΔΜ, την επιθυμία ικανής μερίδας των συμπατριωτών του, να σταματήσουν τα παραμύθια της Χαλιμάς, περί απογόνων του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτή ακριβώς η πολιτική μειοψηφία της ΠΓΔΜ, αυτή την περίοδο, επωμίζεται έναν ιστορικό και ας ευχηθούμε καταλυτικό ρόλο, για την οριστική διαγραφή της λέξης «Μακεδονία», από τη συνείδηση όλων των συμπαθών κατά τα άλλα γειτόνων μας, της πάλαι ποτέ αρχαίας Δαρδανίας (σημερινή ΠΓΔΜ).
Ο Ζάεφ «έταξε» λοιπόν στον Αλέξη Τσίπρα την αλλαγή του ονόματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τόσο στον αερολιμένα των Σκοπίων όσο και στις λεωφόρους της ΠΓΔΜ, ως ένα, πρώτο βήμα «καλής θέλησης» για τον τερματισμό της αγιάτρευτης εμμονής για παραπλανητικές και νόθες εθνικιστικές διεκδικήσεις, από τους ξενοκίνητους σωβινιστικούς και αλυτρωτικούς πυρήνες των Σκοπίων.
Οσοδήποτε και αν αυτό το «τάξιμο» φαντάζει ως ψύλλος στα άχυρα, αυτή όμως η απειροελάχιστη υποχώρηση του Σκοπιανού πρωθυπουργού κατεβάζει απολύτως τις μάσκες της Σκοπιανής μασκαράτας, που άρχισε από την εποχή του Τίτο (το έτος 1946), όπου ιδρύθηκε η Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Πίσω λοιπόν από αυτές τις μάσκες της βάναυσης παραχάραξης της Ελληνικής Ιστορίας παίχτηκε, επί 72 χρόνια, το πανάθλιο θέατρο του Σκοπιανού επεκτατισμού εις βάρος της ελληνικής αξιοπρέπειας, αλλά και της εδαφικής μας ακεραιότητας, κατά τρόπο που επιβεβαιώνει τη λαϊκή θυμοσοφία του «έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου»!
Από τη στιγμή λοιπόν, που ένας πρωθυπουργός όπως ο Ζάεφ προαναγγέλλει την απάλειψη του ονόματος «Μέγας Αλέξανδρος», από σημαντικά γεωπολιτικά σημεία της ΠΓΔΜ, παραδέχεται ανοιχτά, ότι το κράτος του, επί 72 χρόνια, προκλητικά και αναιδέστατα σφετερίζεται ξένες ιστορικές και εθνικές πατρογονικές αξίες, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για διαρκείς αναμπουμπούλες και αιματοχυσίες γειτονικών λαών, στην πολύπαθη «πυριτιδαποθήκη» των Βαλκανίων.
Και τώρα, λίγα λόγια και για τις ευθύνες σχεδόν όλων των ελληνικών κυβερνήσεων της μεταπολεμικής περιόδου, για την αδράνειά τους να καταστείλουν, εν τη γενέσει του, αυτόν τον βρωμερό αλυτρωτισμό των σωβινιστικών-πλιατσικολογικών πυρήνων της γείτονος ΠΓΔΜ. Και διευκρινίζω, ότι η αδράνεια αυτή θα ήταν τελείως άδικο να καταλογιστεί ως πραγματικός ή και ενδεχόμενος δόλος αυτών των κυβερνήσεων. Απλώς, συνιστά πολιτική αφέλεια και μιθριδατισμό στην ενστάλαξη του αλυτρωτικού δηλητηρίου των γειτόνων μας, ή υποταγή σε non paper ντιρεκτίβες του ΝΑΤΟ, για αποδοχή, από τα κράτη-μέλη του αλλά και τα μη μέλη του που συντάσσονται με τα γεωπολιτικά συμφέροντα του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ας μη ξεγελιόμαστε: Σε κάθε διεθνοπολιτικό forum αποτελεί κοινό μυστικό, ότι η «αναγνώριση» της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας», από πολλά κράτη-μέλη του ΟΗΕ, ήταν και είναι η μόνιμη απαίτηση του ΝΑΤΟ. Το ότι τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η Ε.Ε. θεωρούν conditio sine qua non, δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη της ΠΓΔΜ και στους δύο αυτούς Οργανισμούς, μια κοινής αποδοχής ονομασία της ΠΓΔΜ, με έναντι όλων (erga omnes) ισχύ, αυτό δεν απενοχοποιεί το ΝΑΤΟ για τα αρνητικά της μυστικής του διπλωματίας, η οποία έχει ένα και μοναδικό στόχο: Να εμφυτεύσει άλλη μια χερσαία βάση του ΝΑΤΟ στη ΝΑ Ευρώπη, εμποδίζοντας έτσι τη διείσδυση της Ρωσίας σε αυτό το μαλακό υπογάστριο της Βαλκανικής χερσονήσου.
Δεν χρειάζονται νομίζω πολλά αποδεικτικά στοιχεία για την πολιτική του Ποντίου Πιλάτου, που ασκεί ακόμη και σήμερα το ΝΑΤΟ, ως φύλακας άγγελος (υποτίθεται) των συνόρων (προς ανατολάς) της Ελλάδας, σε αέρα, γη και θάλασσα. Δηλαδή των συνόρων της Ελλάδας που είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της… «συμμάχου» της, δηλαδή του ΝΑΤΟ! Με δυο λόγια, μιλάμε για ένα ΝΑΤΟ, γιατί όχι και μία FRONTEX, που ή αδιαφορούν ή και … περιφρουρούν με αυτοκτονικό ιδεασμό, την πιο επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας κατά της ακεραιότητας της ίδιας της μείζονος επικράτειας της ΕΕ!
Προς το παρόν, η μόνη ασφαλιστική δικλείδα για τα καλώς νοούμενα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ελλάδας είναι το veto της χώρας μας, για την ένταξη οποιουδήποτε παραδόπιστου γείτονά μας, τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ.
Το ΝΑΤΟ προφανώς αυτοπαγιδεύτηκε στο δίλημμα: Ή με την Ελλάδα, που είναι σημαντικό και πιστό μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, ή με ένα ταραξία της Βαλκανικής. Χρέος επομένως του ελληνικού πολιτικού κόσμου είναι η σύμπηξη ενός ενιαίου και ανυποχώρητου μετώπου που θα πειθαναγκάσει:
– Το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να αξιώσουν από τα Σκόπια να συμμορφωθούν προς τις εύλογες αξιώσεις των Ελλήνων για διαγραφή από το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ και του παραμικρότερου ίχνους αλυτρωτικής συμπεριφοράς κατά της Ελλάδας, ακόμη και την 100% λογική αξίωση για απάλειψη από τη νέα ονομασία κάθε συνθετικού, που σχετίζεται με το όνομα Μακεδονία.
– Το σύνολο των κοινοβουλευτικών δυνάμεων των Σκοπίων να αναπροσανατολίσει το ενδιαφέρον του για μια ονομασία, χωρίς καν δεύτερο συνθετικό με τις λέξεις «Μακεδονία» ή «Μακεδονικός». Η χώρα μας θα έχει την ευχέρεια, σε μια παρόμοια προοπτική, όχι μόνον να συναινέσει στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ αλλά και να βοηθήσει τους γείτονές μας πολλαπλώς στην αναπτυξιακή τους πορεία. Και αυτό, γιατί η ελληνική χερσόνησος, για κάθε ειλικρινή και καλόπιστο γείτονα, είναι το καλύτερο πέρασμα για την επικοινωνία τους με τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Τέλος, οι γείτονές μας των Σκοπίων, με το αξιόλογο επιστημονικό-ερευνητικό τους δυναμικό, έχουν την ευχέρεια να επιλέξουν για την πανέμορφη χώρα τους, αρκετές ονομασίες σχετιζόμενες με την κλασική αρχαιότητα (όπως Δαρδανία), με τις φυσικές καλλονές της (Βαρδάρης-Οχρίδα κ.α.), γιατί όχι και Νοτιοσλαβία, δηλαδή ονομασία που άλλοτε ίσχυε για την Ομοσπονδία των 6 κρατών-μελών της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την ονομασία «Δημοκρατία των Σκοπίων».
Η παρένθεση αυτή δεν αποτελεί «λογαριασμό χωρίς τον ξενοδόχο», αλλά απλώς μια πρόταση, που θα βοηθούσε τους δύο λαούς να συσφίξουν περισσότερο τους φιλικούς δεσμούς τους. Και όχι να πελαγοδρομούν για μια ονομασία που την απέδωσαν στους Σκοπιανούς το 1946 οι γνωστοί «νονοί» της αναμπουμπούλας. Άλλωστε, ο ίδιος ο αείμνηστος Κίρο Γκλιγκόροφ ρητώς είχε δηλώσει ότι η ΠΓΔΜ κατοικήθηκε τον 6ο αιώνα από τους Σλάβους.
Ας μην πνιγόμαστε λοιπόν σε μια κουταλιά νερό για την κατάργηση μιας ονομασίας που δόθηκε σε μια μικρή χώρα των περίπου 2,5 εκατ. κατοίκων, μόνον και μόνον για να διχάσει και να δυναμιτίσει την βαλκανική ενότητα.
Έτσι, θα σταματήσει και το ανόητο παζάρεμα για την με …δόσεις απομακεδονοποίηση των Σκοπίων. Άλλωστε η ονομασία Σκόπια δεν είναι άλλο τι, εκτός από τον αρχαιολογικό χώρο Σκούποι (στα λατινικά Scupi και στα ελληνικά Επισκοπή, δηλαδή Παρατηρητήριο), που βρίσκεται ανάμεσα σ’ ένα λόφο και τον ποταμό Αξιό (Βαρδάρη), λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης των Σκοπίων.
