Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν πυκνώσει οι ενδείξεις ότι η κυβέρνηση, παρά την περί του αντιθέτου ρητορική της, προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών εντός του 2018.
Η συνταγή είναι απλή: ανακοινώνονται από το πουθενά μια σειρά από υποσχέσεις για παροχές, αυξήσεις και προσλήψεις που ούτε έχουν προυπολογιστεί, ούτε και τις ανέμενε κανείς. Παράλληλα, φαίνεται ότι προωθούνται λίαν αμφιλεγόμενες παρεμβάσεις σε ζητήματα δικαιώματος ψήφου και εκλογικών καταλόγων. Τέλος, μια σειρά από ανούσια ζητήματα επιστρατεύονται, επίσης από το πουθενά, στην ατζέντα μιας “αριστερής” τεχνητής πολιτικής πόλωσης που έχει δύο προφανείς στόχους: ο πρώτος είναι να συσπειρώσει το “αριστερό” ακροατήριο και ο δεύτερος να αποπροσανατολίσει.
Το να επιχειρεί η κυβέρνηση να στήσει εκλογικό περιβάλλον βασισμένο κυρίως στην παροχολογία δεν προκαλεί εντύπωση, ειδικά με δεδομένο ότι νομοτελειακά έρχεται μία νέα μακρά περίοδος άγριων μέτρων, όπως λ.χ. οι πλειστηριασμοί. Εκείνο όμως που προκαλεί, είναι η πρωτοφανής αδιαφορία των δανειστών για όλα αυτά, που κάνουν τα στραβά μάτια: ούτε βλέπουν, ούτε ακούν. Το ίδιο είχαν κάνει και με τις μονιμοποιήσεις στους δήμους που τις σταμάτησε το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Αντιθέτως, σπεύδουν, εδώ και μήνες, να εξάρουν μαζικά την “αποτελεσματικότητα” της κυβέρνησης στη εκτέλεση των υποχρεώσεών της.
Την αρχή είχε κάνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε λίγο πριν από την αναχώρησή του προς την προεδρία του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, για να ακολουθήσουν ο επίσης πρώην πρόεδρος τουEurogroupΝτάισενμπλουμ καθώς και σειρά από ευρωπαίους αξιωματούχους, μεταξύ των οποίων και αρμόδιοι επίτροποι.
Ολοι εν χωρώ εξέφρασαν το θαυμασμό και την ευαρέσκειά τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και την “ταχύτητα” της κυβέρνησης και αυτό παρά το γεγονός ότι τους διαψεύδουν σκληρά ακόμα και τα δικά τους στοιχεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα ηEurostat – για να μην μιλήσει κανείς για την πραγματικότητα που είναι τραγική όπως πολύ καλά γνωρίζουν. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία οι δανειστές αντιμετώπισαν την προηγούμενη κυβέρνηση σε σχέση με τη σημερινή είναι εξόφθαλμα – και είναι λογικό: οι νυν τους κάνουν τη δουλειά τους χωρίς ενοχλήσεις και έχοντας εξαφανίσει κάθε διαμαρτυρία, επιβάλλοντας πολιτικές που πριν από αυτούς ήταν απλώς αδιανόητες.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν αναγκαστικά πρόωρες εκλογές. Σημαίνουν όμως ότι η κυβέρνηση, με την πλήρη ανοχή των δανειστών, προετοιμάζεται γι αυτές. Οχι για να αφήσει την εξουσία – μακριά από αυτήν τέτοιες σκέψεις.
Αλλά για να περιορίσει τη φθορά της, με δεδομένο ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Και προφανώς εκτιμά ότι αυτό είναι το μοναδικό παράθυρο παραμονής, έστω και μερικής, στην εξουσία, στην οποία οι δανειστές διακαώς θα επιθυμούσαν ευρεία διακομματική συνεργασία.
