Αμερικανοί ερευνητές ανακάλυψαν πώς η ινσουλίνη διαπερνά το τριχοειδές ενδοθήλιο ώστε να βγει από τα αιμοφόρα αγγεία και να διεγείρει τα κύτταρα των σκελετικών μυών. Η ανακάλυψη αυτή μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την αντιμετώπιση της αντίστασης στην ινσουλίνη που χαρακτηρίζει τον διαβήτη τύπου 2.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό έντυπο Journal of Clinical Investigation, ερευνητές του Πανεπιστημίου Vanderbilt ανέπτυξαν αρχικά μια καινοτόμο τεχνική στο μικροσκόπιο που τους επέτρεψε να μετρήσουν την κίνηση της ινσουλίνης κατά μήκος του ενδοθηλιακού τοιχώματος των σκελετικών μυϊκών τριχοειδών αγγείων σε ζωικό μοντέλο.
«Η αποσαφήνιση του τρόπου που η ινσουλίνη φεύγει από τα τριχοειδή αγγεία είναι σημαντική για την κατανόηση και αντιμετώπιση της ινσουλινοαντίστασης», εξηγεί ο Δρ Ντέιβιντ Βασερμαν, καθηγητής Μοριακής Φυσιολογίας και Βιοφυσικής.
Μια από τις βασικές λειτουργίες της ινσουλίνης είναι να διεγείρουν την απορρόφηση της γλυκόζης από τον μυ, όπου αποθηκεύεται ή χρησιμοποιείται ως «καύσιμο». Για να προαχθεί η πρόσληψη της γλυκόζης η ινσουλίνη πρέπει να διαπεράσει τον ενδοθηλιακό φραγμό και να μπει στον μυϊκό ιστό. Η εξασθενημένη διοχέτευση της ινσουλίνης στον ιστό είναι βασικό χαρακτηριστικό της ινσουλινοαντίστασης και του διαβήτη τύπου 2.
Μέχρι σήμερα ο τρόπος εισαγωγής της ινσουλίνης από τα αιμοφόρα αγγεία στα μυϊκά κύτταρα παρέμενε άγνωστος.
Χρησιμοποιώντας μια ποσοτική τεχνική ενδοσκοπικής μικροσκοπίας φθορισμού που αναπτύχθηκε σε συνδυασμό με μαθηματική μοντελοποίηση, οι ερευνητές απέδειξαν ότι η ινσουλίνη μετακινείται σε όλο το ενδοθήλιο με υγρής φάσης μεταφορά.
Μια τέτοια μέθοδος μεταφοράς δεν εξαρτάται από την παρουσία ενδοθηλιακών υποδοχέων ινσουλίνης ή δεν περιορίζεται από τον κορεσμό των διεργασιών ενδοθηλιακής μεταφοράς, όπως είχε προηγουμένως υποτεθεί.
Η καλύτερη κατανόηση των μεταβλητών που ελέγχουν την κίνηση της ινσουλίνης κατά μήκος του ενδοθηλιακού τοιχώματος μπορεί να οδηγήσει σε βελτιωμένες στρατηγικές αναστροφής της ινσουλινοαντίστασης, περιλαμβανομένης της ανάπτυξης μικρών μορίων για την ενίσχυση του συστήματος τροφοδότησης των μυών με ινσουλίνη ή καινοτόμων αναλόγων ινσουλίνης που να μπορούν να φτάσουν στους μυς πιο εύκολα.
