Τα projects που έμειναν στη… μέση

Η ιστορία μας ξεκινά με ένα αιολικό πάρκο. Πρόκειται για ξένη επένδυση που πήρε τις σχετικές εγκρίσεις και της δόθηκαν οι απαραίτητες πιστοποιήσεις, ωστόσο δεν έγιναν οι κρισιμότερες, όπως αποδείχθηκε, διευθετήσεις: οι οικολογικές. Και κάπως έτσι το πάρκο του Καφηρέα είναι κολλημένο στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), με την εταιρεία που το έχει αναλάβει να πιέζει, το ίδιο και η κυβέρνηση της χώρας από όπου προέρχεται, με τον πρωθυπουργό της να μιλά στον Πρωθυπουργό μας για το θέμα, τον τελευταίο να δεσμεύεται ότι όλα θα γίνουν, αλλά μέχρι στιγμής να μη γίνεται τίποτα απολύτως.

Και η επένδυση να «σέρνεται» και η δυσαρέσκεια να μεγαλώνει.

Το πιθανότερο είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα το έφερε στον νου του όταν θα διάβασε τα απογοητευτικά στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας κατά το τρίτο τρίμηνο. Εκεί όπου θα είδε ότι η πορεία των επενδύσεων στη χώρα παραμένει αρνητική επί δύο συνεχόμενα τρίμηνα. Και θα διαπίστωσε ότι με τον συγκεκριμένο δείκτη «κολλημένο», η πραγματική ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει στη χώρα. Αν μάλιστα ζήτησε από τον στενό του συνεργάτη Δημήτρη Λιάκο, στον οποίο έχει αναθέσει την εποπτεία των μεγάλων ξένων επενδύσεων στη χώρα μας, τον φάκελο με όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, θα διαπίστωσε ότι παραείναι «φουσκωμένος». Και έτσι θα του λύθηκαν πολλές απορίες.

Γιατί ο ίδιος μπορεί να έχει προφανώς υπ’ όψιν του την περίπτωση του Ελληνικού και το πολύ-πολύ των ορυχείων χρυσού της Χαλκιδικής, ωστόσο αυτές αυτά τα δύο είναι η «βιτρίνα». Γιατί στη σειρά, μετά τον Καφηρέα και το πάρκο του, υπάρχει και η επένδυση της Κασσιόπης ή αυτή της Αφάντου, καθώς και ορισμένα έργα που περιμένουν στην ουρά, ώστε κάποια στιγμή να δημοπρατηθούν, αλλά άγνωστο πότε και κυρίως με ποιους όρους.

Παράδειγμα; Η κατασκευή του βόρειου οδικού άξονα στην Κρήτη. Αλλο παράδειγμα; Η πώληση της Εγνατίας Οδού.

Για όλα αυτά και για άλλα περισσότερα υπάρχει έντονο ξένο επενδυτικό ενδιαφέρον, αλλά προς το παρόν δεν εκδηλώνεται. Και ο λόγος; Κανείς δεν θέλει να μπλέξει, ιδιαίτερα αν είναι ξένος.

Η εμπειρία είναι κακή και λέει ότι: Στην περίπτωση του Καφηρέα, η ιστορία «κόλλησε» στο ΣτΕ και στις οικολογικές ενστάσεις. Στην περίπτωση της Κασσιόπης και της εκεί μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας που πρόκειται να στηθεί (με ελληνοαμερικανικά κεφάλαια) η επένδυση σκόνταψε, τώρα, σε έναν δημοτικό δρόμο. Προηγουμένως είχε διανύσει έναν άλλον δρόμο, γεμάτο από διοικητικά, γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια και, παρά την παρέμβαση και του αμερικανού πρεσβευτή στη χώρα μας, είναι στο «περίμενε».

Ξενοδοχειακή μονάδα θέλουν να στήσουν και οι ξένοι επενδυτές στην Αφάντου της Ρόδου. Ομως αποδεικνύονται εξαιρετικά φιλόδοξοι. Ακόμα προσπαθούν να βρουν μια άκρη με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, η οποία σκάβει στο οικόπεδο εδώ και καιρό, μπλοκάροντας ουσιαστικά την επόμενη μέρα του project. Το οποίο κάποια στιγμή θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει μοντέλο και για την επίλυση του ανάλογου προβλήματος στο Ελληνικό. Τελικώς, το πρόβλημα αποδεικνύεται πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι υπολογιζόταν.

Ο,τι πιθανότατα να σκέφτηκαν και στην BlackRock, που ήθελε να χτίσει εμπορικό κέντρο στον Κηφισό. Και αφού ταλαιπωρήθηκε επί χρόνια χωρίς να τα καταφέρει, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει.

Η λίστα συνεχίζεται με πολλές ανάλογες περιπτώσεις. Με επενδύσεις που έχουν μπλέξει με τους δασικούς χάρτες της δεκαετίας του ’50, όταν η μισή Ελλάδα ήταν δάσος, ή με άλλες που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους στο ΣτΕ για να εκδικαστεί η υπόθεσή τους, που κόλλησε σε κάποιο αρχαιολογικό πρόβλημα.

Και, βεβαίως, με όλες εκείνες που έχουν να αντιμετωπίσουν την πολιτική καχυποψία για το τι είναι επένδυση και γιατί χρειάζεται…