Ειλικρινά, είναι να εξοργίζεται κανείς, όταν κάποιοι κακεντρεχείς, προκειμένου να «θάψουν» έναν αντίπαλο του πολιτικού κόσμου, γιατί όχι και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τον εξυβρίζουν, ταυτίζοντάς τον με είδη του ζωϊκού βασιλείου, που μόνον ανόητοι και επιπόλαιοι θα τολμούσαν να τα χαρακτηρίσουν ως επικίνδυνα και αποκρουστικά.
Με άλλα λόγια, η «ύβρις» γάιδαρος, κάθε άλλο παρά μειωτική είναι για τον καθυβριζόμενο. Διότι ο επί το κοσμιότερον «όνος» είναι ένα από τα συμπαθέστερα και φιλότιμα θηλαστικά του πλανήτη μας. Πεντακάθαρος! Όπως και το άλογο, ο γάιδαρος πίνει, από τις ποτίστρες το τρεχούμενο νερό, εάν δεν έχουν ποτιστεί πριν από αυτόν άλλα διψασμένα τετράποδα. Επιπλέον, ο όνος έχει γαϊδουρινή υπομονή, αλλά και γαϊδουρινό πείσμα, όταν τον κακομεταχειρίζονται. Στις παλιές αγροτικές κοινωνίες, ο γάιδαρος ήταν το πιο ανθεκτικό υποζύγιο. Ένα γιώτα-χι για μεταφορές επιβατών και φορτίων. Άκυρη επομένως η βρισιά «γάιδαρος»…
Η λέξη χοίρος ή γουρούνι, μολονότι συνδέεται με άριστα πιάτα ψητών, καπνιστών, αλλαντικών ή κατσαρόλας και βάλε, ίσως να ταιριάζει, να «πέφτει γάντι» σε κατακριτέους ανθρώπους και μάλιστα σε ρυπαρούς στη συμπεριφορά τους χαρακτήρες, σε όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Γιατί όχι και στην πολιτική…
Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει κατά καιρούς δεχτεί βαρύτατους τεκμηριωμένους ή όχι χαρακτηρισμούς, που συνδέονται με αμέτρητα κρούσματα σαγηνευτικού για τους αφελείς ψεύδους, πλάνης για τους απονήρευτους, ασύστολης αρχομανίας, αδίστακτου τυχοδιωκτισμού ή και επικοινωνιακής επιδειξιμανίας. Κατά συνέπειαν, ο χαρακτηρισμός «γάιδαρος» αποτελεί, για οποιονδήποτε στοχοποιημένο, άσφαιρη βολή, για να μην πούμε και τη λέξη «εγκώμιο»…
Και όμως, από το αστείρευτο γλωσσικό μας κεφαλοβρύσι, αβίαστα αντλούμε τη διεθνοποιημένη ελληνική λέξη χαμαιλέων. Αυτό το γοητευτικό σαυροειδές, που αλλάζει όλα τα χρώματα της ίριδος, αλλά και τις μύριες αποχρώσεις του, έχει την ικανότητα να κάνει παραλλαγή αλλά και απόκρυψη, (λούφα ή καμουφλάζ), για πολλές ώρες της ημέρας, παραπλανώντας έτσι τα διερευνητικά βλέμματα και αποφεύγοντας τις κακοτοπιές και τις ενέδρες.
Δεν θα ήταν επομένως υπερβολή, για οποιονδήποτε ριψοκίνδυνο πολιτικό, άρα και τον δικό μας Αλέξιο τον Μικρό, (σύμφωνα με τις βυζαντινές προσωνυμίες), να δεχτεί το τιμητικό παρατσούκλι του πανούργου χαμαιλέοντος, που με τη μαγεία των μεταλλάξεών του, αδρανοποιεί τους αντιπάλους του και αμνηστεύει και τις πιο αξιοκατάκριτες, γιατί όχι και αξιόποινες, εκτροπές.
Ο πρωθυπουργός μας, κατά τα φαινόμενα διανύει το τελευταίο στάδιο της χαμαιλεοντικής λούφας και παραλλαγής, άλλοτε φλερτάροντας αλλά ματαίως, με την γοργά ανασυγκροτούμενη παράταξη του σοσιαλδημοκρατικού, προοδευτικού κεντρώου χώρου και άλλοτε ως πλασιέ και ως ικέτης στα διάφορα fora του ευρωσοσιαλιστικού χώρου.
Και στις δύο αυτές απέλπιδες απόπειρες, συναντά από ερμητικά κλειστές πόρτες, έως ευγενικές αποπομπές. Λέτε να τον αποκηρύξουν τελικά και οι γοητευτικές σαύρες;
