Ένα ακόμα πολυνομοσχέδιο εκατοντάδων σελίδων και άρθρων πέρασε από την ελληνική Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες. Έχουμε χάσει πλέον το μέτρημα πόσες χιλιάδες σελίδες νομοσχεδίων έχουν ψηφιστεί, προκειμένου να υλοποιηθούν συμφωνίες και ρυθμίσεις που έχουν απαιτήσει οι δανειστές, μήπως και καταφέρουμε κάποια στιγμή να γίνουμε ένα κανονικό κράτος.
Μόνο που τα μνημόνια και τα πολυνομοσχέδια έρχονται και παρέρχονται αλλά η κανονικότητα, παρά τα κάποια βήματα που έχουν γίνει, αργεί ακόμα. Κι αυτό γιατί τα περισσότερα μέτρα είναι αποτέλεσμα εξωτερικού καταναγκασμού και όχι μιας συνειδητής δικής μας επιλογής. Δεν είναι τυχαίο ότι παρόλο που όλες σχεδόν οι μνημονιακές κυβερνήσεις τόνιζαν την ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου από την κρίση, αυτό ουδέποτε υλοποιήθηκε.
Ένα διαρκές έλλειμμα κατανόησης των αναγκών και των προκλήσεων που έχουμε μπροστά μας εμπόδιζε και συνεχίζει να εμποδίζει την ανάληψη πρωτοβουλιών,που θα υπερβαίνουν τους εξωτερικούς καταναγκασμούς και θα διαμορφώνουν μια εθνική στρατηγική ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας. Αποσπασματικά μέτρα, μικροκομματικές σκοπιμότητες και ιδεοληψίες μας κρατούν δέσμιους σε ένα περιβάλλον στασιμότητας, με βαρύτατο κόστος .
Εχουμε πληρώσει και όπως φαίνεται θα εξακολουθήσουμε για πολύ καιρό ακόμα, να πληρώνουμε πανάκριβα την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αρθεί στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων και να ξεπεράσει οριστικά τις παθογένειες του παρελθόντος. Δεν είναι τυχαίο που είμαστε η μοναδική χώρα που μπήκε σε πρόγραμμα επιτήρησης και εξακολουθούμε ακόμα να βρισκόμαστε.
Σε όλες τις άλλες χώρες υπήρξε ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης που επέτρεψε να γίνουν γρήγορα μεταρρυθμίσεις και αλλαγές με πολιτικό κόστος, που δεν εκτραχύνθηκε όμως σε αδιέξοδες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Εδώ επιμένουμε ακόμα και σήμερα, σε ένα πολωτικό συγκρουσιακό κλίμα, που εμποδίζει και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και την κοινωνία να αντιληφθεί τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητα τους.
Με προεξάρχουσα την κυβερνητική πλειοψηφία που μονίμως αναζητεί ή κατασκευάζει εχθρούς προκειμένου να συγκαλύψει τις αλλεπάλληλες μεταστροφές της. Παρά το success story που επιχειρεί να παρουσιάσει όμως, τα όρια αντοχής της κοινωνίας εξαντλούνται με γοργούς ρυθμούς.
Αν πράγματι επιδιώκει τον περιορισμό της αυστηρής επιτήρησης, γιατί η επιτήρηση θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα, οφείλει το κυβερνητικό επιτελείο να προτάσσει το γενικότερο συμφέρον της χώρας και όχι τις συγκυριακές εκλογικές σκοπιμότητες. Διαφορετικά πολύ γρήγορα θα βρεθούμε μπροστά σε νέες οδυνηρές καταστάσεις.
ΤΟ ΒΗΜΑ
