Μια εβδομάδα γεμάτη ένταση, αλλά και απρόβλεπτες εξελίξεις που θα μπορούσαν να αποδειχθούν εκρηκτικές και εκτός ελέγχου. Και ένας διάχυτος φόβος, ακόμα και στους κυβερνώντες, για το τι σημαίνει ο Ερντογάν στην Ελλάδα και στην υπό τουρκική επιρροή ελληνική (ακόμα) Θράκη. (Μια πιθανή Κριμαία σε μικρογραφία.) Καθώς οι γραμμές αυτές γράφονται έξι μέρες πριν δημοσιευθούν, ο συντάκτης δεν γνωρίζει τι συνέβη σήμερα που τον διαβάζετε. Εικάζει όμως τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Ηδη προετοιμάζονται οι πρωταγωνιστές που σηκώνουν τη σημαία της ετήσιας εξέγερσης των τέκνων από τα βόρεια προάστια, που παίζουν, οσάκις δίνεται ευκαιρία, τους εκ του ασφαλούς επαναστάτες, με την αριστεροντοπαρισμένη ελληνική κοινωνία να ανέχεται ή ακόμα και να θαυμάζει τις επιδόσεις τους. Παριστάνοντας τους πενθούντες για τον φόνο του Γρηγορόπουλου, αγνοώντας κατά κανόνα τι ακριβώς συνέβη (όπως άλλωστε και στην αντίστοιχη τελετουργία των όσων υποτίθεται ότι συνέβησαν το 1973 στο Πολυτεχνείο), θεωρούν ως καλή ευκαιρία να εκτονωθούν καταγγέλλοντας, καταστρέφοντας, βρίζοντας και απειλώντας τους «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους», οι οποίοι οφείλουν με ιώβεια υπομονή και χωρίς να χάνουν, όπως ο φονιάς Κορκονέας, την οφειλόμενη επαγγελματική ψυχραιμία να αμύνονται με ασπίδες, μη χρησιμοποιώντας κλομπ, και με την εύκολη αλλά πιο επιβλαβή χρήση χημικών, αποδεχόμενοι τις καταστροφές, καθώς οι άγραφες οδηγίες εντέλλονται να μην εμποδίζονται και να μην συλλαμβάνονται τα «παιδιά». Κάτι άλλωστε περιττό, αφού και οσάκις προσάγονται αφήνονται αμέσως ελεύθερα και ατιμώρητα.
Και από δίπλα οι κουκουλοφορούντες αναρχικοί, που μόνο ως ιδιώνυμο αδίκημα θα μπορούσε να καταστείλει τα νταηλίκια, όπως το κούρεμα του νόμου 2000, όταν για πλάκα τα παιδιά πετούσαν γιαούρτια στους διερχομένους.
Μπορεί να υπάρξουν νεκροί, όπως στη Μαρφίν. Ουδέν πρόβλημα. Γιατί για αυτούς η ελληνική κοινωνία ούτε θλίψη αισθάνθηκε ούτε την υποχρέωση να οργανώσει έστω και ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας. Γιατί για τη σημερινή Αριστερά ταξικός εχθρός είναι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι ανήμποροι και όχι οι χασομέρηδες μπαχαλάκηδες και α λα Ντοστογέφσκι δαιμονισμένοι, που ως Ρουβίκωνες, κατά απομίμηση των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου, απειλούν, εισβάλλουν ακόμα και στο Πεντάγωνο και γενικά τρομοκρατούν με την ανοχή της εξουσίας. Εως ότου γίνουν οι κυβερνώντες καθεστώς, οπότε ως άχρηστοι πια εξουδετερωθούν σε μια νέα Νύχτα των Μαχαιριών, για να ακολουθήσει η ανατίναξη του Ράιχσταγκ και επιβληθεί επιτέλους και στην Ελλάδα η περιπόθητη δικτατορία του «λαού».
Μπορεί τελικά, όπως το εύχομαι, να αποδείχθηκε ανιαρή η εβδομάδα που πέρασε. Και τελικά η μόνη επικίνδυνη σκιά να προέκυψε από την επίσκεψη του τούρκου προέδρου, ο οποίος όμως, κατά την πάγια τουρκική παράδοση, θα περιμένει μάλλον να του δώσουμε εμείς την ευκαιρία, όπως συνέβη και με το ελληνικό πραξικόπημα στην Κύπρο, που άνοιξε τις πύλες στον Αττίλα. Και τώρα προσδοκούμε με ειρηνευτικές συνομιλίες να επιστρέψει η Τουρκία ό,τι της πρόσφερε η ελληνική βλακεία. Μια βλακεία που επιβεβαιώνει και η βεβαιότητα των εορταζόντων το Πολυτεχνείο ότι η εκεί εξέγερση έριξε τη χούντα και όχι η ελληνική προδοσία στην Κύπρο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ