Δεν χρειάζονταν μαγικές ικανότητες για να προβλέψεις τι θα συνέβαινε την εβδομάδα Γρηγορόπουλου και Ερντογάν, όπως διακινδύνευσα στο σημείωμα της προηγούμενης εβδομάδας.
Τα παιδιά που παίζουν τους επαναστάτες, παρέα με τους κουκουλοφόρους εραστές της βίας, αναρχικούς και διάφορα άλλα αποβράσματα της κοινωνίας, μας έδωσαν και πάλι τα ρέστα τους καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, βέβαια ότι δεν θα τα εμποδίσει κανείς και ότι δεν κινδυνεύουν από την εφαρμογή του νόμου. Η κυβερνητική ανοχή αναδείχθηκε μάλιστα σε συνενοχή μετά τη δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης ότι «δεν πειράζει, δικά μας παιδιά είναι και αυτά». Τώρα πια κανείς δεν δικαιούται να παριστάνει τον αθώο. Ούτε η κυβέρνηση ούτε η αδρανούσα ηγεσία της Αστυνομίας ούτε η Δικαιοσύνη, που δείχνει και εκείνη κατανόηση στα «παιδιά» και τα αφήνει ελεύθερα ακόμα και όταν κατηγορούνται για κακουργήματα, όπως συνέβη με τους αναρχικούς που ανακατέλαβαν το κτίριο στα Εξάρχεια, από το οποίο είχαν αποβληθεί από την Αστυνομία.
Επιβεβαιώθηκα επίσης στο ότι η επίσκεψη Ερντογάν θα του έδινε την ευκαιρία να μας δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. Και αυτός επωφελήθηκε από τη χωρίς λόγο πρόσκλησή του να επισκεφθεί την Ελλάδα. Καθώς είναι αποκλεισμένος και ανεπιθύμητος σε όλη την Ευρώπη, ο κ. Τσίπρας σκέφθηκε να τον εντυπωσιάσει παριστάνοντας για μια ακόμα φορά ότι διαδραματίζει ρόλο διεθνούς παράγοντα. Η ταυτόχρονη έλλειψη προετοιμασίας από τον ακατάλληλο για τον ρόλο του υπουργού Εξωτερικών και η ασυγκράτητη ροπή του Προέδρου της Δημοκρατίας να τοποθετείται επί παντός έδωσαν την ευκαιρία στον μεγάλων ηγετικών προσόντων και επιμελώς προετοιμασμένο τούρκο πρόεδρο να μας ασκήσει κριτική και να διατυπώσει απαράδεκτες απαιτήσεις (αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, τουρκική μειονότητα στη Θράκη, αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο, προκλητική αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Κύπρου) και το μόνο που απέφυγε ήταν να μας κηρύξει πόλεμο. Καμία σχεδόν αντίκρουση από μέρους μας στα ψεύδη του. Οπως ότι η Τουρκία σέβεται τη Συνθήκη της Λωζάννης, όταν την έχει παραβιάσει κατάφορα σε Ιμβρο και Τένεδο, και για το πογκρόμ εις βάρος των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, το οποίο τους οδήγησε σε μαζική φυγή και απώλεια των περιουσιών τους. Καμιά αναφορά στην ασφυκτική και υπό περιορισμό λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ούτε καν στην απαγόρευση της λειτουργίας της Σχολής της Χάλκης άκουσα να αναφέρεται.
Ο κ. Τσίπρας μάλιστα φοβήθηκε να του ανακοινώσει την έστω και μεσοβέζικη κατάργηση της σαρία στη Θράκη. Ο Ερντογάν, αντίθετα, καμάρωσε για την ανθούσα αλλά, γι’ αυτόν, παραμελημένη και καταπιεζόμενη τουρκική μειονότητα και για τους τέσσερις τούρκους βουλευτές στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Μετά μάλιστα την επιστροφή του στην Αγκυρα εγγυήθηκε και την ασφάλεια της τουρκικής μειονότητας, ενώ ο πρωθυπουργός του και ο υπουργός Εξωτερικών προέβησαν σε μπαράζ προκλητικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδας και ιδιαίτερα στο Αιγαίο, δηλώνοντας ότι δεν το θεωρούν ελληνικό. Και εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, δηλώσαμε την ευρωπαϊκή συμπαράστασή μας, κατάπιαμε αμάσητα τα όσα απαράδεκτα είπε για το μέλλον της Κύπρου και αντίθετα αισθανθήκαμε ανακούφιση για κάποιες αμφίβολες υποσχέσεις του για τους πρόσφυγες. Περαστικά μας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ