Η μακρά, πολυετής για την ακρίβεια, οικονομική κρίση έχει επιδράσει καταλυτικά στην ελληνική πολιτική. Από την εκδήλωσή της θέτει υπό δοκιμασία ηγεσίες, κλονίζει δυνάμεις και βεβαίως αναδεικνύει συνεχώς νέες.
Το 2009 ανάγκασε τον Κώστα Καραμανλή να διαφύγει διά των εκλογών επειδή η αξιοπιστία της κυβέρνησής του είχε υποχωρήσει δραματικά και τίποτε δεν μπορούσε να εγγυηθεί την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ο τροπαιούχος Γιώργος Παπανδρέου που τον διαδέχθηκε και χρειάστηκε να σηκώσει το βάρος της πρώτης προσαρμογής «καταναλώθηκε» γρήγορα. Μέσα σε δύο χρόνια έχασε τα πάντα και η παράταξή του φορτώθηκε σχεδόν με το προπατορικό αμάρτημα, χωρίς ποτέ μέχρι τώρα να καταφέρει να ανακάμψει.
Ακολούθησε στη συνέχεια η κυβέρνηση Παπαδήμου, υποστηριζόμενη από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, το ΠαΣοΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου και τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Τα διασωστικά μέτρα του δεύτερου μνημονίου και οι σφοδρές αντιδράσεις που προκάλεσαν απομείωσαν τον Σαμαρά, κλόνισαν τον Βενιζέλο –τον πληρέστερο ίσως σήμερα έλληνα πολιτικό -, εξαφάνισαν στην κυριολεξία τον Καρατζαφέρη, επέτρεψαν αντιθέτως την ανάδυση του Πάνου Καμμένου, την καθιέρωση της Χρυσής Αυγής και ανέδειξαν στις διπλές εκλογές του 2012 τη δυνατότητα του Αλέξη Τσίπρα και του περιθωριακού έως τότε κόμματός του να κυβερνήσουν.
Συμπληρούμενη η συμμαχία Σαμαρά – Βενιζέλου από τον Φώτη Κουβέλη, συνέχισε να φθείρεται στο διάστημα μεταξύ 2012 και 2014. Στις ευρωεκλογές του 2014 έγινε φανερό ότι επόμενος κυβερνήτης της χώρας θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά μαζί ανεδείχθη και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Στις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν τον Ιανουάριο του 2015 ο Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας και μαζί του ήλθε στο προσκήνιο το πολύχρωμο και ετερόκλητο, όπως απεδείχθη στη συνέχεια, αντιμνημονιακό μπλοκ.
Οι πρώτοι έξι μήνες της αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης Τσίπρα οδήγησαν σε διάσπαση τον ΣΥΡΙΖΑ και στη δημιουργία νέων σχημάτων στα αριστερά του. Η μετάλλαξή του στη συνέχεια, συνδυαζόμενη με την ετερόκλητη συμμαχία του με τον Πάνο Καμμένο, έφερε φθορά, η οποία με αφορμή το «Μακεδονικό» θα οδηγήσει πιθανότατα σε νέες ανακατατάξεις.
Το ενδιαφέρον είναι ότι όπως το κίνημα των Αγανακτισμένων προσέφερε την ευκαιρία στις δυνάμεις της Αριστεράς να κυβερνήσουν, έτσι και τώρα το «Μακεδονικό» πιθανώς φέρνει στο προσκήνιο και επιτρέπει διεκδίκηση ρόλου σε ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις. Μπορεί η αποκρουστική Χρυσή Αυγή να μην κατάφερε να εξασφαλίσει τον σημαντικό ρόλο που φανταζόταν και επεδίωκε ο Νίκος Μιχαλολιάκος, αλλά η ξεσκονισμένη και γυαλισμένη εθνικιστική Δεξιά του Φράγκου Φραγκούλη ίσως έχει καλύτερη τύχη.
Το σίγουρο είναι ότι η πολύχρονη οικονομική κρίση διέβρωσε τις δυνατότητες των παλαιών κομμάτων, διέλυσε τις κομματικές σταθερές των προηγούμενων δεκαετιών και μαζί κουρέλιασε την αξιοπιστία όλων των πολιτικών δυνάμεων που ενεπλάκησαν στη διαχείρισή της.
Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης επιπροσθέτως μαρτυρεί αμφισβήτηση των τρεχουσών πολιτικών δυνάμεων και θεσμών όπως η Εκκλησία και μαζί φανερώνει ότι ακόμη και αυτός ο κύκλος της θρησκόληπτης και καθυστερημένης χουντοδεξιάς μπορεί να ελπίζει ότι θα έχει την ευκαιρία του. Κατά τα φαινόμενα, η τράπουλα ξαναμοιράστηκε στη Θεσσαλονίκη. Και αυτό συμβαίνει για πολλοστή φορά στα χρόνια της κρίσης. Δυστυχώς, έπειτα από οκτώ χρόνια η πολιτική σταθερότητα παραμένει ζητούμενο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
