Στην εποχή του μίσους

Αντιγράφω από την οθόνη τη φρικτή ανάρτηση μιας κυρίας – μέλους της κοινότητας του Facebook. Γράφει για τον πρόωρα χαμένο δημοσιογράφο του ΣKAΪ Βασίλη Μπεσκένη: «Δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι που πέθανε. Ξεγέλασε μια ολόκληρη χώρα με τα ψέματά του, ήταν υποχείριο της εγχώριας τρόικας και συνέβαλε και αυτός να αυτοκτονήσουν πολλοί Ελληνες. Καθάρισε η ζωή μας από έναν π…άνθρωπο». Ανατριχιαστική εκδήλωση ενός ακατανόητου μίσους ανάκατου με κυνισμό. Εντελώς ασυγκίνητη από το τραγικό γεγονός, μοιάζει να ξεχειλίζει από οργή, και όμως αποδεικνύεται εντελώς ψύχραιμη. Οταν φτάνει η ώρα να βρίσει τον νεκρό, φοβούμενη τις συνέπειες του νόμου, αφήνει τη λέξη μισή τόσο ώστε να καταλαβαίνεις τι θέλει να πει, αλλά και να μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν το έγραψε. Δεν πρόκειται για πράξη εν βρασμώ ψυχής, μοιάζει με «φόνο» εκ προμελέτης.

Μίλησα με τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους, τις ημέρες που πέρασαν, για τον άνθρωπο που χάθηκε. Ολοι σοκαρισμένοι από την απώλεια, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Αλλοι τον ήξεραν λίγο παραπάνω, κάποιοι απλώς παρακολουθούσαν τη δουλειά του στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, όμως είχαν μόνο καλά λόγια να πουν. Σοβαρός, μετρημένος, υπεύθυνος ρεπόρτερ που μίλαγε για όσα ήξερε και δεν έκρυβε ό,τι αγνοούσε.

Αλλά ας πούμε ότι δεν ήταν όλα αυτά και ότι η συμπάθεια και τα τόσο καλά λόγια που ακούστηκαν υπαγορεύτηκαν από το σοκ και την οδύνη του πρόωρου χαμού. Οτι η συγκίνηση έκανε φίλους και ακροατές να εκφραστούν τόσο θερμά. Ας πούμε ότι ήταν ένας δημοσιογράφος που, μέσα στη δίνη την πολιτική και οικονομική των χρόνων που πέρασαν, υπέπεσε και στο αμάρτημα της μεροληψίας ή ότι η άποψή του εκφράστηκε με πάθος –και αυτό ενόχλησε κάποιους.

Ακόμη και έτσι να ήταν, πώς είναι δυνατόν, με τον άνθρωπο λίγες ώρες νεκρό, να μη μαλακώνει η ψυχή και του πολιτικού αντιπάλου, να μην καταλαγιάζει η έχθρα, να μη γαληνεύει το πάθος; Ποιος έχει ποτίσει με τόση μισαλλοδοξία το είναι συμπολιτών μας, ώστε να μη λυγίζουν ούτε μπροστά στην ανυπαρξία, την τραγικότερη στιγμή της ανθρώπινης οδύσσειας; Να μην μπορούν τουλάχιστον να σιωπήσουν εφόσον η απώλεια ενός νέου ανθρώπου, που μόλις είχε βαφτίσει το παιδάκι του, τους αφήνει αδιάφορους;

Ολοι οι πολιτισμοί έχουν στον πυρήνα του ηθικού τους κώδικα τον σεβασμό των νεκρών, οικείων και εχθρών. Είναι η ελάχιστη συστολή μπροστά στην κοινή ανθρώπινη μοίρα. Η κυρία του μέσου κοινωνικής δικτύωσης ζει στον βάρβαρο κόσμο τού «ή εμείς ή εσείς». Φράση που, πολύ συχνά, κατακυριεύει τη ρητορική των κυβερνητικών εταίρων. Με τη μισή Ελλάδα όμως να καταριέται την άλλη μισή, δεν πρόκειται να βγούμε ούτε σε 30 χρόνια από την κρίση. Τρέμω στη σκέψη και μόνο για το τι θα κάνουν όσοι λειτουργούν έτσι όταν βρεθούν στην αντιπολίτευση.