Ο Εγκε Γκέραρντ, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα Ολλανδός και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ως Ευγένιος Γκεραρντάκης, υπήρξε μια προσωπικότητα που στιγμάτισε το ελληνικό ποδόσφαιρο και ειδικά την Κρήτη. Ο σπουδαίος ολλανδός προπονητής, που οδήγησε τον ΟΦΗ στον μοναδικό του τίτλο, το 1987, μένοντας στον πάγκο του για 15 χρόνια, δεν είναι πια κοντά μας.
Νικημένος από τα πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, βύθισε την Τρίτη στη θλίψη όλους τους φίλους του δημοφιλέστερου αθλήματος της χώρας μας, αλλά και όσους τον έζησαν από κοντά και είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Ο Νίκος Μαχλάς ήταν αναμφίβολα μεταξύ αυτών, αφού αποτελεί ποδοσφαιρικό «παιδί» του Γκέραρντ. Κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής», κάνοντας μια κατάθεση ψυχής και φέρνοντας στο μυαλό τις πιο ιδιαίτερες στιγμές με τον σπουδαίο ολλανδό τεχνικό.
Από τη γνωριμία τους και τις πρώτες συμβουλές του, όταν ακόμη ο Μαχλάς ήταν στις Ακαδημίες του ΟΦΗ, μέχρι το ντεμπούτο του στην ενδεκάδα της κρητικής ομάδας, τη μεταγραφή στην Ολλανδία και τον ρόλο του Γκέραρντ σε αυτήν, αλλά και τις μοναδικές στιγμές στο πρόσφατο φιλικό προς τιμήν του. Αναλυτικά όσα είπε στο «Βήμα της Κυριακής» ο Νίκος Μαχλάς:
Πότε έγινε η πρώτη γνωριμία σου με τον Ευγένιο Γκέραρντ;
«Ηταν όταν εγώ ακόμη βρισκόμουν στις Ακαδημίες του ΟΦΗ. Δεν είχα κλείσει ακόμη τα 16 χρόνια μου και ήρθε να δει κάποια παιχνίδια και προπονήσεις μας. Ηταν πολύ προσιτός και απλός άνθρωπος, και ήρθε μόνος του να μας συστηθεί. Εγώ, να πω την αλήθεια μου, είχα μεγάλο τρακ, αλλά με έκανε άμεσα να το ξεπεράσω. Από τότε η επαφή μας και η σχέση μας εξελίχθηκαν σε.. καθημερινότητα».
Τι ήταν αυτό που σου είχε κάνει εντύπωση σε εκείνον, αυτό που θα έλεγες πως τον ξεχώριζε ως άνθρωπο;
«Η ζεστασιά που έβγαζε. Ηταν ένας άνθρωπος που στόχευε πρώτα να είναι παιδαγωγός και μετά προπονητής. Με έκανε να νιώσω γρήγορα αυτοπεποίθηση, καθώς δεν ήταν απλό πράγμα για ένα μικρό παιδί, όπως ήμουν τότε, να ανεβαίνει στην πρώτη ομάδα του ΟΦΗ. Η οποία μάλιστα ήταν και κυπελλούχος. Ομως ο «Μίστερ» με έκανε να τα αφήσω όλα στην άκρη και άμεσα να ενταχθώ σε ένα απαιτητικό σύνολο».
Ποια ήταν η πρώτη συμβουλή που σου είχε δώσει, όντας προπονητής σου πλέον;
«Είχε διακρίνει από την αρχή πως ήμουν αρκετά χαμηλών τόνων ως χαρακτήρας και επικεντρώθηκε πολύ στο να μου φτιάξει την ψυχολογία. Θυμάμαι πως συνεχώς μου έλεγε πόσο με πιστεύει και πως αν συνεχίσω να δουλεύω όπως έκανα, τα πράγματα για μένα θα εξελίσσονταν ιδανικά στο μέλλον. Πέρα από όσα φανταζόμουν. Και έπεσε μέσα και σε αυτό».
Η πιο ιδιαίτερη στιγμή που κρατάς από κάποια προσωπική σας συνομιλία ποια είναι;
«Πριν από ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Τότε μου είπε πως θα με ξεκινήσει για πρώτη φορά στην αρχική ενδεκάδα. Μόλις το έμαθα, η αντίδρασή μου ήταν να με πιάσει το στομάχι μου από το άγχος! Του είπα πώς νιώθω και μου απάντησε ότι δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. «Θα παίξεις και θα σκοράρεις» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του. Οντως τότε κατάφερα να βρω δίχτυα και αμέσως μετά ένιωσα την ανάγκη να βγω από το γήπεδο. Λες και είχα εκπληρώσει τον στόχο μου και πλέον δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Ξέρετε τι μου είπε; «Ασ’ τα αυτά που ξέρεις. Θα.. πεθάνεις μέσα στο γήπεδο! Ακούς τι σου λέω;». Τελικά άντεξα σε όλο το ματς και από τότε μπορώ να πω πως έγινε το «κλικ» που χρειαζόμουν μέσα μου για να κάνω το βήμα παραπάνω».
«Ηταν τρομερά γενναιόδωρος και του χρωστάμε πολλά»
Ισχύει πως ήταν ο άνθρωπος που σου άνοιξε τον δρόμο για τη μεταγραφή στην Ολλανδία και στη Φίτεσε;
«Ναι, αλήθεια είναι. Παρότι αγαπούσε παθολογικά τον ΟΦΗ, πίστευε πως είχε έρθει η ώρα για να προχωρήσω λίγο παρακάτω στην καριέρα μου. Να πάω σε μια ομάδα του εξωτερικού, που τότε για έλληνα ποδοσφαιριστή δεν ήταν σύνηθες. Πίστευε πως μπορώ να ξεχωρίσω ακόμα και σε ένα ανώτερο επίπεδο, και η επιρροή του αλλά και οι πολλές συζητήσεις που είχαμε τότε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να φύγω στην Ολλανδία».
Ποια ήταν η σχέση σας εκείνα τα χρόνια, με εσένα τότε στην Ολλανδία;
«Οπως μέχρι και τώρα. Ηταν σαν δεύτερος πατέρας μου. Μιλούσαμε συνέχεια, ήθελε να μαθαίνει τα πάντα για τη ζωή μου εκεί και την προσαρμογή στο ολλανδικό ποδόσφαιρο, μου έδινε συμβουλές συνεχώς. Από το πώς θα πρέπει να αγωνιστώ απέναντι στον προσεχή αντίπαλο, μέχρι το πώς θα έπρεπε να διαφοροποιήσω την προπόνησή μου, για να συνεχίσω να εξελίσσομαι. Ηταν τρομερά γενναιόδωρος άνθρωπος και του χρωστάμε πολλά όλοι οι παίκτες που είχαμε την τύχη να δουλέψουμε μαζί του. Εγώ ίσως λίγο παραπάνω, γιατί είχα την τιμή να είμαι και πολύ κοντά του, ακόμα και όταν χώρισαν επαγγελματικά οι δρόμοι μας».
Στο φιλικό που έγινε πρόσφατα προς τιμήν του είδαμε τον ίδιο, παρότι η υγεία του ήταν ήδη επιβαρυμένη, να παίρνει δύναμη και αναμφίβολα στιγμές χαράς. Πώς το έζησες εσύ όλο αυτό;
«Ηταν μια πραγματικά πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Πρώτα για τον “Μίστερ” και έπειτα για όλους εμάς. Ημασταν όλοι πολύ συγκινημένοι, κυρίως βλέποντας τον ίδιο χαρούμενο. Στον βαθμό που μπορούσε να είναι. Σαν να περίμενε αυτή τη στιγμή, για να ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι. Να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει, αφήνοντας πίσω του, πέρα από τεράστιο έργο στο ποδόσφαιρο, τόσους ανθρώπους να τον έχουν για πάντα στην καρδιά τους. Διότι όσοι τον ζήσαμε δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
