Πριν από μερικούς μήνες, αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές, τότε που όλοι μιλούσαν για τον τρικολόρ συνασπισμό με το προσωνύμιο Τζαμάικα, ένας από τους φερέλπιδες της ελληνικής πολιτικής μάς επισήμανε με νόημα «μην το δένετε κόμπο, μη βγάζετε από τον χάρτη το SPD, μην αποκλείετε την εκδοχή του μεγάλου συνασπισμού, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη».
Και όταν τον ρωτήσαμε απορημένοι «πώς το λέτε αυτό, όλα τα στοιχεία και οι πληροφορίες άλλα δείχνουν», επέμεινε ότι «είναι μεγάλη χώρα η Γερμανία», για να προσθέσει αμέσως μετά ότι «το γεωπολιτικό πλεονέκτημα που απέκτησε στα χρόνια της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης είναι τόσο ισχυρό που δεν πρόκειται να το εγκαταλείψει για χάρη ορισμένων ανεγκέφαλων». «Η αστική γερμανική τάξη –μας εξήγησε –είναι απόλυτα συνειδητοποιημένη, το διακύβευμα για τους Γερμανούς είναι πολύ μεγάλο και δεν πρόκειται να αφήσουν τη γερμανική υπεροχή και ηγεμονία στην Ευρώπη να χαθούν επειδή κάποιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τις δυναμικές του κόσμου και αιφνιδιάζονται από το αναπόφευκτο μεταναστευτικό ρεύμα που προέκυψε μετά τον αιματηρό πόλεμο της Συρίας».
«Θα δείτε –συνέχισε –ότι στο τέλος οι Γερμανοί θα οδηγηθούν ξανά σε μεγάλο συνασπισμό μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, τον μόνο ικανό να διασφαλίσει τη συνέχεια της ευρωπαϊκής ενοποίησης και τη διατήρηση των γερμανικών οικονομικών επιτευγμάτων και των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων πρώτα στα χρόνια του Σρέντερ και αργότερα κατά τη μακρά θητεία της Μέρκελ».
Η συνέχεια δικαίωσε απολύτως τις προγνώσεις του. Η «Τζαμάικα» χάθηκε στις αντιμεταναστευτικές εμμονές των Φιλελευθέρων, το SPD πιέστηκε εκ των συνθηκών αναιρώντας την αρχική άρνησή του και οι Χριστιανοδημοκράτες λείαναν φόβους και αναστολές και προσήλθαν στις διαπραγματεύσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες χωρίς προαπαιτούμενα. Μόλις την περασμένη Παρασκευή αναγγέλθηκε το προσύμφωνο συνεργασίας των δύο πλευρών, στη βάση του οποίου θα καθοριστεί στις λεπτομέρειές του το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού.
Είναι αυτό ένα μάθημα πολιτικού πολιτισμού, μια κατάκτηση της κεντροευρωπαϊκής δημοκρατικής λειτουργίας, που επιτρέπει στις πολιτικές δυνάμεις να ξεχωρίζουν τα μείζονα από τα ελάσσονα και να συντονίζονται με το εθνικό συμφέρον παρά με το στενό κομματικό.
Η επιλογή του Βερολίνου πόρρω απέχει από τα συμβαίνοντα στην Αθήνα, όπου αντί των συναινέσεων οι πολιτικές δυνάμεις επιδίδονται σε αγώνες άγονους και αναλίσκονται στην εξεύρεση διαφορών και στην κατασκευή εχθρών, προκειμένου να συντηρήσουν κόμματα και πρόσωπα που δεν θα είχαν καμία τύχη σε ένα υποτυπωδώς ορθολογικό πολιτικό περιβάλλον.
Είναι αυτή δυστυχώς η καθυστέρησή μας την οποία πληρώνει αενάως διπλά και τριπλά ο ελληνικός λαός.
Ολα τα προηγούμενα χρόνια η κρίση παρατάθηκε και συνεχίζει να παρατείνεται επειδή ακριβώς οι πολιτικές δυνάμεις είναι κατά βάση καθυστερημένες και εξ αυτού του λόγου αναποτελεσματικές, ανεπαρκείς, στοιχεία που τις καθιστούν απλώς εκδικητικές και καταστροφικές.
Είναι καιρός όμως να αλλάξουν. Και αν δεν μπορούν, θα τους αλλάξει ο λαός. Ο χρόνος τους τελείωσε…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
