Στις μέρες μας η δημοσιογραφία δεν περνά την καλύτερη περίοδό της · αυτό πλέον είναι κοινό μυστικό. Ομως ένα άλλο κοινό μυστικό είναι και το ότι η σωστή δημοσιογραφία δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Το σκέφτομαι συχνά αλλά ήρθε η ώρα να το ξαναπώ, ίσως λιγάκι ενθουσιασμένος, ίσως και κάπως εν βρασμώ, επειδή ναι, το παραδέχομαι, έχω χαρεί τρομερά που το Χόλιγουντ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, η Μέριλ Στριπ, ο Τομ Χανκς και όλοι όσοι έχουν εμπλακεί στην δημιουργία της ταινίας «The Post: Απαγορευμένα μυστικά», αποφάσισαν να το κάνουν.
Αν και η ταινία αυτή που θα προβάλλεται στην Ελλάδα από την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου μιλά για μια υπόθεση του παρελθόντος, τα περίφημα Αρχεία του Πενταγώνου (1971) και την σχέση της εφημερίδας The Washington Post μαζί τους, ο στόχος των δημιουργών είναι προφανής: είναι ο τρόπος με τον οποίο το αμερικανικό σινεμά μπορεί να αμυνθεί απέναντι σε φρικαλέα φαινόμενα εξουσίας των καιρών μας, τα οποία θα προτιμούσαν το επάγγελμα του δημοσιογράφου να εξαλειφθεί από προσώπου γης.
Ανεξαρτήτως από το αν το «Post» είναι ή όχι «καλή» ταινία, δεν παύει να είναι μια ταινία που δημιουργήθηκε την πιο σωστή εποχή. Και είναι απριόρι μια απαραίτητη ταινία γιατί έρχεται να μας θυμίσει τους τρόπους με τους οποίους οφείλει να λειτουργεί σωστά ένα επάγγελμα το οποίο κάποτε –μια φορά κι έναν καιρό – αποκαλούσαμε, κατ’ αρχάς, λειτούργημα.
Είναι μια ταινία που χωρίς ν’ αρνείται τον ανταγωνισμό (κάθε άλλο μάλιστα) υπερασπίζεται την πλευρά της δημοσιογραφίας που δυστυχώς τείνουμε να ξεχάσουμε και που με πολύ απλά λόγια, λέγεται η «σωστή πλευρά». Μιλά για τον κώδικα δεοντολογίας που πρέπει να τηρείται, μιλά για την σημασία της εξονυχιστικής και τεκμηριωμένης έρευνας προτού δημοσιευθεί το παραμικρό και υποκλίνεται στο σθένος που χρειάζεται για την δημοσίευση μιας σημαντικής είδησης την οποία παράγοντες της εξουσίας θα προτιμούσαν να μην δουν δημοσιευμένη.
Εχουν κατά καιρούς υπάρξει τέτοιες ταινίες, το «Ολοι οι άνθρωποι του Προέδρου» του Αλαν Πάκουλα, το «Καληνύχτα και καλή τύχη» του Τζορτζ Κλούνεϊ, η ξεχασμένη «Κατάσταση των πραγμάτων» του Κέβιν Μακ Ντόναλντ και φυσικά το «Spotlight» του Τομ Μακάρθι · έτσι για να φέρω μερικά παραδείγματα. Είναι ταινίες που θα πρέπει να ξαναδούν (ή μάλλον να δουν για πρώτη φορά) όλοι εκείνοι που με μια τεράστια ευκολία (την ευκολία που προσφέρει η έλλειψη επιχειρημάτων) ξέρουν μόνο να γενικολογούν και να αναγκάζουν τον εαυτό τους να πιστέψει ότι όπως τα καλά μήλα σαπίζουν εξαιτίας ενός σάπιου στο ίδιο καλάθι, έτσι και ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι είναι σάπιοι επειδή υπάρχουν ορισμένοι.
