Φαντάσματα και διλήμματα

Οι γιορτινές μέρες τελειώνουν, οι ευχές εξαντλούνται επίσης, όπως και η όποια επίδρασή τους. Η χώρα επιστρέφει έπειτα από το εορταστικό διάλειμμα –μακρύ και πιο αισιόδοξο είναι αλήθεια –στη θέση της, εκεί που την άφησε ο παλιός ο χρόνος.

Στην αυγή του 2018 παραμένει σε μεταίχμιο, μεταξύ του προσδοκώμενου άλματος και της επαπειλούμενης νέας βύθισης, αντιμέτωπη με τα μεγάλα διλήμματα που τη βασανίζουν επί σχεδόν μία δεκαετία.

Οσο και αν το ορόσημο του νέου χρόνου αναπτερώνει τις ελπίδες και αναγεννά τις προσδοκίες, η ταλάντευση παραμένει και οι ανησυχίες και οι αβεβαιότητες επίσης διατηρούνται ακέραιες.

Κανονικά, έπειτα από τόσα χρόνια περιπλοκής και αδιεξόδου, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει ήδη διαμορφώσει τις προϋποθέσεις να πετάξει. Ωστόσο, πολλά είναι τα φαντάσματα και ακόμη περισσότερα τα διλήμματα που την καταδιώκουν.

Με τον ερχομό του νέου χρόνου ανεδείχθη το «Μακεδονικό» και αναζητείται λύση κοντά σε εκείνη που μας παρουσιάστηκε πριν από 25 χρόνια!

Αντιστοίχως μας συνοδεύει από τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς με ένταση το άχθος των προβληματικών ελληνοτουρκικών σχέσεων, που παραμένει βαρύ και ασήκωτο πάνω από τέσσερις δεκαετίες.

Ακόμη έπειτα από δέκα χρόνια οικονομικής κατάρρευσης και διαρκούς κρίσης δεν έχει κριθεί ποια είναι η καταλληλότερη μέθοδος και οδός επανόδου της χώρας σε φάση ταχύρρυθμης ανάπτυξης. Δεν έχει κριθεί αν θα είναι το πτωχευμένο κράτος ο μοχλός ή ένας δυναμικά αναγεννημένος ιδιωτικός τομέας.

Επίσης, σε καιρούς γήρανσης του πληθυσμού δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που μας ταιριάζει.

Και το χειρότερο, στον καιρό της τεχνητής νοημοσύνης, ανάπτυξης της ρομποτικής και υπερανάπτυξης των νέων τεχνολογιών, εδώ επιμένουμε ότι τα πανεπιστήμιά μας θα παραμείνουν κρατικά, τυποποιημένα και αποκλεισμένα από τον κύκλο της παραγωγής και των διαθέσιμων ιδιωτικών κεφαλαίων.

Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πάμπολλες ακόμη εστίες αναχρονιστικών διλημμάτων και ιστορικών φαντασμάτων που βασανίζουν κατά τρόπο απολύτως ανορθολογικό τη χώρα και τον λαό της.

Ωστόσο οι καιροί δεν επιτρέπουν άλλες ολιγωρίες. Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει, στην εποχή των μεγάλων ιστορικών αλμάτων, σε χρόνους κατά τους οποίους οι άλλοι κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, με λογικές μικρών, οπισθοδρομικών κατά βάση βημάτων.

Η Ελλάδα έχει πλέον ανάγκη από τολμηρή και συγκροτημένη ηγεσία, ικανή να σηκώσει χωρίς φόβο και πάθος το βάρος της ευθύνης και να αναλάβει το ρίσκο μιας καθαρής και σύγχρονης επιλογής, εμπνέοντας έτσι με το παράδειγμά της τον βασανισμένο ελληνικό λαό.

Ταλαντεύσεις, κόλπα και υποκρισίες δεν ταιριάζουν πια, δεν αντικρίζονται με τον κόπο και τις θυσίες των πολιτών, ούτε με τις ανάγκες της εποχής.