Με ένα νομοσχέδιο – ποταμό 1400 σελίδων με δεκάδες άρθρα για σοβαρά και λιγότερα σοβαρά θέματα η κυβέρνηση επιχειρεί να συμμορφωθεί, έστω και την τελευταία στιγμή, με όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές μας. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι οι βουλευτές που θα συζητήσουν και στη συνέχεια θα κληθούν να ψηφίσουν το πολυ – νομοσχέδιο, ελάχιστη για να μην πούμε μηδαμινή ιδέα, έχουν για το τι σημαίνουν, τι συνεπάγονται οι ρυθμίσεις που καλούνται να επικυρώσουν.
Πέρα όμως από τη δεδομένη υποβάθμιση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, για πολλοστή φορά μάλιστα, αυτό που έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία είναι τρέχουμε μονίμως ασθμαίνοντας για να επικυρώσουμε κάποιες μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται έξωθεν. Οι περισσότερες νομοθετικές πρωτοβουλίες των τελευταίων χρόνων, δεν ήταν αποτέλεσμα εγχώριου κυβερνητικού σχεδιασμού, αλλά αποτέλεσμα των εξαντλητικών διαπραγματεύσεων και επιλογών της τρόικας.
Αποτέλεσμα να βλέπουμε υπουργούς να ψελλίζουν ότι το ένα ή το άλλο μέτρο δεν ήταν δική μας επιλογή, αλλά αναγκαστήκαμε να το πάρουμε γιατί μας πίεζαν. ..Ισχυρίζονται μάλιστα με περισσή υποκρισία ότι ευτυχώς, μετά από … σκληρές διαπραγματεύσεις, καταφέραμε να μειώσουμε τις επιπτώσεις στη μία ή την άλλη κοινωνική ομάδα.
Ωστόσο παρά τους καταναγκασμούς που υφίστανται – και τους οποίους βέβαια άλλοι πληρώνουν – επαίρονται ότι με τα μέτρα αυτά τελειώνει το μαρτύριο μας και επιτέλους από εδώ και πέρα θα αποφασίζουμε μόνοι μας. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό απέχει πόρρω από την πραγματικότητα, η ουσία είναι ότι τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να παρουσιάσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, μια συγκροτημένη και δομημένη προσπάθεια για να αλλάξουμε τις παθογένειες που μας έφεραν ως εδώ.
Δυστυχώς δεν ελπίζουμε ότι μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα μεταμορφωθεί ξαφνικά η αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πλειοψηφίας ή θα υπάρξει ένα ελάχιστο πλαίσιο πολιτικής συνεννόησης που θα επιτρέψει να διαμορφωθεί μια πολιτική με συνέχεια και συνέπεια, όπως έχει ανάγκη η χώρα.
Παρά τις οδυνηρές εμπειρίες οκτώ και πλέον χρόνων κρίσης ,το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος εξακολουθεί να διαπνέεται από τις αντιλήψεις – και τις παθογένειες – που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Τα μνημόνια λοιπόν μπορεί να τελειώσουν, αφού μας βαρέθηκαν και οι ευρωπαίοι, αλλά τα προβλήματα που μας ταλανίζουν θα συνεχίσουν να κάνουν τη ζωή μας δύσκολη…
ΤΟ ΒΗΜΑ
