Από τον Οτσαλάν στους «οκτώ»

Eμπλεξε η χώρα με τους οκτώ τούρκους φυγάδες. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μάλλον αυτός που δημιούργησε το αδιέξοδο με εκείνη τη βιαστική αντίδρασή του προς τον πρόεδρο Ερντογάν όταν του υποσχέθηκε την έκδοση των αξιωματικών. Προφανώς πήρε αυτή την παρορμητική απόφαση τότε, καθώς πίστευε ότι έχει να κάνει με πραξικοπηματίες. Δεν σκέφθηκε ο κ. Πρωθυπουργός πριν δεσμευθεί ότι αν πήραν ή όχι μέρος στο πραξικόπημα θα το αποφάσιζε το δικαστήριο. Κυρίως όμως δεν υπολόγισε ότι, με βάση το δίκαιο που εφαρμόζεται τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το κρίσιμο για την υπόθεση των «οκτώ» ήταν εάν στην Τουρκία θα τύγχαναν δίκαιης δίκης ή όχι. Ο Αρειος Πάγος απαγόρευσε την έκδοση των τούρκων φυγάδων, καθώς εκτίμησε ότι αυτή τη στιγμή στην Τουρκία δεν υπάρχει ούτε υποψία πιθανότητας για δίκαιη δίκη. Ολοι, διεθνείς οργανισμοί και ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη, εκτιμούν ότι στη γειτονική χώρα το πραξικόπημα υπήρξε η αφορμή για ένα συνολικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους πολιτικούς αντιπάλους του τούρκου προέδρου που βρίσκονται στον κρατικό μηχανισμό.

Η απόφαση όμως χορήγησης ασύλου στον πρώτο από τους οκτώ αξιωματικούς περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Τώρα δεν απολογούμαστε μόνο για μια αθετημένη υπόσχεση, αλλά και για πιθανή «υιοθεσία» των εχθρών του τούρκου ηγέτη. Η εσπευσμένη, διά του κ. Μουζάλα μάλιστα, αίτηση αναίρεσης της απόφασης από την ελληνική κυβέρνηση, οι πολιτικά αμήχανες δηλώσεις Τζανακόπουλου αλλά και οι οξύτατες αντιδράσεις της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας καταδεικνύουν το μέγεθος της εμπλοκής. Με δεδομένο ότι η Δικαιοσύνη, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται –και σωστά –να υποκύψει σε πιέσεις, να κατανοήσει πολιτικές σκοπιμότητες, και εφ’ όσον την τελική κρίση για τη χορήγηση ασύλου θα την πάρει το Συμβούλιο Επικρατείας, διαφαίνεται αδιέξοδο.

Η υπόθεση έχει δύο πλευρές, το θέμα αρχής και το διπλωματικό θέμα των καλών σχέσεων με την Τουρκία, η οποία ελέγχει απολύτως τη ροή των προσφύγων που καταλήγουν στα νησιά μας. Πολλοί είναι οι αναλυτές οι οποίοι με πύρινη αρθρογραφία υπεραμύνονται του κράτους δικαίου και των ηθικών κανόνων επισημαίνοντας το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Κατηγορούν –και δικαίως –την κυβέρνηση για λανθασμένους χειρισμούς και ασυνέπεια. Πιστεύω όμως ότι στο θέμα αυτό δεν χωρεί αντιπολιτευτική διάθεση, ίσως, δυστυχώς, δεν χωρούν ούτε αρχές. Πολλές φορές το εθνικό συμφέρον κονιορτοποιεί ακόμα και στοιχειώδεις ηθικούς κανόνες. Θυμάμαι τον Οτσαλάν. Ασχέτως της άποψης που έχει ο καθένας για το πρόσωπο και τον τυχοδιωκτισμό όσων μάς ενέπλεξαν, είναι κανείς υπερήφανος για τον χυδαίο τρόπο της παράδοσής του στους Τούρκους;

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση δεν ακολουθεί ούτε «ρεάλ πολιτίκ» ούτε πολιτική αρχών και δικαίου. Πελαγοδρομεί. Είναι απολύτως αναγκαίο ακόμα και τώρα η υπόθεση των οκτώ Τούρκων να μην καταστεί, από ένα επεισόδιο που αφορά το διεθνές δίκαιο, μία ακόμα ελληνοτουρκική διαφορά.