Κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε επίσημο πρωτόκολλο κυβερνητικής συμπεριφοράς, οι κατά παντός και κατά το πλείστον μη υπευθύνου, βολές του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή, άλλοτε για υπαρκτές και άλλοτε για κατασκευασμένες πράξεις ή παραλείψεις της Δικαστικής Εξουσίας, ή ακόμη και οι συνηγορίες του ίδιου αυτού υπουργού, για σχεδόν πασίδηλες παράνομες πράξεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας.
Όλο αυτό το πλέγμα ασυνήθιστων και αντιθεσμικών πρωτοβουλιών του κυρίου Κοντονή, μας οδηγεί όχι απλώς στην υπόνοια, αλλά και στο ξεκάθαρο συμπέρασμα, ότι με τις ευλογίες του ίδιου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο υπουργός Δικαιοσύνης δρα ως εντεταλμένο όργανο αποδυνάμωσης του ρόλου του Δικαστικού Σώματος, δηλαδή της μόνης αρμόδιας διακεκριμένης και ανεξάρτητης Εξουσίας για την ερμηνεία και την εφαρμογή του Νόμου. Δηλαδή για την απονομή της Δικαιοσύνης.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι εθελοντές ή εντολοδόχοι, μέλη του υπουργικού συμβουλίου, ακόμη και ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που μέσω των διαδικτυακών ημιεπίσημων «επάλξεων» συντρέχουν στα αδιέξοδά του, τον πρωθυπουργό, άλλοτε με κάποια σοβαροφανή και άλλοτε με καταγέλαστα, υβριστικά και χονδροειδή «επιχειρήματα»…
Με λίγα λόγια, ο υπουργός Δικαιοσύνης και κάποιοι ανεπισήμως διορισμένοι ή αυτόκλητοι συνήγοροι του Διαβόλου, ή κατήγοροι κατασκευασμένων εχθρών, το μόνο που πετυχαίνουν, με τα «καθήκοντα» ή τις πρωτοβουλίες του αυτές, είναι να επιβεβαιώνουν, ότι η «πρώτη» και τελευταία «φορά κυβέρνηση» της κατά δήλωσιν «ριζοσπαστικής» και …imitation «αριστεράς», εάν ήταν στο χέρι της θα υπερσυγκέντρωνε όλες τις διακεκριμένες και ανεξάρτητες εξουσίες σε ένα είδος εν δυνάμει κυβερνώσας ολιγαρχίας. Δηλαδή σε μεθοδευόμενη καθεστωτική εκτροπή.
Και για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό το είδος της πολιτειακής εκτροπής, φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια, στα γνωστά δικτατορικά καθεστώτα με κοινοβουλευτικούς μανδύες και ψευδοδημοκρατικά οικόσημα (Τουρκία, Βενεζουέλα και βάλε)… Σε τελευταία όμως ανάλυση οι πρώτοι διδάξαντες την κατασκευή εχθρών, χρονολογούνται από την εποχή του Ρωμαίου δικτάτορα Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα (138 π.Χ.-78 π.Χ.) με τις περιβόητες θανάσιμες προγραφές των πολιτικών αντιπάλων του, όπως επίσης με τις «δίκες της Μόσχας» (1936-1938) ή τους διαχρονικούς διωγμούς των Εβραίων.
Και μην ισχυριστούν ορισμένοι, ότι η ιστορική αυτή αναδρομή είναι υπερβολική, διότι όπως και να το κάνουμε, τα ανελεύθερα συστήματα ευδοκιμούν μόνον εκεί, όπου περισσεύει ο ωχαδερφισμός και ο βολικός εθελοδουλικός εφησυχασμός.
