Οπως μπορούν να αντιληφθούν όλοι όσοι παρακολουθούν τις δημοσιονομικές εξελίξεις, κάπου εδώ φθάνουμε στο τέλος της προσαρμογής. Η κυβέρνηση από την πλευρά της μπορεί να επενδύει στο αφήγημα της «καθαρής εξόδου», στην ολοκλήρωση του Προγράμματος και στον σχεδιασμό της μεταμνημονιακής Ελλάδας, αλλά όλα –και πολύ περισσότερο οι αριθμοί –δείχνουν ότι η φορολογική πολιτική των τελευταίων ετών έχει φέρει αντίθετα από τα προσδοκώμενα εισπρακτικά αποτελέσματα.
Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς παρότι το 2017, λόγω της σημαντικής ανόδου του τουρισμού αλλά και των εξαγωγών, η οικονομία ανέκαμψε, έστω και κατά 1,5%, τα καθαρά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού ήταν 51,4 δισ. ευρώ, μειωμένα κατά 2,7 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2016. Στις απώλειες βέβαια μετράμε και όσα δεν εισέπραξε (πάνω από 1,5 δισ. ευρώ) η κυβέρνηση, η χώρα, από τα ευρωπαϊκά ταμεία για τις δημόσιες επενδύσεις.
Παρ’ όλα αυτά ο προϋπολογισμός του 2017 έκλεισε με πρωτογενές πλεόνασμα 1,9 δισ. ευρώ (έναντι πρωτογενούς πλεονάσματος 2,7 δισ. ευρώ το 2016).
Ωστόσο, παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα, όσοι διαβάζουν πίσω από τις γραμμές και τα νούμερα βλέπουν ότι η ελληνική κοινωνία εξαντλήθηκε, έφτασε στα όριά της από τη φοροαφαίμαξη. Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις έχουν εξαντληθεί από τους άμεσους και έμμεσους φόρους, και μια μεγάλη μάζα του πληθυσμού έχει οδηγηθεί στη φτωχοποίηση.
Πλέον το ασήκωτο βάρος δημιουργεί κύματα φοροδιαφυγής όπου αυτό είναι εφικτό. Και να είναι βέβαιοι οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί ότι οι «τρύπες» είναι πολλές. Κάτι περισσότερο θα ξέρει ο διοικητής της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων κ. Γιώργος Πιτσιλής από τη δικηγορική καριέρα του.
Πολλά μπορεί να λέγονται και να γράφονται για την επόμενη μέρα από την έξοδο των μνημονίων. Ωστόσο οι πληγές της κρίσης δεν πρόκειται να κλείσουν χωρίς αναπτυξιακή πολιτική.
Καλύτερο αύριο με μοναδικό όπλο τους φόρους δεν υπάρχει.
Ο,τι δώσαμε, δώσαμε…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
