Πικρή πατρίδα

Κατά την κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων η ελληνική οικονομία βαίνει καλώς και όλα στη χώρα εξελίσσονται ομαλά, σύμφωνα με το σχέδιο.

Η τρίτη αξιολόγηση ενεκρίθη από τους θεσμούς και τον προσεχή Γενάρη αναμένεται η επισημοποίησή της από το Eurogroup.

Oι αγορές επίσης προεξοφλώντας το αποτέλεσμα του Eurogroup αποτιμούν υψηλότερα τα ελληνικά ομόλογα και εξ αυτού του λόγου τα επιτόκιά τους υποχώρησαν ήδη κοντά στο 4 %, δηλαδή στα προ κρίσης επίπεδα.

Κάτι που επιτρέπει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να προετοιμάζει νέες εξόδους στις αγορές, η πρώτη των οποίων προγραμματίζεται για τον προσεχή Φεβρουάριο. Ανεπισήμως μάλιστα διαχέεται ότι θα επιχειρηθούν τρεις συνολικά προσπάθειες με σκοπό να συγκεντρωθούν οι απαραίτητοι χρηματοδοτικοί πόροι που θα εξασφαλίσουν ασφαλή έξοδο από τα μνημόνια και τα προγράμματα βοήθειας.

Επιπλέον, οι κυβερνώντες κομπορρημονούν ότι αυτοί κάνουν όσα δεν μπόρεσαν οι προκάτοχοί τους και μαζί υπερασπίζονται την τρέχουσα αναιμική ανάπτυξη, υποσχόμενοι ακόμη ισχυρότερη το 2018.

Κάπως έτσι χτίζεται και το βασικό κυβερνητικό σενάριο που θέλει τη χώρα να ολοκληρώνει το καλοκαίρι του 2018 το τρέχον πρόγραμμα και να εξέρχεται οριστικά από τα μνημόνια τον Αύγουστο του προσεχούς έτους, έχοντας εν τω μεταξύ διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επαναρύθμιση του χρέους, η οποία θα απαλύνει το βάρος του, θα ελευθερώσει την οικονομία και έτσι θα εγγυηθεί την μακροημέρευση του κ. Τσίπρα.

Τώρα για τα άλλα, για τη διευρυνόμενη φτώχεια, την καχεξία της αγοράς, τους πλειστηριασμούς των τραπεζών, τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης που εφαρμόζουν το υπουργείο Οικονομικών και τα ασφαλιστικά ταμεία, αντιτάσσουν τα επιδόματα, το δήθεν κοινωνικό κράτος που οικοδομούν και υπεκφεύγουν διά της απόδοσης ευθυνών στους προηγούμενους και στα μέσα ενημέρωσης, που ως γνωστόν φταίνε για όλα τα κακά του κόσμου τούτου.

Ωστόσο, η κυβερνητική επιχειρηματολογία πάσχει. Και πάσχει επειδή κανείς δεν συγκινείται απ’ αυτήν, κανείς δεν ενθουσιάζεται και κανείς δεν προσδοκά καλύτερη ζωή, πλην εκείνων που φέρουν κομματικές παρωπίδες.

Οι προσδοκίες των πολλών ανθρώπων έχουν καταβυθιστεί στα Τάρταρα.

Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα, δεν υπάρχει πίστη, ούτε εμπιστοσύνη, παρά μόνο απογοήτευση και καχυποψία, συναισθήματα που οδηγούν σε παραίτηση και ακινητοποίηση.

Κάτι που αντανακλάται στη στάση κυρίως των νέων ανθρώπων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα δηλώνουν έτοιμοι να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, να μεταναστεύσουν με την πρώτη ευκαιρία, να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, γιατί απλούστατα δεν βλέπουν καμία προοπτική, καμία ευκαιρία στα πάτρια εδάφη.

Και όταν η πατρίδα γίνεται πικρή και αφιλόξενη για τα ίδια της τα παιδιά, κανείς πολιτικός, κανείς πρωθυπουργός δεν επιτρέπεται να κομπάζει, παρά μόνο να χαμηλώνει το βλέμμα και να σκέπτεται διπλά και τριπλά τι κάνει λάθος.