Η καινούργια χρονιά βρίσκει τη χώρα, την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα μπροστά σε μια σειρά κρίσιμα διλήμματα. Μετά από 8 χρόνια κρίσης η κατάσταση μοιάζει να έχει σταθεροποιηθεί, αλλά σε ένα επίπεδο χαμηλών προσδοκιών, με τα χρόνια προβλήματα που μας ταλανίζουν να εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά μας.
Το χάσμα με την Ευρώπη γιγαντώθηκε και όπως επεσήμανε ο Τ.Γιαννίτσης την Κυριακή στο Βήμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ βρίσκεται στα επίπεδα του 2003, ενώ αν η σύγκριση γίνει με την Ευρώπη η απόσταση που μας χωρίζει μας γυρίζει στο 1960! Η ανεργία, η υπερφορολόγηση, οι χαμηλοί μισθοί για όσους βρίσκουν δουλειά έχουν αποσταθεροποιήσει τις προσδοκίες των ελλήνων, ιδιαίτερα των νέων, που αναζητούν με κάθε τρόπο διέξοδο στη φυγή.
Το αισιόδοξο σενάριο που καλλιεργεί η κυβέρνηση ότι βγαίνουμε επιτέλους από τα μνημόνια και αφήνουμε πίσω μας οριστικά την εποχή της επιτροπείας, των σκληρών μέτρων και των ταπεινώσεων,όπως είπε ο κ.Τσίπρας απέχει δυστυχώς πολύ από την πραγματικότητα.Ακόμα κι αν τον Αύγουστο ολοκληρωθεί ,όπως προβλέπεται, το ελληνικό πρόγραμμα, η αυστηρή επιτήρηση ,η ακόμα πιο αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή με τα υψηλά πλεονάσματα και ότι αυτά συνεπάγονται θα μας συνοδεύει για πού καιρό ακόμα.
Παρά το πλήθος των μέτρων που έχουν ψηφιστεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας παραμένει ακόμα σε χαμηλά επίπεδα,οι νέες επενδύσεις που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη είτε είναι ισχνές, είτε καρκινοβατούν μεταξύ γραφειοκρατίας και ιδεοληψίας. Ο κόσμος τα χρόνια της δικής μας κρίσης έχει αλλάξει δραματικά, χωρίς εμείς να μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις αλλαγές που συντελούνται γύρω μας.
Για να γίνει η καινούργια χρονιά πραγματικά αφετηρία αλλαγής και οριστικής εξόδου από την κρίση, η χώρα έχει ανάγκη από μια έκρηξη πολιτικής και κοινωνικής αυτογνωσίας, από ένα συλλογικό άλμα που θα μας απαλλάξει από τις παθογένειες που εξακολουθούμε να κουβαλάμε.
Χρειαζόμαστε ένα μίνιμουμ, τουλάχιστον, εθνικής συνεννόησης που για την ώρα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντιθέτως παρακολουθούμε μια όλο και μεγαλύτερη πολωτική αντιπαράθεση, μια διαρκή διχαστική ρητορεία, που αποτρέπει ακόμα και τη στοιχειώδη σύμπλευση σε εθνικά θέματα που μας ταλαιπωρούν επί δεκαετίες.
Ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έχει αποδεχθεί ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τα λάθη και τις ιδεοληψίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Είναι καιρός και η πολιτική μας ηγεσία να αντιληφθεί τις ανάγκες των καιρών και να ηγηθεί, με όποιο κόστος, στην κοινή προσπάθεια για ανασυγκρότηση της χώρας.
ΤΟ ΒΗΜΑ
