Η πολιτική ιστορία αυτού του ταλαίπωρου τόπου, θα καταγράψει τις διαστάσεις πανικού που έχει καταλάβει τον κυβερνητικό μηχανισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την εκστρατεία για Χριστουγεννιάτικα επιδόματα πείνας και ελεημοσύνης σε νέους και νέες 18 έως 24 χρόνων.
Στόχος αυτής της κυβερνητικής εκστρατείας είναι η απελπισμένη και αναποτελεσματική διατήρηση ενός φιλεργατικού προφίλ, σε ένα υπουργικό συμβούλιο με καταθέτες εκατομμυρίων ευρώ σε αμερικανικές τράπεζες, αλλά και η προετοιμασία για μια εκλογική αναμέτρηση, που επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια της κοινωνικά ανακόλουθης και ανάλγητης Συριζανελικής ηγεσίας.
Η δημιουργία ουράς στις κρατικές υπηρεσίες, για την ελεημοσύνη των 400 ευρώ, σε άνεργους νέους 18 έως 24 χρόνων, ήταν ένα βεβιασμένο σχέδιο της υπουργού Εργασίας Έφης Αχτσιόγλου, για να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα ευφορίας σε χιλιάδες άνεργους νέους. Σε αυτούς, που σε άλλες ευνομούμενες δημοκρατικές χώρες πορεύονται εισοδηματικά αυτάρκεις και αυτεξούσιοι, ενώ στο Ελλαδιστάν, με την πρώτη φορά «αριστερή κυβέρνηση», όλο αυτό το παροπλισμένο νεανικό δυναμικό συντηρείται με τα ψιχία της σύνταξης των γονιών και των παππούδων ή με την κατσαρόλα των συγγενών.
Θα ισχυριστούν κάποιοι, εν ονόματι της προσχηματικής εξίσωσης των έστω και ελλιπώς δικαίων, με τους ακραιφνώς αδίκους, (σύμφωνα με τη φράση «εσείς βυθίσατε την Ελλάδα στα προηγούμενα 40 χρόνια»), ότι η κατάντια των σημερινών εικοσάρηδων χρεώνεται αποκλειστικά στις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Αυτό είναι το τροπάρι που βαρέθηκε να το ακούει και ο Θεός, διότι εάν υπάρχει κάτι το αδιαμφισβήτητο, σ’ αυτό τον τόπο, είναι ότι, το κυβερνών, ψευδο-αριστερο-ακροδεξιό μόρφωμα, είναι όρος ταυτόσημος με τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.
Η μετά μανίας παρεμπόδιση, (ακόμη και με αιματηρές επιθέσεις στις Σκουριές), των επενδύσεων από ελληνικούς και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους. Η κατασπατάληση από την κυβέρνηση και μάλιστα χωρίς τη συγκατάθεση των δικαιούχων, των αποθεματικών, στους ασφαλιστικούς ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς, με άλλα λόγια η αρπαγή του προϊόντος του μόχθου και της αγωνίας, για επιβίωση των ελλήνων βιοπαλαιστών, αυτό λοιπόν το όργιο της κυβερνητικής αναλγησίας, που κακά τα ψέματα βαρύνει τα περισσότερα κόμματα εξουσίας, δεν ισοσκελίζεται με κανένα μέτρο εφ’ άπαξ ταπεινωτικής ελεημοσύνης.
Η επιλογή του χρόνου, το αγγλοσαξωνικό timing, για την «αγαθοεργία» της χαριεστάτης κυρίας Έφης Αχτσιόγλου αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του κυβερνητικού χριστουγεννιάτικου μποναμά. Και αυτό διότι το κράτος πρόνοιας και δικαίου δεν διαμορφώνεται με πομπώδεις εξαγγελίες για τα ψίχουλα της ταπεινωτικής ελεημοσύνης, αλλά με σχεδιασμό για την αταλάντευτη προκοπή της νεολαίας, που είναι και η ασφαλέστερη εγγύηση για την ευημερία μιας κοινωνίας.
Η κοινωνική πρόνοια έχει ήδη λάμψει με άριστα αποτελέσματα από το έργο σιωπηλής αλληλεγγύης αμέτρητων ιερών μητροπόλεων, από το «Χαμόγελο του Παιδιού», και από τις χιλιάδες ελλήνων καταναλωτών που γεμίζουν καθημερινά με τόνους τροφίμων τα πελώρια κιβώτια των super markets, για τις ανάγκες της φτωχοποιημένης κοινωνίας, από την πολιτική αναλγησία και την υπερφορολόγηση των αδυνάτων.
Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος τους ψευδοφιλανθρωπικούς φαρισαϊσμούς, όλοι εκείνοι, που αμέσως μετά το φετινό εορταστικό δωδεκαήμερο θα επαναφέρουν τους παροπλισμένους άνεργους νέους στη θλίψη και την ψυχοφθόρο ανέχεια, θυμίζοντας έτσι τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη στο ποίημά του «Σαββατόβραδο», σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και με την εκ βαθέων νοσταλγική και γεμάτη σπαραγμό φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη:
«Από Δευτέρα πάλι, πίκρα και σκοτάδι. Αχ, νάταν η ζωή μας Σαββατόβραδο…».
