Ο λαϊκισμός θα φέρει την ανάπτυξη;

Η εμπειρία δεκαετιών μας έχει διδάξει ότι ο λαϊκισμός και οι πελατειακές σχέσεις δεν αντιμετωπίζονται με την ιδεολογία. Απέναντι π.χ. σε υποσχέσεις για επαγγελματική τακτοποίηση δική σου ή των παιδιών, για ιεραρχική ανέλιξη καθ’ υπέρβαση των ικανοτήτων, τι να αντιτάξεις; «Τακτοποιείς» λοιπόν τους 100 από τις 10.000 των ενδιαφερομένων και κρατάς έτσι και τους υπόλοιπους δέσμιους μιας αιωρούμενης ελπίδας που ίσως δεν εκπληρωθεί ποτέ. Δεν υπάρχουν όρια στον λαϊκισμό. Εξαντλείται κάθε πρόσφορο πεδίο. Και όχι μόνον αυτό.

Έχουμε εθιστεί στις πρακτικές του παρελθόντος καίτοι μας οδήγησαν στα αδιέξοδα και ζούμε με την προσμονή επανόδου του. Αυτό προσδοκά η πλειοψηφία ως υπέρβαση της κρίσης και όχι τη δημιουργία των αναγκαίων προϋποθέσεων. Βέβαια αυτή η προσμονή καλλιεργείται και ενισχύεται έντεχνα από τις πολιτικές πρακτικές του παρόντος.

Διαβάζουμε ότι θα ενωθούν τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά και θα προκύψει το ΑΕΙ Δυτικής Αττικής, όπως επίσης θα ενωθούν το Αλεξάνδρειο ΤΕΙ Θες/νίκης με το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας για να δημιουργήσουν ένα νέο ΑΕΙ. Με άλλα λόγια οι φοιτητές αυτών των ΤΕΙ ενώ εισήχθησαν σε ΤΕΙ θα αποφοιτήσουν από ΑΕΙ και το διδακτικό προσωπικό θα αναβαθμιστεί αυτόματα σε ΔΕΠ. Υπάρχει λογική συνέπεια σε αυτό; Μάλιστα μελετάται να δοθεί η δυνατότητα και στους αποφοίτους των περασμένων ετών αυτών των ΤΕΙ να αναβαθμίσουν το πτυχίο τους μέσω των ΑΕΙ που θα προκύψουν από τη συγχώνευσή τους.

Όμως έτσι όλα τα ΤΕΙ θα ελπίζουν στην “πανεπιστημιοποίησή” τους, όλοι οι διδάσκοντές τους στην αναβάθμιση σε πανεπιστημιακούς αλλά και οι αποφοιτήσαντες στην εξίσωσή τους με τους αποφοίτους των ΑΕΙ. Διακρίνει κανείς, ψήγματα έστω αξιοκρατίας σε όλα αυτά ή το αντίθετο;

Όμως έτσι ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου και καλλιεργείς πλήθος προσδοκιών. Διότιι όλοι αυτοί θα αγωνιούν να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία με την ελπίδα να πραγματοποιηθούν οι προσδοκίες τους. Και τα θύματα όλων αυτών; Μα οι επιτυχόντες στα ΑΕΙ της χώρας με αξιοκρατικές διαδικασίες. Γιατί λοιπόν διεξάγουν τις Πανελλαδικές εξετάσεις εμπαίζοντας τη νεολαία μας;

Όμως ο λαϊκισμός δεν ήταν δυνατό να αφήσει στο απυρόβλητο τον οικονομικό τομέα εν μέσω κρίσης: Αποκορύφωμα ήταν το πρόσθετο κοινωνικό μέρισμα που αποφάσισε να διανείμει φέτος η κυβέρνηση στα νοικοκυριά νησιώτικων περιοχών, ως αντιστάθμισμα για την αύξηση από 1/1/2018 του ΦΠΑ στα νησιά. Αυτό ήταν το πρόβλημα με τα νησιά ή η αδυναμία ελέγχου από τους υπαλλήλους των οικονομικών υπηρεσιών;

Πόσοι εκδίδουν αποδείξεις στα νησιά ώστε να ενδιαφέρει ξαφνικά η επιβάρυνση του ΦΠΑ; Ξεχάσαμε το ακραίο συμβάν στην Ύδρα όταν κρίθηκε αναγκαίο να αποσταλούν δυνάμεις καταστολής για την προστασία των ελεγκτών ή τα πολλαπλά περιστατικά βίας σε βάρος εφοριακών που ασκούσαν έλεγχο; Η ενδοχώρα σαπίζει από την υπανάπτυξη και την εγκατάλειψη ενώ η τουριστική βιομηχανία βρίσκεται στο απόγειό της.

Είναι λοιπόν λογικό να ενισχύεις με πρόσθετο μέρισμα νησιώτικα νοικοκυριά με εισοδήματα μέχρι 28 και 42 χιλιάδες ευρώ με επιχείρημα την αύξηση του ΦΠΑ, όταν έχεις αποκλείσει από το μέρισμα μονομελείς οικογένειες με μηδενικό ή ελάχιστο εισόδημα, απλά επειδή έχουν ακίνητη περιουσία π.χ. 140 χιλ. από γονική παροχή, λες και το διαμέρισμα που κατοικούν ή ένα οικόπεδο μπορούν να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους; Δεν έχουν αντιληφθεί οι κυβερνώντες ότι οι παροχές που στοχεύουν στις εκλογές αυξάνουν τη φτώχεια διότι αντλούν σημαντικούς πόρους από την παραγωγική διαδικασία, τη μόνη διέξοδο για ανάπτυξη της χώρας και την απομείωση της φτώχειας και της ανεργίας;

Τι μας είπε όμως και ο κύριος Μητσοτάκης για να προβάλει το νεωτερικό του προφίλ; Ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει στην μελλοντική κυβέρνησή “του” κανείς από το οικογενειακό του περιβάλλον! Μα, ο ίδιος δεν είναι παράγωγο της οικογενειοκρατίας; Θα είχε εκλεγεί αν δεν υπήρχε ο πανίσχυρος οικογενειακός μηχανισμός στο κόμμα; Διότι και μικρή θητεία είχε στην πολιτική και η πορεία μέχρι την εκλογή του δεν ήταν θετική. Είπε όμως και κάτι άλλο για να χαϊδέψει τα αυτιά μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος:

Απέκλεισε πάλι τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας αδυνατώντας για μια ακόμη φορά να αντιληφθεί ότι η θρησκεία αποτελεί ιδιωτική υπόθεση κάθε πολίτη και όχι κρατική. Προφανώς αλλού απέβλεπε: Διότι η Εκκλησία ανήκει ιστορικά στο εποικοδόμημα κάθε πολιτικού συστήματος, με άλλα λόγια νομιμοποιεί – όπως οι νόμοι, οι θεσμοί, το δίκαιο – την κάθε μορφή εξουσίας στη συνείδηση των πιστών, των ψηφοφόρων δηλαδή. Γιαυτό η Εκκλησία είχε διαχρονικά μερίδιο στην κρατική εξουσία. Μάλιστα επειδή μετά τον Μ. Κωνσταντίνο και ιδιαίτερα τον Μ. Θεοδόσιο απέκτησε απήχηση στην πλειοψηφία του λαού, ιδιαίτερα στους αδύναμους, τα κόμματα, κατ’ εξοχήν της Δεξιάς, φροντίζουν να προσεταιριστούν τη δύναμή της για να επικαλύψουν τις ταξικές αντιθέσεις με την θρησκευτική ομοιογένεια..

Γιαυτό πολλοί πολιτικοί κοσμούν τα γραφεία τους με πλήθος εικόνων καθ’ υπέρβαση κάθε καλώς εννοούμενης πίστης. Όμως, αλήθεια, δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό ότι η πολιτική μολύνει με τις επιδιώξεις της τη θρησκεία, ότι διαστρέφει και πολιτικοποιεί τον ρόλο της, έτσι ώστε η ίδια η Εκκλησία θα έπρεπε να ζητήσει τον διαχωρισμό της από το κράτος;

Πού οδήγησαν όλα αυτά τη χώρα; Την μετέβαλαν σε κράτος «ζόμπι», γιαυτό συνεχίζει να ζει μια πραγματικότητα που έχει πεθάνει. Πώς λειτουργεί ένα κράτος ζόμπι; Όπως μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ, «παντού δραστηριοποιούνται αποκλειστικά πολιτικές δυνάμεις και θεσμοί οι οποίοι προϋπήρχαν των αλλαγών και όχι θεσμοί που πρέπει να συγκροτηθούν με προοπτική τα νέα και μελλοντικά προβλήματα».