Η (λεκτική) ενασχόληση του Κώστα Ζουράρι με «το κατώτερο τμήμα τού στεατοπυγικού του υποσυστήματος», με έμφαση μάλιστα στο «εμπρόσθιο τμήμα» του, όπου και τα γνωστά από τις κατά καιρούς δημόσιες αναφορές του «μέζεα», του στοίχισε κατά μία έννοια ακριβά. Ο προκλητικός γλωσσικός ναρκισσισμός και ο φαφλαταδισμός που του καταλογίζουν πολλοί τον οδήγησαν εκτός κυβέρνησης. Η προσπάθειά του να προσδώσει στις αδιανόητες υβριστικές αναφορές του από ραδιοφώνου κατά του Ολυμπιακού και του Αρη μια σατιρική διάσταση αριστοφανικής έμπνευσης δεν απέδωσε. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που ο αμφιλεγόμενος κ. Ζουράρις προκαλεί με τις δηλώσεις του, χρησιμοποιώντας τη γλωσσομάθειά του προκειμένου να καλύψει τον βορβορώδη λόγο του στον οποίο νιώθει την ανάγκη να καταφύγει για λόγους εφήμερου εντυπωσιασμού και αυτοπροβολής.
Το πιάνο, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης
Ο οπαδικός φανατισμός και η γηπεδική αισθητική που επέδειξε ο άνθρωπος που διαχειριζόταν εκπαιδευτικά θέματα στην κυβέρνηση της «καθ’ ημάς» Αριστεράς προκάλεσαν καθολικές αντιδράσεις και αποδοκιμασίες. Ο «ερίδματος πρωθυπουργός και σύντροφος» του κ. Ζουράρι, Αλ. Τσίπρας, έκανε αποδεκτή την παραίτηση του μέχρι πρότινος υφυπουργού Παιδείας, όπως ήταν αναμενόμενο. Αυτό δεν εμπόδισε τον παραιτηθέντα να χαρακτηρίσει τον Πρωθυπουργό, μετά την κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχαν, «νεαρό σοφό», «γερό μυαλό», «πράο», «συναινετικό» και «μειλίχιο». «Ηταν σαν ένας καλός γιος μου» είπε για τον κ. Τσίπρα, ο οποίος πάντως τον είχε… προειδοποιήσει σε ανύποπτο χρόνο στο Μέγαρο Μαξίμου (Οκτώβριο 2016), όπου ο κ. Ζουράρις χάρισε απλόχερα στους παρευρισκόμενους υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τις μελωδίες του παίζοντας στο πιάνο από… αντάρτικα και Θεοδωράκη μέχρι το προφητικό «Ασε με να φύγω, σε παρακαλώ»: «Η τελευταία φορά που έπαιξε πιάνο εδώ κάποιος ήταν ο Βαρουφάκης. Κανόνισε!» του είχε πει τότε ο Πρωθυπουργός, ο οποίος βγήκε αληθινός.
Κανείς βεβαίως δεν φανταζόταν ότι ο απρόβλεπτος κ. Ζουράρις θα έφτανε στο σημείο να προσβάλει ωμά τους χιλιάδες φιλάθλους (και ψηφοφόρους στις εκλογές) των δύο ιστορικών ομάδων. Η παραίτησή του, την οποία εκ των υστέρων ο ίδιος υποστήριξε ότι είχε θέσει υπ’ όψιν του Π. Καμμένου από τις 8 Ιανουαρίου στην ΚΟ των ΑΝΕΛ λόγω της άρνησής του να υπογράψει με την αλβανική πλευρά τα βιβλία της Γ’ και της ΣΤ’ Γυμνασίου των σχολείων της γείτονος, ήταν κάτι που, όπως φαίνεται, τον απασχολούσε ούτως ή άλλως εν όψει της λύσης του Σκοπιανού, καθώς διαφωνεί με τη χρήση του όρου «Μακεδονία». Ωστόσο, «έκαψε» μόνος του ένα ενδεχόμενο «ηρωικής εξόδου» από την κυβέρνηση και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση διότι «κατάλαβα ότι το σχόλιό μου για τον Ολυμπιακό και τον Αρη θα ενοχλούσε» όπως ομολόγησε.
«Ηταν θέμα χρόνου να την κάνει την «πατάτα» ο Ζουράρις» έλεγαν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίοι δεν έκρυβαν την (ετεροχρονισμένη) απορία τους για το πώς επελέγη από τον Πρωθυπουργό, το 2016, ως υφυπουργός «ο άνθρωπος που κόντεψε να «τρελάνει» τις ηγεσίες δυο ΚΚ» –του ΚΚΕ Εσωτερικού, στο οποίο ανήκε εκ της ιδρύσεώς του, και του ΚΚΕ, το οποίο είχε τη φαεινή ιδέα να τον φιλοξενήσει στα ψηφοδέλτιά του (1999 και 2000). Η πολιτική διαδρομή τού ηγέτη της συνεργαζόμενης με τους ΑΝΕΛ πολιτικής κίνησης «Πυρίκαυστος Ελλάδα» περιλαμβάνει διάφορες φάσεις. Η σημαντικότερη ήταν στο ΚΚΕ Εσωτερικού (ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής).
Ανήκε στην Κομματική Οργάνωση Παρισίων και συμμετείχε στον κύκλο των διανοουμένων του Ν. Πουλαντζά, του Κ. Βεργόπουλου, του Δ. Δημητράκου, της Χρύσας Ρωμανού και του Ν. Κεσσανλή. «Γεννήθηκα κομμουνιστής όπως άλλοι γεννιούνται κωφάλαλοι» έχει πει, όμως έχει διδάξει τον Μαρξ «ως έναν από τους κορυφαίους της δυτικής αμηχανίας», αφού «ο κομμουνισμός ιστορικά, θεωρητικά και πραγματολογικά αποτελεί μια από τις τυπικές ιδεοληψίες της δυτικής ιδεοκρατίας». Αυτοπροσδιοριζόμενος ως «πολιτικό κτήνος», ο εκκεντρικός κ. Ζουράρις έχει διακηρύξει ότι είναι με τον Θουκυδίδη και τον Χρυσόστομο και όχι με τον Μαρξ, διότι διαλέγει «τη νηφάλιο μέθη της αμφιβολίας και όχι την υπνηλία της βεβαιότητας». Λίγο πριν από το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού το 1986 και την «αποκομμουνιστικοποίησή» του, που οδήγησε τελικώς στη διάσπαση ΕΑΡ – ΚΚΕ Εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά, ο κ. Ζουράρις θα δηλώσει ότι «το ΚΚΕ Εσωτερικού αργοπεθαίνει και φοβούμαι ότι θα καταφέρει να πετύχει έναν άνοστο θάνατο».
Δοκιμάζοντας τις αντοχές των συντρόφων του
«Δεν μπορώ να πω ότι το Εσωτερικό με τη διαγωγή του έθεσε εαυτόν εκτός Ζουράρι, αλλά δεν βρίσκω πια, όσο και να ψάχνω, τον από μηχανής θεό που θα με συμφιλιώσει με τον κομματικό εαυτό μου» δήλωνε στο «Playboy». Οταν ήταν ακόμα στο Παρίσι, ιδρύθηκε το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας) και του πρότειναν να ενταχθεί ως ένθερμος υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που αποδέχθηκε δίχως δισταγμό. Τον περίμενε όμως μια δυσάρεστη έκπληξη. Οταν ήρθε στην Αθήνα για μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, βρήκε τον Κώστα Βεργόπουλο, την Αννη Βρυχέα και τον Μάκη Καβουριάρη στα όρια εγκεφαλικού να τον παρακαλούν να μην πάρει μέρος στην ΚΕ. «Γιατί να μην έρθω;» τους ρώτησε εκείνος. «Γιατί σε έκαναν αντιπρόεδρο του ΑΚΟΕ!» του απάντησαν. Ο κ. Ζουράρις απτόητος πήγε στη συνεδρίαση και όταν επιχείρησε να μιλήσει άκουσε τα εξ αμάξης, «με ένα υβρεολόγιο απερίγραπτο από τα μέλη τα προοδευτικά του ευρωκομμουνισμού».
Αλλη μια φορά δοκίμασε τις αντοχές των συντρόφων του όταν, το 1982, τα έβαλε με το καθεστώς Τσαουσέσκου, με το οποίο το κόμμα του διατηρούσε άριστες σχέσεις. Το είχε χαρακτηρίσει καθεστώς made in Dracula. Εξαλλοι τότε ο Μπανιάς, ο Κύρκος, ο Μπριλλάκης και άλλοι, του απαγόρευσαν να μιλάει εξ ονόματος του κόμματος, το οποίο βεβαίως καταδίκασε δημοσίως τις απόψεις του! Αμετανόητος ο κ. Ζουράρις δεν θα σταματήσει να τους ενοχλεί: «Η ζωή τραβά την ανηφόρα και η Αριστερά την κατηφόρα» έγραφε αναφερόμενος στο ΚΚΕ εσ., για το οποίο θα πει το αμίμητο: «Διασκέπτεται, άρα υπάρχει. Διασκέπτεται αλλά δεν σκέπτεται»!
Η «ανάρμοστη» σχέση και το διαζύγιο με το ΚΚΕ
«Εγώ γεννήθηκα εαμοβούλγαρος και κομμουνιστοσυμμορίτης και δεν αλλάζω» έχει δηλώσει στη Βουλή. Η σχέση του με το ΚΚΕ πηγάζει από τον κομμουνιστή πατέρα του, σεξολόγο ιατρό Γεώργιο Ζουράρι, ο οποίος είχε κάνει εξορία στον Αϊ-Στράτη, συμβουλεύοντας τους συνεξόριστους ότι «στις συνθήκες στρατωνισμού δεν έβλαπτε η μαλακία που ρίχνανε πότε-πότε και εν πάση περιπτώσει δεν έβλαπτε την κομματική τους υγεία» όπως έχει γράψει ο κ. Ζουράρις («Γελάς Ελλάς αποφράς», εκδόσεις Αρμός). Πίστευε ότι «το απολίθωμα του ΚΚΕ είναι ένα απολίθωμα που κινείται» και έτσι με αφορμή τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία δέχθηκε να συνεργαστεί μαζί του στις ευρωεκλογές (1999).
Ο Μήτσος Κωστόπουλος, προτού διαγραφεί από το κόμμα, θα καταφερθεί κατά των «τροφίμων διαφόρων παραθρησκευτικών οργανώσεων και σκοτεινών “δικτύων”», αλλά ο Περισσός θα συμπεριλάβει εκ νέου στα ψηφοδέλτιά του τον κ. Ζουράρι στις βουλευτικές εκλογές (2000). Αντί αυτού εξελέγη στην Α’ Θεσσαλονίκης ο «κομματικός» Γιώργος Χουρμουζιάδης, ενώ εκείνος δυσαρεστήθηκε: «Κατέκτησα υπέρ του ΚΚΕ τη μοναδική του έδρα, που μόνο του, ως μόνο, είχε χάσει» θα δηλώσει με πικρία. «Είναι δικαίωμα του καθενός να “διατίθεται” όπως του γουστάρει» θα σχολιάσει ο Περισσός, βάζοντας τέλος στην «ανάρμοστη» σχέση που συνήψε μαζί του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
