Το όνομά του, Ταλάλ Ντερκί, είναι Σύρος. Γεννήθηκε το 1977 στη Δαμασκό, γίνεται 41 τον ερχόμενο Ιούλιο. Το όνομά του βρίσκεται αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα. Ο λόγος; Η ταινία του, «Of fathers and sons», κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής (Grand Jury Prize) στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ του Σάντανς. Το εν λόγω φεστιβάλ που διεξάγεται στην πόλη της πολιτείας Γιούτα στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείται (και είναι) το κορυφαίο σε ότι αφορά τον ανεξάρτητο κινηματογράφο στην Βόρεια Αμερική.
Υπό κανονικές συνθήκες, η είδηση δεν θα έπρεπε να μας απασχολήσει περισσότερο από την παραπάνω παράγραφο. Αυτό όμως που την κάνει ακόμα πιο ελκυστική, ακόμα πιο σημαντική για τα καθ’ υμάς, είναι ότι ο Ντερκί υπήρξε σπουδαστής της Σχολής Σταυράκου. Αποφοίτησε το 2003 και εν συνεχεία δούλεψε πολύ στις Αραβικές Χώρες σκηνοθετώντας ταινίες και σειρές της τηλεόρασης από το 2009 ως το 2012.
Το θέμα μάλιστα είναι, ότι δεν πρόκλειται για το πρώτο αλλά το δεύτερο βραβείο του στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Ο Ντερκί το είχε ξανακερδίσει το 2014 με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τεκμηρίωσης, το «The return to Homs»!
Πέρσι, ο Ντερκί ήταν εδώ, ως μέλος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Εφέτος, θα είναι και πάλι στο ίδιο φεστιβάλ για να παρουσιάσει την ταινία του «On fathers and sons», η οποία καταγράφει την καθημερινότητα μιας οικογένειας Σύρων στη γενέτειρά του.
Είναι πολύ χαρμόσυνο το γεγονός ότι όχι μόνον Ελληνες αλλά και ξένοι σκηνοθέτες αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα σε ξένα φεστιβάλ έχοντας περάσει από αυτή την θρυλική σχολή στη Πατησίων. Για τους Ελληνες βέβαια, η λίστα είναι πολύ μεγαλύτερη. Σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Σύλλας Τζουμέρκας, ο Γιώργος Ζώης, ο Μπάμπης Μακρίδης (το «L» είχε περάσει από το Σάντανς επίσης), και η Σοφία Εξάρχου είναι μερικοί που έχουν περάσει από τη Σταυράκου.
Αλλά να που και ένας εκπρόσωπος ενός πραγματικά κατατρεγμένου – τα τελευταία χρόνια – λαού, όχι μόνον δεν υποχώρησε, όχι απλώς δεν το έβαλε κάτω, αλλά μπόρεσε να κατακτήσει με το σπαθί του μια θέση ανάμεσα στους πολλά υποσχόμενους ντοκιμαντερίστες της εποχής μας.
Και όλα αυτά με αφετηρία την Ελλάδα.
Μπράβο του λοιπόν και μπράβο στην σχολή Σταυράκου.
