Λες και ήταν χθες! Ο χρόνος περνάει από μπρος μας με ταχύτητα πυραύλου. Δεν προλαβαίνουμε να τον δούμε και να κάνουμε τις εκτιμήσεις μας και αυτός χάνεται από τα μάτια μας. Αλλά σε λίγο θα γιορτάσουμε-ούτως ειπείν- τη συμπλήρωση μιας αριστερής τριετίας. (25/1/2015 έως 25/1/2018). Θα πανηγυρίσουμε-τρόπος του λέγειν- γιατί, κακά είναι τα ψέματα ο λαός αισθάνεται οδυνηρά προδομένος, πικραμένος, απογοητευμένος και αγανακτισμένος. Του είχαν τάξει τόσο πολλά, αλλά εκείνος έχασε και τα λιγοστά που είχε. Τι απέγιναν όλα αυτά που χάθηκαν; Θα ανακτηθούν ποτέ; Καθαρά ρητορική ερώτηση.
«Αντιαριστερισμός»
Προς το παρόν εκείνο που βλέπεις είναι ένα μίσος για την Αριστερά, μίσος απύθμενο. Σε ένα πρόσφατο άρθρο μου εις το ηλεκτρονικό «Βήμα» διάβασα σχόλια αναγνωστών:
1. Η Αριστερά δεν είναι ιδεολογία, είναι ψυχική νόσος
2. Απέραντη περιφρόνηση και βαθύτατη αηδία… Αισθάνομαι για οτιδήποτε αριστερό και για οποιονδήποτε αριστερό. Για τον Τσίπρα τα αισθήματα αυτά είναι υψωμένα εις τη νιοστή δύναμη
Η Αριστερά είναι ψυχοπαθής. Οι Αριστεροί αντικείμενα μίσους. Η Δεξιά είναι υγιέστατη και το απέδειξε με ποικίλους τρόπους στη μακρόχρονη περίοδο που κυβέρνησε τη χώρα.
Αναρωτήθηκα όμως μήπως υπήρχε κάποια λογική βάση στην έκφραση αυτής της εμπάθειας και βρήκα ότι όντως υπήρχε κάτι : σφάλματα ασύγγνωστα που μας έφεραν επί ξηρού ακμής εκείνον τον καυτό Ιούλιο του 2015. 5 Ιουλίου το μοιραίο δημοψήφισμα το μέγα ΟΧΙ που πρέπει να πανηγυρίζεται δεόντως, όπως το ΟΧΙ ενάντια στο φασισμό και 15 Ιουλίου το τιμωρητικό μάθημα, η μεγάλη ανατριχίλα. Η τραγωδία του κεφαλαιικού ελέγχου, όπου ο πολίτης δικαιούνταν να αποσύρει από τις οικονομίες του ένα ελάχιστο ποσό, λες και του παρείχαν επίδομα βοηθείας από τα δικά του τα λεφτά. Οι πιστωτές μάς έδιναν ένα καλό μάθημα .
Και ο λαός, όπως ήταν φυσικό, έστρεψε το μίσος του ενάντια στους κυβερνώντες γενικά και στον Τσίπρα ειδικότερα. Ηταν κάτι χωρίς προηγούμενο να χάνει στις δημοσκοπήσεις δημοφιλίας και καταλληλότητας ως πρωθυπουργού, ο Τσίπρας από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησής του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ μέχρι πρότινος υπήρξε ο νέος, πολλά υποσχόμενος πολιτικός άνδρας, που πολλοί τον θεωρούσαν ικανό να σώσει όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη ολόκληρη (!).
Ολες οι επενδύσεις στις φρούδες αυτές ελπίδες χάθηκαν μονομιάς. Εκείνοι που αναθεμάτισαν τον Τσίπρα ήταν κυρίως όσοι τον ψήφισαν περιστασιακά, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα καλές σχέσεις με την Αριστερά. Αυτοί που ένιωσαν ότι καταχράστηκε της εμπιστοσύνης τους. Ότι «τους έπιασε κορόιδο», κάτι που δε θα του συγχωρήσουν ποτέ και επιφυλάσσονται να το δείξουν στις ερχόμενες εκλογές καταψηφίζοντας τον με πρωτόγνωρο φανατισμό.
Μήπως έρχεται η «σωτηρία» μας;
Και τι θα μας προκύψει από αυτό; Μα δεν το ξέρουμε; Μια Δεξιά, το απόλυτο συνώνυμο της πλέον αποκρουστικής μορφής της διαφθοράς, της κομπίνας, της αρπαχτής, των απίστευτων σκανδάλων, του προκλητικότερου ημετερισμού, του πελατειακού κράτους που οι διαπρύσιοι κήρυκες τού αντιαριστερισμού καμώνονται πως δεν τα θυμούνται.
Αλλά αν αυτοί (Κεντροδεξιοί άμα τε και Κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ) υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες την ανομία και την λεηλασία του πλούτου της χώρας, οι πρώτη φορά Αριστερά δεν υστέρησαν και πολλές φορές ξεπέρασαν τους συνάδελφους και συναπατεώνες. Ο Δοκτοροπροφέσορας κ. Κατρούγκαλος λ.χ. φαίνεται, ως αντιπολίτευση (προ του 2015) να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την αδικία που έγινε εις βάρος του λαού, όπως γράφει σε άρθρο του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» («Η άποψή μου», «Η άλυτη αντίφαση») :
Ο θάνατος του εμποράκου είναι καθημερινός σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, ενώ κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα μπορέσει να σώσει το σπίτι του που τον κάνει νοικοκύρη και αυτή τη χρονιά
Όμως, μήπως περιγράφει την παρούσα συριζαϊκή κατάσταση πραγμάτων με αναντίρρητο ταλέντο μελλοντολόγου; Ποτέ το πρόβλημα των πλειστηριασμών δεν είχε την οξύτητα που έχει τώρα επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί από ποιους κινδυνεύει να μείνει ανέστιος τώρα ο δύστυχος πολίτης; Όχι από τη ΝΔ, βέβαια, αλλά από τους προστάτες των φτωχών και αδυνάτων. Από τους «λαοπρόβλητους» κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται ότι θα έθεταν ένα οριστικό τέρμα στη λιτότητα.
Κι όμως, αν η λιτότητα μας έχει γονατίσει, αν η φτώχεια μας έχει ρημάξει, εν τούτοις πολλοί είναι εκείνοι –Ελληνες και ξένοι -που επιμένουν πως «κάτι γίνεται στη χώρα που ανθίζει η φαιδρά πορτοκαλέα». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ad nauseam ότι λύτρωσή μας έχει προκαθορισθεί για το μήνα Αύγουστο ενεστώτος έτους. Τέρμα τα μνημόνια, οι διασυρμοί, οι εποπτείες και η παρά φύσιν ασέλγεια σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας μας-από τους Γερμανούς κυρίως- και γενικά ότι όλα θα πάνε δεξιά.
Ποιος όμως θα αναστήσει αυτούς έβαλαν τέλος στη ζωή τους ως θύματα της οικονομικής λαίλαπας που σάρωσε την Ελάδα από το 2009; Ποιος θα δώσει τα σπίτια τους σε αυτούς που τα έχασαν; Ποιος θα ξανασηκώσει τα ρολά των ερειπωμένων καταστημάτων που χρόνια τώρα φέρουν επί μακρόν την ταμπέλα «Ενοικιάζεται». Ποιος, τέλος πάντων θα πει στον ξενιτεμένο ανθό της ελληνικής νεολαίας: Παιδιά, γυρίστε πίσω. Δουλειές υπάρχουν και σας περιμένουν!
Τα διεθνή δημοσκοπικά «εύσημα»
Αλλά αισίως ανακηρυχτήκαμε ως «ο πιο δυστυχισμένος λαός του κόσμου(με 2η τη Βόρεια Κορέα) από το εγνωσμένου κύρους Ινστιτούτο Γκάλοπ, όπως μας πληροφορεί το περιοδικό «economist»). Το ίδιο περιοδικό ( αναγνωρισμένης σοβαρότητας) μας γνωστοποιεί ότι η Ευρώπη πάει καλύτερα οικονομικά (συμπληρώνω: όχι όμως και πολιτικά αν ληφθεί υπόψη η άνθηση της φασίζουσας ακροδεξιάς σε ουκ ολίγες ευρωπαϊκές χώρες ) και ότι η μόνη χώρα που δεν έχει φθάσει ακόμα στο στάδιο της ανάκαμψης είναι η Ελλάδα που την έχουν αφήσει πίσω Πορτογαλία ακόμα και η πολύ δοκιμασθείσα Κύπρος.
Πότε όμως θα «ανακάμψουμε και μεις με το χρέος να φθάνει τα 180 (190;) του ΑΕΠ; Ως πότε θα ακούμε το αποκρουστικό κλισέ: «Η Ελλάδα βρίσκεται στο σωστό δρόμο (δουλική συμμόρφωση με το μνημόνιο και την εποπτεία). Αλλά έχει μακρύ δρόμο να διανύσει ακόμα».
Δεν νομίζει κανείς ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν δια μαγείας, αλλά μια διαγραφή του χρέους μπορεί να αναστυλώσει το ηθικό των Ελλήνων. Μπορεί να γίνει το σημείο εκκίνησης και η άρνηση της μοιρολατρίας και της απόγνωσης από τις οποίες κατατρύχεται τώρα ο Ελληνας. Οι Γερμανοί έχουν χρέος να φανούν γενναιόδωροι , όπως κάναμε εμείς το 1953 μαζί τους, σε μια περίοδο φτώχειας και κακομοιριάς μας, όχι όπως είναι σήμερα αυτοί, ακμαίοι, ισχυροί και αρπακτικοί, ως αριστίνδην και πλουτίνδην ανακηρυγμένα αφεντικά της Ευρώπης.
