«Θέλω να τον δω να καταστρέφεται, να μένει άνεργος, συντετριμμένος να εκλιπαρεί τη συγχώρεσή μου για τις ταλαιπωρίες στις οποίες με έχει υποβάλει, να με παρακαλά να του δώσω ένα μεροκάματο για να ταΐσει τα υποσιτισμένα παιδιά του!». Τελικά τον συγχωρεί επειδή έχει χρυσή καρδιά. Κυρίως επειδή δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει με τη διαρροή στο ταβάνι τής κρεβατοκάμαράς της. Εκείνος φτιάχνει τη ζημιά και φεύγοντας όχι μόνο της κόβει απόδειξη, αλλά κάνει και 30% έκπτωση για να την ευχαριστήσει για τη μεγαλοψυχία της.
Στην πραγματικότητα, ο υδραυλικός της γειτονιάς της, γιατί αυτός είναι ο πρωταγωνιστής της φαντασίωσής της, δεν θα κάνει τίποτε από αυτά. Παραμένει ένας ακόμη μάστορας που, όπως ιστορικά συνηθίζουν να κάνουν οι εν Ελλάδι μάστορες, όποτε τον χρειάζεσαι δεν έρχεται. Δηλαδή λέει πως θα έρθει, αλλά αν η διαρροή δεν γίνει πλημμύρα δεν καταδέχεται ούτε να περάσει έξω από το σπίτι σου. Νομίζαμε πως θα γίνονταν πιο συνεπείς μέσα στην κρίση, που όλοι κυνηγάμε τις δουλειές με το δίκαννο. Επειδή, όμως, οι δικές τους δουλειές κρίση δεν γνωρίζουν, με την ίδια ασυνέπεια εξακολουθούν να μη μας εξυπηρετούν. Ολη η κρίση (η νευρική) δική μας!
Αυτά στην Ελλάδα. Από τα εξωτερικά, από Στοκχόλμες, Κοπεγχάγες, Βρυξέλλες και Βιέννες, όπου ζουν πλέον πολλοί φίλοι, άλλα μαθαίνω: Για ραντεβού που κλείνονται με ευκολία και ακρίβεια, μάστορες που έρχονται στην ώρα τους για να δουλέψουν και όχι για να πιουν τον καφέ που θα τους κάνουν οι σπιτονοικοκύρηδες, για να εξαφανιστούν αφήνοντας τη δουλειά στη μέση, μερεμέτια που γίνονται όπως πρέπει, χωρίς αναβολές και χωρίς να μετατρέπεται το υπόλοιπο σπίτι σε βομβαρδισμένο τοπίο… Δεν είναι φθηνοί, αλλά δεν σε δουλεύουν κιόλας.
Εδώ οι μάστορες παραμένουν κολλημένοι στο κακό παρελθόν τους. Είχε αναρτήσει τις προάλλες στο Facebook διαδικτυακός φίλος τη δυσάρεστη εμπειρία του: «Μπορείς να έρθεις να επισκευάσεις ένα τραπέζι;», «Ναι, την Τετάρτη», «Τι ώρα;», «Το πρωί», «Τι ώρα;», «Ε, κάποια στιγμή το πρωί. Ξέρω εγώ;», «Οχι, θέλω να ξέρω ακριβώς», «Kατά τις δέκα», «Εντάξει. Στις δέκα, την Τετάρτη». Οσο ήρθε σε εσάς τόσο πήγε και σε εκείνον. Και δεν απαντούσε στις κλήσεις που ο πελάτης τού έκανε τις επόμενες δύο εβδομάδες! «Θα έρθει αύριο το πρωί κατά τις δέκα» του υποσχέθηκε η συμβία τού μάστορα όταν τυχαία τη συνάντησε και της παραπονέθηκε. Την επομένη έλαβε μήνυμα στο Facebook: «Δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε, έχει πολύ πήξιμο. Δες τι θα κάνεις με το τραπέζι γιατί απ’ ό,τι μου είπε θέλει πολλή δουλειά και δεν προλαβαίνει». Τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση είναι ενδεικτικά των παθών που όλοι έχουμε τραβήξει όταν χρειαστήκαμε κάποιο μερεμέτι. Ασυνεπείς, αγενείς και με υπερτιμημένες τις παροχές τους, απρόθυμοι να δώσουν απόδειξη, οι περισσότεροι μάστορες. Και αν τη ζητήσεις, σιγά να μην τους ξαναδείς όταν θα έχεις πάλι την ανάγκη τους.
Επειδή ακόµη και αν είναι γραµµένο να πάω από εγκεφαλικό δεν θα επιτρέψω να μου το προκαλέσει υδραυλικός, ηλεκτρολόγος ή σοβατζής, περιμένω πλέον να φτάσει η ζημιά στο μη παρέκει για να ζητήσω τη βοήθειά τους. Γνωρίζοντας πως μόνο με κοκτέιλ ηρεμιστικών μπορώ να βγω αλώβητος από τον πόλεμο. Θυμάμαι και ένα προ ετών πάθημά μου που ντρέπομαι να το συζητώ: χάλασε ο θερμοσίφωνας, κάλεσα ηλεκτρολόγο χωρίς να ρωτήσω πολλά-πολλά, με έπεισε πως πρέπει να βάλω ό,τι καλύτερο και αφού πλήρωσα τον νέο κάδο 350 ευρώ, έμαθα πως στην πραγματικότητα στοίχιζε 60. Εκτοτε, όποτε κάνω ντους, φαντασιώνομαι πως δεν είναι νερό αυτό που πέφτει στο κεφάλι μου αλλά ο Δίας σαν χρυσή βροχή.
Στο μεταξύ, εδώ και τρία χρόνια καμαρώνω μια μικρή υγρασία στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς μου που κάθε καλοκαίρι υποχωρεί και κάθε χειμώνα επανέρχεται, αλλά δεν το παίρνω απόφαση να καλέσω υδραυλικό. Μάλλον θα ζήσω για πάντα μαζί της, βλέποντάς τη να μεγαλώνει. Τώρα, που μέσα από εκείνη την τηλεοπτική διαφήμιση με τους αφυγραντήρες η υγρασία έχει αποκτήσει πρόσωπο και φωνή, κάθομαι και εγώ τα βράδια και της μιλάω. Της υγρασίας. Ισως τελικά τα λεφτά που εξοικονομώ αποφεύγοντας τον υδραυλικό να τα δώσω σε ψυχίατρο.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
