Χάνουν και το τελευταίο αριστερό «φύλλο συκής»

Ο Αλέξης Τσίπρας και μερικοί ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να δηλώνουν αριστεροί. Λίγες ημέρες πριν από τη συμπλήρωση του τρίτου χρόνου τους στη διακυβέρνηση της χώρας, αποχαιρετούν όμως οριστικά, μαζί με τις «αυταπάτες» τους, και πολλά από τα συστατικά στοιχεία της ταυτότητας που τόσο θέλουν να υπερασπίζονται.

Η οριστική απομάκρυνση του Πρωθυπουργού και της ομάδας των συνεργατών του από τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς, τις οποίες επιμένουν πάντως να επικαλούνται, φανερώνεται πλέον σχεδόν σε κάθε κυβερνητική και κομματική πράξη ή… παράλειψη.

Η διαδικασία αυτή δεν έχει εκφάνσεις μόνο πολιτικές και οικονομικές. Τους τελευταίους μήνες εκδηλώνεται και στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημά» του. Και η έκπτωση στο θέμα των δικαιωμάτων είναι το κυρίαρχο αποδεικτικό στοιχείο για το ότι δεν πρόκειται για μια συνολική στροφή στον ρεαλισμό, ούτε για μια δήθεν σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μια άνευ όρων παράδοση στον κυνισμό της καρέκλας.

Με την ψήφιση του μνημονιακού πολυνομοσχεδίου την ερχόμενη Δευτέρα στη Βουλή, ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του χάνουν και την τελευταία επίφαση αριστεροσύνης. Τα κροκοδείλια δάκρυα των βουλευτών, π.χ., για την κατ’ ουσίαν κατάργηση της απεργίας μπορεί να δείχνουν μια κάποια αγωνία, όμως λίγοι πλέον στο ακροατήριό τους πείθονται από την πάγια τακτική με την οποία όλα ψηφίζονται στο τέλος.

Οσο κι αν τους θλίβει το μέτρο, όπως και όλα τα προηγούμενα, οι ομολογίες ακόμα και των στελεχών της δήθεν αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικές: «Δεν πρόκειται να δημιουργηθεί πρόβλημα στην κυβέρνηση ώστε να πέσει» αναφέρουν όλοι, καθιστώντας έτσι κάθε επιφύλαξη ή ένστασή τους άκυρη και περιττή.

Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται πλέον σε ένα άλλο πεδίο, το οποίο μοιάζει να μην είχε υπολογίσει. Ολο το προηγούμενο διάστημα ο κ. Τσίπρας και οι ιθύνοντες του κόμματος είχαν την προσοχή τους στραμμένη στα δεξιά τους και στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, το ΠαΣοΚ ή τη ΔΗΣΥ και σήμερα με το Κίνημα Αλλαγής. Υπό αυτές τις συνθήκες, λίγες φορές ανησύχησαν όταν τους ασκήθηκε κριτική εκ δεξιών για αναξιοπιστία ή ψευδολογία. Αλλωστε επικαλούνταν πολύ συχνά την απουσία αντίδρασης και μαζικών διαδηλώσεων, προκειμένου να υποστηρίξουν ότι όλα βαίνουν καλώς. Στο πλαίσιο αυτό ο Πρωθυπουργός έλεγε το Πάσχα το περιβόητο «Σιγά, ρε παιδιά! Εγώ κυκλοφόρησα, βγήκα έξω, είδα τη μεγαλύτερη έξοδο των τελευταίων επτά ετών» και το καλοκαίρι ότι βλέπει γύρω του μόνο χαμογελαστά πρόσωπα…

Πλέον, το πρόσωπο του ιδίου και των συνεργατών του δεν είναι τόσο χαμογελαστό. Οι αντιδράσεις, που ισχυριζόταν ότι απουσιάζουν, πληθαίνουν και ενδεχομένως να διογκώνονται. Μπορεί να το ομολογήσει αυτό η υπουργός Εργασίας Εφη Αχτσιόγλου, η οποία δέχθηκε την εισβολή των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο γραφείο της την προηγούμενη εβδομάδα, με εμφανή την αδυναμία αντιπαράθεσης μαζί τους.

Ενα από τα μεγάλα προβλήματα για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο είναι ακριβώς αυτό, το οποίο δεν είχε υπολογίσει ή πάντως είχε υποβαθμίσει: η διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου στα αριστερά του. Το μέτωπο αυτό είναι οργανωμένο και δυναμικό, και απαντήσεις στα όσα καταμαρτυρούνται από αυτό δεν διαθέτει ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε το κόμμα του.

Με προεξάρχουσες δυνάμεις το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, οι αντιδράσεις κατά της κυβέρνησης είναι πλέον ενορχηστρωμένες και μαχητικές. Την ίδια στιγμή σε πεδία όπως αυτό των πλειστηριασμών οι πρώην «σύντροφοι» φαίνεται πως είναι αποφασισμένοι για όλα. Είτε πρόκειται για τη ΛΑΕ του Π. Λαφαζάνη και την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου είτε για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες συγγενείς ομάδες, το αριστερό μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα φαινόμενα της περιόδου.

Οι συνέπειες των κινητοποιήσεων αυτών στο εκλογικό αποτέλεσμα είναι άγνωστες αυτή τη στιγμή, όμως ορατή είναι η επίδρασή τους σε ό,τι αφορά τη φθορά της κυβέρνησης και τη δυνατότητά της να επικαλεστεί οτιδήποτε «αριστερό» και «δίκαιο».

Η αποκαλυπτική υποχώρηση για τους «οκτώ»

Τα πλήρη αποκαλυπτήρια του ηθικού… μειονεκτήματος της κυβέρνησης έγιναν με τους χειρισμούς της στο θέμα των οκτώ τούρκων φυγάδων αξιωματικών. Ο Αλέξης Τσίπρας ουδέποτε διέψευσε ότι δεσμεύθηκε προσωπικώς στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για την παράδοση ή έκδοση των «οκτώ», οι οποίοι κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. Και η κυβέρνηση με μεθοδεύσεις και τεχνάσματα έχει πλέον υιοθετήσει την τουρκική θέση ότι πρόκειται για πραξικοπηματίες, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις νομικών και πολιτικών κύκλων.

Τη «βρώμικη δουλειά» φαίνεται πως έχει αναλάβει σε αυτή τη φάση ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Ι. Μουζάλας. Κατέθεσε την αίτηση για την ακύρωση του ασύλου που είχε απονεμηθεί την προηγούμενη εβδομάδα στον λοχαγό Σουλεϊμάν Οζκαϊνακτζί, ενώ δήλωσε και ότι υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις πως οι «οκτώ» συμμετείχαν στο αποτυχημένο πραξικόπημα του περυσινού Ιουλίου.

Κάποια πρόβλεψη για την τύχη των αξιωματικών δεν είναι δυνατή αυτή τη στιγμή, με δεδομένες τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και άγνωστες τις πραγματικές δεσμεύσεις της προς την Αγκυρα.

Ιδιαίτερη εντύπωση έχει προκαλέσει όμως η σιγή ασυρμάτου από τους κατά κανόνα ιδιαίτερα μαχητικούς παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ όποτε θίγονται ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αναφορές του κ. Μουζάλα ήταν αναληθείς, καθώς μια απόφαση του Αρείου Πάγου περί της μη εκδόσεως των «οκτώ» και μια της αρμόδιας επιτροπής με την οποία χορηγήθηκε άσυλο στον Οζκαϊνακτζί καταλήγουν στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστήριξε ο υπουργός: δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι «οκτώ» συμμετείχαν στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν.
Κανένας όμως από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέδρασε.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ιδιαίτερη εντύπωση έχει προκαλέσει η σιωπή των κομματικών στελεχών, του Τμήματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και όλων εκείνων οι οποίοι για άλλα ζητήματα (από της Ηριάννας ως των οροθετικών γυναικών) εξέδιδαν οργισμένες ανακοινώσεις ή διοργάνωναν συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, ομιλίες, συναυλίες κ.λπ.
Η σιωπή αυτή και του οργανωμένου κόμματος έχει μέχρι στιγμής εκληφθεί ως σαφής ένδειξη της απολύτου υποταγής όλων στις σκοπιμότητες της εξουσίας.

Την ίδια στιγμή όμως η συγκεκριμένη υπόθεση έχει απογοητεύσει μια μεγάλη μερίδα οπαδών της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, η οποία πάντοτε ήθελε να πιστεύει ότι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένα προνομιακό για εκείνη πεδίο…