Μίρκα Παπακωνσταντίνου: «Ο καλός ηθοποιός πρέπει να έχει αγωνία»

Είναι απόλαυση να συνομιλείς με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Γιατί και στην κουβέντα είναι το ίδιο γενναιόδωρη, χαριτωμένη και πληθωρική όπως είναι ως ηθοποιός στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Η αμεσότητά της και η οξυδερκής ματιά της, διανθισμένες με το γλυκόπικρο χιούμορ της, μετατρέπουν κάθε συζήτηση σε ένα one woman show που δεν θέλεις να τελειώσει. Αυτό ακόμα και αν η πρωταγωνίστρια του σόου καταφθάνει στον χώρο της παράστασης –εν προκειμένω της συνέντευξης –εκνευρισμένη, κουρασμένη και καταταλαιπωρημένη από την προσπάθεια να τα προφτάσει όλα, σε μια Αθήνα «μποτιλιαρισμένη» και αφιλόξενη «ακόμα και για τους κατοίκους της, βρε παιδί! Ακόμα και εγώ που είμαι βέρα Αθηναία και Παγκρατιώτισσα, που την αγαπάω την πόλη και που όλα αυτά τα χρόνια την έχω συνηθίσει, ε, κάποια στιγμή παθαίνω κρίση!».

«Βεβαίως και χρειάζεται υπομονή, και την έχουμε αυτή την υπομονή, ως ένα σημείο όμως. Για όνομα του Θεού, στη δουλειά μας θέλουμε να πάμε! Θα μου πεις «την υγειά μας να ‘χουμε» και κάποια στιγμή, αργά ή… πολύ αργότερα, θα φτάσουμε στη δουλειά μας. Κακά τα ψέματα όμως, με όλες αυτές τις ταλαιπωρίες κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως δεν την έχεις ούτε αυτή! Η πόλη σε αρρωσταίνει. Κάθε λίγο και λιγάκι αισθάνεσαι… ένα τανκ να περνάει από πάνω σου!».

«Το να αισθάνεσαι δημιουργικός πάντα βοηθάει, πράγματι, λειτουργεί ως εκτόνωση».

«Είδατε; Ξεκίνησε από το πουθενά, σχεδόν αθόρυβα, και άρχισε να ακούγεται, να αρέσει».

«Οχι πάντα. Εγώ όταν δέχτηκα την πρόταση για τη σειρά του Alpha το έκανα επειδή είχε ήδη κλείσει η Ρένια Λουιζίδου, γιατί τη γνωρίζω χρόνια, την εκτιμώ, είναι φίλη μου. Μου τηλεφώνησε και εκείνη, και μεταξύ σοβαρού και αστείου μού είπε: «Μην τυχόν και δεν κλείσεις!». Είδα το σενάριο που αφορά δύο οικογένειες. Με βόλευε: τις μισές μέρες θα έκανε γύρισμα η μια οικογένεια, τις άλλες μισές η άλλη, ώστε να έχω άνεση χρόνου, και δέχτηκα. Εδώ την πάτησα, γιατί οι οικογένειες μπλέχτηκαν, μπλέχτηκαν και τα γυρίσματα… Και κάθε γυρισματάκι διαρκεί ένα δεκαωράκι!».

«Ερχονται και μου λένε «τυχερή, ωραία περνάτε!». Μωρέ, ωραία περνάμε, αλλά γινόμαστε και κουρέλια! Ξέρετε τι είναι να είσαι στο στούντιο από τις 7.30 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα και μετά να πηγαίνεις για παραστασούλα; Αυτό το «συνολάκι» δεν φοριέται εύκολα».

«Είστε αμείλικτος». (γελάει)

«Φυσικά και κάνεις τις επιλογές σου, την ίδια όμως στιγμή κάνεις δύο δουλειές για να ζήσεις, όχι επειδή είσαι βιτσιόζος. Ευτυχώς στην περίπτωσή μου αυτό που κάνω είναι και λίγο… ευ ζην. Αναφέρομαι στην απόλαυση που μου δίνει η δουλειά μου, δεν εννοώ τα χρήματα».

«Και είναι πολύ λιγότερα και η Εφορία είναι πολύ περισσότερη. Είσαι πάντα στριμωγμένος. Αλλάξανε δραματικά οι καιροί!».

«Πολλά πράγματα. Είναι μια δουλειά με συμπαθητικό σενάριο, με αξιόλογους σκηνοθέτες, με καλούς ηθοποιούς, καλούς συναδέλφους. Ο Παύλος Ορκόπουλος είναι υπέροχος συνεργάτης, η Βάσω η Λασκαράκη, η Ιωάννα Ασημακοπούλου, τα αγόρια –και τα τρία, και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης και ο Ευθύμης Ζησάκης και ο Ηλίας Μελέτης –είναι παιδιά με ταλέντο, λαμπερά παιδιά που νομίζω ότι θα έχουν ένα πολύ σημαντικό αύριο. Στην «απέναντι» οικογένεια είναι ο Γιώργος Γιαννόπουλος και η Ρένια. Χαίρομαι να βρίσκομαι μαζί τους στο στούντιο. Δεν λέω πως κάνουμε αρχαία τραγωδία, κάνουμε όμως μια σειρά ευπρόσωπη, με οικογενειακό, γλυκό, ανθρώπινο χιούμορ και με ωραίους χαρακτήρες».

«Η αλήθεια είναι πως η ηρωίδα που υποδύομαι είναι λίγο «τσιμπημένη», εμένα όμως αυτοί οι χαρακτήρες με ενδιαφέρουν, οι ελαφρώς ως και πολύ «τσιμπημένοι». Ειδικά αυτή η γυναίκα μού αρέσει ιδιαιτέρως, γιατί ενώ έχει τις τρέλες της ξέρει και να αγαπάει τους δικούς της. Διαθέτει, επίσης, χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Σας είπα, την απολαμβάνω αυτή τη δουλειά».

«Οταν έκανα τη γιαγιά στη «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη που σκηνοθέτησε τόσο ωραία ο Σταμάτης Φασουλής, έλεγα στον Σταμάτη πως είμαι υπερήφανη όχι για εμένα που κάνω έναν ρόλο, αλλά επειδή είμαι μέρος μιας παράστασης με τόσο καλούς ηθοποιούς. Το ίδιο νιώθω και για «Το σόι σου»».

«Οχι. Απλώς έκανα κάποιες σειρές που άρεσαν, όχι πάντα όταν πρωτοπροβλήθηκαν αλλά και στις επαναλήψεις τους. Ας πούμε. «Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη» του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου έχουν γίνει σχεδόν καλτ. Επίσης η ταινία «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου κάθε φορά που προβάλλεται στην τηλεόραση χαλάει κόσμο, παραγγέλνουν πίτσες και κάθονται να την ξαναδούν».

«…και την ίδια πάνω-κάτω χρονιά που έπαιξα τον Λέλο έπαιξα και το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» στο θέατρο. Ξέρω πού το πάτε».

«Μου αρέσει να πατάω σε άκρα. Μου ανοίγουν δρόμους, όχι για να αποδείξω σε κανέναν κάτι, αλλά γιατί το έχω ανάγκη. Ποτέ δεν προχώρησα στη ζωή μου και στη δουλειά μου με ασφάλεια, υπήρξα τολμηρή σε επιλογές και σε αποφάσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μου βγήκαν πάντα σε καλό. Επαιξα επιθεωρήσεις, δράματα, κωμωδίες, κομεντί, σχεδόν τα πάντα. Μερικά από τα ωραιότερα πράγματα που έκανα είχαν το στοιχείο του ρίσκου γιατί δεν ήταν έργα στα οποία πιθανώς περίμενε να με δει ο κόσμος, αναφέρομαι π.χ. στο «Χορεύοντας στη σιωπή» του Κασόνα και στην «Ισμήνη» του Ρίτσου που έκανα με τον Νίκο Καραγεώργο. Μου αρέσει να τολμώ διαφορετικά πράγματα».

«Δύσκολος, γιατί δεν είχα προσεγγίσει ξανά χαρακτήρα με τόση λιτότητα. Ηταν επιλογή και του Σταμάτη αυτός ο τρόπος ερμηνείας, με οδήγησε και τον οδήγησα. Ημουν ανήσυχη γιατί φοβόμουν μη βγει όλο αυτό πολύ γραφικό. Υπήρχαν θεατές που αυτή η Μίρκα τούς ξένισε, εμένα όμως μου αρέσει να βουτάω έτσι, στα δύσκολα, αυτή είναι η δική μου κολυμπήθρα από την οποία βγαίνω ανανεωμένη. Μπορεί και να μην πετύχω. Δεν λειτουργεί πάντα το πείραμα, και όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνει η αγωνία. Αυτό που λέω ακούγεται ως μετριοπάθεια, είναι όμως καθαρά εγωιστικό, μιλάει ο εγωισμός του ηθοποιού».

«Δηλαδή μεγαλώνοντας βάζεις εσύ τον πήχη ψηλά και δεν επιτρέπεις τα λάθη. Γίνεσαι πιο απαιτητική. Πρέπει οπωσδήποτε να είσαι καλύτερη. Εχεις, επομένως, μεγαλύτερη αγωνία. Ο καλός ηθοποιός πρέπει να έχει αγωνία… Ομως, από την άλλη, αγωνία έχουμε όλοι, δεν είναι προνόμιο των ηθοποιών. Και όχι, δεν είμαι τρελή, θα προτιμούσα να είχα λιγότερο άγχος και λιγότερο τρακ».

«Μήπως αυξάνονται; Μεγαλώνοντας αντιμετωπίζεις με άλλο βάρος και άλλη ευθύνη τα πάντα. Εσείς γράφετε με την ίδια άνεση, με την ίδια φόρα και με την ίδια, επιτρέψτε μου, έπαρση που γράφατε όταν ξεκινούσατε;».

«Μια από τα ίδια. Οσο μεγαλώνεις, αρχίζεις να τα περνάς όλα από κρησάρα, σου κόβεται η φόρα. Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του. Αν και εκείνο που έχεις κυρίως να αντιμετωπίσεις είναι η κούραση, η απώλεια δυνάμεων».

«Ξεκινώ για το γύρισμα νιώθοντας πτώμα, μέσα στην γκρίνια, και μια φίλη μού λέει «δεν σε φοβάμαι, σε πέντε λεπτά θα είσαι μια χαρά». Αλήθεια είναι. Η δουλειά μού δίνει ενέργεια. Δεν σας κρύβω πως περισσότερο από το γήρας του σώματος με απασχολεί το μυαλό. Αυτό φοβάμαι μην κλατάρει».

«Να αποσυρθώ πού, στο ράντσο μου; Δεν έχω ράντσο. Και δεν έχω και τέτοια όνειρα. Νομίζω πως αυτό θα έρθει φυσιολογικά. Θα εξαρτηθεί από την προσφορά και από τη ζήτηση, δεν ξέρω ως πότε θα μου προτείνουν συνεργασίες. Θα εξαρτηθεί και από τις δυνάμεις μου. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι μια χαρά, άλογο κούρσας παρά τα χρόνια μου. Ετσι είμαστε εμείς οι ηθοποιοί, ταγμένοι στον αγώνα: άλογα κούρσας που τρέχουμε όχι για την πρωτιά, τρέχουμε γενικώς».

«Η ηθοποιία είναι η ψυχοθεραπεία μου»

Θέατρο, τώρα που ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις της «Νίκης», δεν κάνετε συνειδητά;
«Εντελώς συνειδητά. Κάτι σχεδιάζω για μετά το Πάσχα μάλλον, αλλά με πιάνει τρέλα όσο σκέφτομαι τον συνδυασμό προβών και παραστάσεων με τα γυρίσματα. Είπαμε, αντέχω ακόμα, ας μην τον παρακάνω όμως!».

Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχει γίνει απωθημένο, που θα θέλατε να ερμηνεύσετε;
«Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ρόλους, ούτε όταν ήμουν νέα. Πάντα ονειρευόμουν παραστάσεις και συνεργασίες. Και πάλι όχι λόγω μετριοπάθειας, αλλά επειδή μια καλή παράσταση σου πιστώνεται, σε σπρώχνει να προχωρήσεις μπροστά, να κάνεις ένα ακόμα βήμα στη διαδικασία της εξέλιξης. Ολα τα άλλα… Πήγε, λένε, η τάδε πολύ νέα στην Επίδαυρο, ενώ εσύ άργησες ή δεν πήγες ποτέ. Εμένα δεν με νοιάζει πότε πήγε, με νοιάζει αν «τα είπε». Δεν αρκεί να έχεις βάλει ρόλους στο βιογραφικό σου, πρέπει να τους έχεις κάνει κιόλας. Εννοώ να τους έχεις ερμηνεύσει, όχι να έχεις περάσει ξώφαλτσα, ανέτοιμη ακόμα, μόνο και μόνο για να λες πως τους έκανες».

Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα;
«Μου αρέσει, για να το ξοδεύω, να ζω άνετα και να κάνω πράγματα που αγαπώ. Ομως, αυτή τη δουλειά αν την κάνεις μόνο για το χρήμα, δεν περνάς καλά. Και επειδή εγώ θέλω να περνώ καλά, δεν στοχεύω αποκλειστικά στο παχυλό μεροκάματο. Δεν κατηγορώ κανέναν, ξέρω πως είναι άλλες οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου, επίσης κάνουμε μια δουλειά που δημιουργεί τεράστια οικονομική αβεβαιότητα, αλλά το δικό μου Νο 1 κριτήριο για να επιλέξω δεν είναι το χρήμα».

Πώς αντιλαμβάνεστε το επάγγελμα του ηθοποιού;
«Ως τη χαρά της συνεργασίας και της δημιουργίας, είναι η ψυχοθεραπεία μου. Παίζοντας αποβάλλω οργή και θυμό, ξεφεύγω από την καθημερινή μιζέρια. Εχω περάσει στη σκηνή και στα στούντιο χωρισμούς, αρρώστιες των δικών μου και αρρώστιες δικές μου, θανάτους… Βλέπετε, λόγω ηλικίας διαθέτω ευρεία γκάμα όλων αυτών τω καταστάσεων που φέρνει η παλιοζωή. Αυτές όμως τις καταστάσεις μπόρεσα να τις αντιμετωπίσω καλύτερα επειδή έπαιζα. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν πως ακόμα και αν έχεις την οικονομική άνεση δεν είναι ωραίο να κάθεσαι στο σπίτι σου. Θέλω δράση!».