Με τον θάνατο του Λεωνίδα Ζενάκου κλείνει η σειρά των παλαιότερων λογίων-δημοσιογράφων που κοσμούσαν, όχι μόνο με τα κείμενά τους αλλά και με την ποιότητα των σελίδων που επιμελούνταν, τον καθημερινό μας Τύπο. Διότι ο Ζενάκος εκτός από στιβαρός φιλόλογος και εξαίρετος μεταφραστής (μετέφρασε Αριστοφάνη, Ηρόδοτο, αλλά και σύγχρονους συγγραφείς) ήταν και αξιόλογος ποιητής. Οι δύο ποιητικές συλλογές που δημοσίευσε νέος (Ταίναρο, 1955. Πηγές, 1962), με τη ρωμαλέα τους γλώσσα και τις τεχνοτροπικές τους αναζητήσεις δείχνουν πόσο σημαντική θα ήταν η λογοτεχνική δουλειά του αν τους στίχους του δεν τους διαπότιζε ένα αίσθημα θλίψης για την κάθε είδους ματαιοδοξία και τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις δεν τις είχε απορροφήσει δημιουργικά το έργο του ως υπεύθυνου των πολιτισμικών-φιλολογικών σελίδων του Βήματος (των σημερινών «Νέων Εποχών»), που χάρη σε αυτόν λειτουργούσαν ως δείκτης των πνευματικών αναζητήσεων των πρώτων μεταπολιτευτικών δεκαετιών.
Η πνευματική του συγκρότηση, η βαθιά γνώση του ρόλου του καθημερινού Τύπου και οι ευγενικοί και μειλίχιοι τρόποι του τον έκαναν δάσκαλο για τους νέους δημοσιογράφους (όχι μόνο της εφημερίδας του), αλλά και για τους επιφυλλιδογράφους του Βήματος, τους πανεπιστημιακούς κυρίως, που προσέρχονταν στην επιφυλλιδογραφία με τη δονκιχωτική αρματωσιά της επιστημοσύνης τους. Ο Ζενάκος υπήρξε σεμνός δάσκαλος του δημοσιογραφικού λόγου και γι’ αυτούς.
Ο κ. Νάσος Βαγενάς είναι ομότιμος καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
