Εξένισε κάποιους η θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή (η «συγκυρία») για λύσι του «Μακεδονικού». Πότε δηλ. είναι ή θα είναι – ερωτούν. Τα ίδια άτομα ομιλούν για αλλαγή της θέσεως του κ. Μητσοτάκη (και συνεπώς της ΝΔ), υπό την επίδρασι του μεγάλου συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης.
Τέτοια «αλλαγή» όμως ουδέποτε υπήρξε. Απλώς «κάποιοι» νομίζουν πως ο οικονομικός φιλελευθερισμός και ο φιλοδυτικισμός του κ. Μητσοτάκη (ούτως ή άλλως απαραίτητα στοιχεία για ανάταξι της χώρας μας) συνεπάγονται – πώς δηλαδή; – ενδοτισμό στα εθνικά θέματα ή τις προτιμήσεις ή «εντολές» του «ξένου παράγοντος». Λες και είναι αδύνατον ο οικονομικός φιλελευθερισμός και ο φιλοδυτικός προσανατολισμός της χώρας να συμβαδίζουν με πατριωτισμό – ενώ το αντίθετο ισχύει κατ’ εξοχήν. Αρκεί ο πατριωτισμός να ορίζεται ως ό,τι προασπίζει και αναβαθμίζει την ταυτότητα, την αξιοπρέπεια και την ισχύ του έθνους-κράτους και προάγει την ευημερία του μεγίστου μέρους του πληθυσμού.
Το παραβλεπόμενο σε όλ’ αυτά είναι πως όντως υπάρχει μία κατάλληλη «συγκυρία» για «λύσι» του «Μακεδονικού» (καλύτερα, Σκοπιανού ή σλαβομακεδονικού) ζητήματος – που δεν είναι όμως η τρέχουσα, δηλ. η προτεινομένη απ’ τον Σύριζα. Αυτή η κατάλληλη συγκυρία είναι εκείνη, που θα επιτρέψει «λύσι» χωρίς την απείρως σημαντικότερη εθνική ζημία, που θα ΄μπορούσε να αποφέρει η επιμήκυνση, με οιαδήποτε μορφή, της παραμονής Σύριζα στην εξουσία (συγγνώμη, στην κυβέρνησι ήθελα να ειπώ, μια που το είδος της εξουσίας, που ονειρεύεται η συριζαϊκή ελίτ, δηλ. της απόλυτης, της καθεστωτικής, ούτε το έχουν ούτε πρέπει να αποκτήσουν – τώρα ή στο μέλλον).
Πρόκειται για ζημία, που έπρεπε πάση θυσία ν’ αποφευχθεί – και μάλλον απεφεύχθη!
Διότι η επικαιροποίηση του σλαβομακεδονικού ζητήματος συνέβη επειδή (α) όντως ησκήθησαν πιέσεις τόσο σε Σκόπια όσο σε Αθήνα από ξένες δυνάμεις για ταχεία λύσι, μια κάποια λύσι τέλος πάντων, υπό το βάρος γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων αυτών των δυνάμεων, και (β) άδραξε την ευκαρία ο αρχολίπαρος Σύριζα να επιχειρήσει διεμβολισμό του μεγάλου του αντιπάλου, της ΝΔ, με σκοπό την δημιουργία νέου κόμματος στα δεξιά της, το οποίο, ιδανικά (για τον Σύριζα), θα στερούσε απ’ την ΝΔ όχι μόνο την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, μα ίσως-ίσως και την πρωτιά – πάντως όμως θα οδηγούσε σε εκλογικό αποτέλεσμα, που θα επέτρεπε στον Σύριζα νάχει τουλάχιστον εντόνως προσκομματικό-υπονομευτικό (αν όχι ακυρωτικό) ρόλο στην διάδοχη κατάστασι.
Με τέτοιες προτεραιότητες εκ μέρους του Σύριζα και – ευλόγως – λαμβανομένων υπ’ όψιν των λαϊκών αντιδράσεων ενώπιον μιάς θολής διαπραγματεύσεως από μια κυβέρνησι παντελώς αναξιόπιστη, η παραμικρότερη συναίνεση απ’ την ΝΔ όσον αφορά το όνομα του τεχνητού σλαβομακεδονικού κρατιδίου είναι σίγουρο πως θα συνεπαγόταν όχι μόνο εκλογική διάσωσι του Σύριζα μες απ’ την μερική εκλογική αποδυνάμωσι της ΝΔ διά της ποθουμένης διασπάσεώς της, μα και βαρύτατες επιπτώσεις για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, λόγω διατηρήσεως μεγάλου μέρους της ικανότητος του Σύριζα είτε να στρέφει την οικονομία προς την ισοπεδωτική – αντι-επενδυτική – υπερφοροεπιβλητική κατεύθυνσι, που είναι φανερό πως προτιμά (άλλωστε δεν ξέρει κι άλλην), είτε να κινητοποιεί δυνάμεις όπως αναρχικούς, «βαχαλάκηδες» ή την νεολαία του προκειμένου να οργανώνει αντικυβερνητικές ταραχές, καταλήψεις, πυρπολήσεις.
Ακόμη – και καθόλου ολιγώτερο σημαντικό – μια τέτοια συναίνεση εκ μέρους της ΝΔ είναι σίγουρο πως θα οδηγούσε μεν σε κάποια σύνθετη ονομασία για το σλαβομακεδονικό κρατίδιο, αλλ’ ως εκεί: Για το αλυτρωτικό Σύνταγμα των Σκοπίων, για άλλες θεσμοποιημένες εκδηλώσεις αλυτρωτισμού (π.χ., στα σχολικά βιβλία), τίποτε. (Παρεμπιπτόντως, με τα αγάλματα Μεγ. Αλεξάνδρου και Βουκεφάλα ή τα αντίστοιχα ονόματα σε δρόμους, αεροδρόμια και πλατείες του σλαβομακεδονικού κρατιδίου δεν υπάρχει πρόβλημα – ΄μπορούμε μάλιστα να τα παρουσιάζουμε ως απόδειξι του πόσο μας ζηλεύουν οι καημένοι, ή πόσο εκτιμούν τον Μεγαλέξανδρο, ή ότι κατά βάθος θα ήθελαν να ενωθούν με την «μάνα-Ελλάδα», ή πόσο επιρρεπείς είναι σε καραγκιοζιλίκια – άλλωστε σε αντίστοιχα καραγκιοζιλίκια είναι επιρρεπείς και πολλοί νεοέλληνες…)
Τέτοια σύνθετη ονομασία είναι πολύ πιθανό να επιχειρήσει ο Σύριζα ούτως ή άλλως, ιδίως τώρα, που έχει την διαβεβαίωσι του Π. Καμμένου, πως δεν θα ρίξει την κυβέρνησι λόγω «Μακεδονικού» (οποία φαυλότης!) – εκτός αν εκμεταλλευθεί την υποτιθεμένη αντίθεσι του Π. Καμμένου σε σύνθετη ονομασία ως δικαιολογία για να μην υπάρξει συμφωνία με τα Σκόπια. Τα οποία, από μεριάς των, επίσης δείχνουν να μη πολυθέλουν συμφωνία, ιδίως αν αυτή απαιτηθεί απ’ την ελληνική πλευρά να επεκταθεί (όπως θα έπρεπε) στα «αλυτρωτικά».
Σύνθετο όνομα λοιπόν, με αλυτρωτισμούς όμως, θα ήταν πολύ κακή λύση, ιδίως αν, με εκμαίευσι συναινέσεως εκ μέρους μιάς ΝΔ, που θα είχε πιαστεί στον ύπνο (αλλά τελικώς δεν πιάστηκε), άνοιγε ταυτοχρόνως ο δρόμος για διάσπασι της ΝΔ και διατήρησι του Σύριζα (και ίσως των ΑΝΕΛ) στην εξουσία ή, έστω, διατήρησι σημαντικού ρόλου του στα πολιτικά πράγματα. Ο συνδυασμός θα ήταν ό,τι χειρότερο για την ελληνική οικονομία, την ευημερία του λαού, το έθνος και τα συμφέροντά του.
Τουλάχιστον τώρα είτε ο Σύριζα θα λουσθεί μόνος την συμφωνία για κάποια σύνθετη ονομασία, πιθανότατα χωρίς απόσυρσι ή διαγραφή «αλυτρωτισμών» και συναφών και άνευ κάποιας σοβαρής ή πειστικής εξηγήσεως για κάποια συγκεκριμένα οφέλη από την τέτοιου είδους συμφωνία, είτε δεν θα προχωρήσει σε αυτήν (αν και ορέγεται τόσο την εξουσία και τις «θωπείες» απ’ τον «ξένο παράγοντα» που το τελευταίο είναι το ολιγώτερο πιθανό σενάριο). Οπωσδήποτε δε, μειώνονται αισθητά, ίσως και καθοριστικά, αι προοπτικές για επιμήκυνσι της δυνατότητός του να επηρεάζει τα πολιτικά δρώμενα.
Όμως μήπως έτσι χάνεται μία μεγάλη ευκαιρία; Όχι κατ’ ανάγκην. Πρώτον, γιατί ακόμη και αν όλες αι χώρες αποκαλέσουν το σλαβομακεδονικό κρατίδιο «Μακεδονία» (όπως ήδη εν πολλοίς συμβαίνει), σημασία στην πράξι, μα και για τους εκεί εθνικιστές, έχει ΕΜΕΙΣ να υποχρεωθούμε ή να συναινέσουμε να το αποκαλέσουμε επισήμως «Μακεδονία». Αυτό τους καίει, αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα, το δημαγωγικό γι’ αυτούς διακύβευμα, αυτό επάνω από όλα θα ισχυροποιούσε τις αλυτρωτικές ονειρώξεις των ταλαιπώρων εθνικιστών Σλαβομακεδόνων. Δεύτερον, διότι το κρατίδιο αυτό τελεί υπό την άμεση απειλή διασπάσεως και καταρρακώσεως – καθώς, μεταξύ άλλων λόγων, οι Σλαβομακεδόνες του αποτελούν κυρίως βουλγαρικό φύλο. Ηδη – και δεν το ξέρουν πολλοί αυτό – εμείς του δώσαμε στρατιωτική βοήθεια, προ μερικών ετών, ώστε να αποθαρρύνει την αλβανική προέλασι προς την κατάλυσί του – καθώς δεν είναι προς το συμφέρον μας μια μεγάλη Αλβανία. Συνεπώς θα έλθει στιγμή, ήδη έρχεται, που αυτό μας έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη απ’ ό,τι εμείς αυτό.
Οσον δ’ αφορά το όνομα: Το καλύτερο και ιστορικά ακριβέστερο θα ήταν να ονομασθεί «Σλαβομακεδονία», αφού κατά πλειοψηφία (για την ώρα…) αποτελείται από Σλάβους, οι πρόγονοι των οποίων, από διάφορα σλαβικά φύλα προερχόμενοι, εγκατεστάθησαν απ’ τον 9ο μ.Χ. αι. και μετά στην υπό ευρεία έννοια γεωγραφική Μακεδονία (τινές των οποίων στην περιοχή του σημερινού κρατιδίου των, το οποίο και υπήρξε αλυτρωτικό εφεύρημα του Τίτο). Δεν είναι δηλ. προσβολή για μας να αυτοαποκαλούνται αυτοί οι άνθρωποι Σλαβομακεδόνες (όπως δεν είναι και για τους ιδίους), δηλ. Σλάβοι της Μακεδονίας, διότι αυτό ακριβώς είναι. Η ευκαιρία να ονομασθεί «Σλαβομακεδονία» υπήρξε το 1992 (είχε συμφωνήσει ο Κίρο Γληγόρωφ), αλλ’ εχάθη λόγω «ανταρσίας» των Εβερτ, Βαρβιτσιώτη, Αθ. Κανελλόπουλου και τελεσιγράφου, που επέδωσαν στον πρωθυπουργό Κων/νο Μητσοτάκη.
Τώρα βέβαια όλοι ομιλούν για σύνθετη ονομασία. Εν ανάγκη και ρεαλιστικά σκεπτόμενοι (και αν δεν αλλάξουν αι συνθήκες) μία ονομασία όπως «Νέα Μακεδονία» θα ήταν καλή επιλογή, καθώς παραπέμπει σε κάτι νέο, κάτι που δεν έχει σχέσι με την ιστορική Μακεδονία (το κύριο τμήμα της γεωγραφικής τοιαύτης), που ήταν και είναι ελληνική. Αντιθέτως, ο γεωγραφικός προσδιορισμός, π.χ., Β. Μακεδονία ή Μακεδονία του Βαρδάρη, παραπέμπει σε τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, που – θα λεν οι σλαβομακεδόνες – γιατί να μην ενωθεί κάποια στιγμή με την Ν. Μακεδονία; – κατά το Β. Κορέα και Ν. Κορέα ή συναφή! Εν πάση όμως περιπτώσει, απολύτως καθοριστικό είναι, μαζί με την επιλογή ονόματος, να δεχθεί το σλαβομακεδονικό κρατίδιο να αποσύρει απ’ το Σύνταγμά του και αλλού κάθε αλυτρωτική αναφορά, άμεση ή έμμεση. Αν πάλι, πιεζόμενοι απ’ το αλβανικό στοιχείο, θελήσουν να ενωθούν με την Ελλάδα (και την υπόλοιπη, την ιστορική, την κυρίως Μακεδονία, που είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ελλάδος), ας κάνουν αίτησι, την οποία ασφαλώς θα ίδωμεν ευμενώς…
